جنگ صفین: تفاوت میان نسخه‌ها

=آغاز خلافت امام علی=

زمانی که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به خلافت رسید، بر آن شد تا [[عبدالله بن عباس]] را به حکومت [[شام]] بفرستد. قبل از آن نامه‌ای به معاویه نوشت و در آن ضمن آگاه کردن او از این‌که مردم بدون مشورت او [[عثمان]] را کشتند اما اکنون از روی مشورت او را به خلافت انتخاب کرده‌اند از او خواست تا همراه اشراف شام به مدینه بیاید. معاویه پاسخی به نامه امام نداد و تنها نامه سفیدی را که در آن نوشته شده بود: «از معاویه به علی بن ابی‌طالب» برای آن حضرت فرستاد. کسی که نامه را آورده بود گفت: از طرف مردمی می‌آید که معتقدند تو عثمان را کشته‌ای و جز به کشتن تو رضایت نمی‌دهند.

=اصحاب امام علی=

=آغاز جنگ صفین=

امام دستور دادند تا جنگ‌جویان در نخلیه که اردوگاه نظامی کوفه بود، اجتماع کنند. این امر معاویه را نیز بر آن داشت تا منبر کوفه را با لباس خونین عثمان، آزین بسته و در حالی که هفتاد هزار شیخ پیرامون آن گریه می‌کردند، مردم شام را برای مقابله با سپاه عراق آماده کند. امام در راه به مدائن وارد شد و از مردم شهر خواست تا به سپاه وی بپیوندند.

محل درگیری، منطقه صفین بوده که با فرات فاصله کمی‌داشت. زمانی که سپاه عراق به سپاه شام رسیدند، متوجه شدند که آنان در منطقه مستقر شده و تنها راه سنگفرش به رود را نیز که از میان باتلاق عبور می‌کرد، در اختیار خود گرفته‌اند و تیراندازان و سوارانی را برای جلوگیری از رفت و آمد عراقیان به شریعه در آنجا مستقر کرده‌اند. سپاه عراق توانست با رشادت مالک بر آب مسلط شود و امام دستور داد تا مانع از استفاده از آب برای شامیان نشوند.

امام از معاویه خواست تا با یک‌دیگر مبارزه کنند تا هر کدام پیروز شدند، حکومت از آن او باشد. معاویه حاضر به پذیرش این پیشنهاد نشد. یک‌بار نیز امام با عمرو روبرو شد که عمرو با آشکار کردن عورت خود و استفاده از حیای امام توانست از معرکه بگریزد.

در یکی از آخرین روزهای جنگ، نبرد چنان سخت‌ شد که از نماز صبح آغاز شد و تا نیمه شب ادامه یافت. این شب را «لیلة الهریر» نامیده‌اند. مجدداً جنگ از نیمه آن شب آغاز شد و تا ظهر فردا ادامه داشت. امام ضمن خطبه‌ای فرمود: ‌جز یک نفس از دشمن نمانده است.

معاویه و عمرو که کار را تمام شده می‌دیدند و احساس شکست کردند دست به حیله زدند. فردای لیلة الهریر، پانصد قرآن بر سر نیزه‌های شامیان رفت. فریاد بلند بود که ای گروه عرب! به زنان و دختران خود بیندیشید، اگر شما نابود شوید فردا چه کسی در برابر رومیان و ترکان و پارسیان خواهد ایستاد؟

اشعث که یکی از منافقان بود و با استمرار جنگ شدیداً ‌مخالفت می‌کرد، نزد معاویه رفت و از وی درباره چگونگی اجرای حکم قرآن سؤال کرد. او گفت: بهتر است یک نفر از سوی ما و فرد دیگری از سوی شما بنشینند و درباره حکم قرآن در‌این‌باره اظهارنظر کنند. او این نظر را به امام منتقل کرد.

قرار شد تا قرارنامه‌ای نوشته شود. در این قرارنامه با اشاره به انتخاب این دو نفر از سوی مردم شام و عراق، حقوق مساوی برای امام و معاویه قرار داده شده بود. عمرو بن عاص در ملاقات با ابوموسی فصلی از فضایل! معاویه را برشمرد و تاکید کرد که معاویه ولی دم عثمان است. ابوموسی هم بر احیای سنت عمر در امر شورا تکیه داشت.

زمانی که ابوموسی بر بالای منبر، خلع فرمان‌روایی امام علی علیه‌السلام را اعلام کرد، عمرو بن عاص اعلام کرد: او تنها حق خلع علی را داشت و من خلافت را به معاویه واگذار می‌کنم.

[http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=10494 پژوهشکده باقر العلوم، برگرفته از مقاله جنگ صفین، بازیابی ۱۳۹۵/۰۲/۲۱.]