دروغ: تفاوت میان نسخه‌ها

شما اگر به وقوع حادثه‌ای اطمینان پیدا کردید، در صورتی که آن حادثه رخ نداده باشد، هنگامی که از وقوع آن خبر می‌دهید، شما دروغ‌گو نیستید، ولی خبر شما دروغ است. دروغ‌گو اگر سخن راستی بگوید که به نظرش بر خلاف حقیقت باشد، خبر او راست است ، چون مطابق با واقع است، ولی خودش دروغ گفته، زیرا به نظر خودش بر خلاف حقیقت، سخن گفته است .

دروغ، سخن بر خلاف حقیقت است و دروغ‌گو کسی است که بر خلاف حقیقت ، خبری می‌دهد. شما اگر گرسنه باشید و به منزل دوست خود بروید ، او برای شما غذا بیاورد ، شما بگویید من سیر هستم، این سخن دروغ است، چون بر خلاف حقیقت است؛ شما نیز دروغ‌گو هستید، زیرا بر خلاف حقیقت خبر داده اید.

کم را بیش گفتن یا بیش را کم گفتن، دروغ است و گوینده اش دروغ‌گومی باشد، چنان که بود را نبود و یا نبود را بود خبر دادن دروغ‌گویی می باشد و نیز بد را خوب و خوب را بد یا کوچک را بزرگ و بزرگ را کوچک خواندن، دروغ خواهد بود .

#دروغ با ایمان ناسازگار است و ضعف و نابودی آن را در پی دارد. حسن ابن محبوب می گوید: از [[حضرت صادق (ع)]] پرسیدم:

#دروغ و خیانت هرگز در دل مومن یافت نمی‌شود. [[پیامبر اكرم(ص)|پیامبر اکرم(ص)]] می‌فرماید: یطبع المومن علی کل خصله و لا یطبع علی الکذب و لا علی الخیانه. مومن هر سرشتی را می پذیرد، جز دروغ و خیانت<ref>علامه مجلسی: بحار الانوار ج ۷۴ ص ۱۶۰، ح ۱۵۰.</ref>.

#امیر مومنان [[علی (ع)]] فرمود: جانبوا الکذب فانه یجانب الایمان. از دروغ بپرهیزید؛ چرا که ایمان را دور می‌کند<ref>حر عاملی: وسائل الشیعه، ج ۱۲، ص ۲۴۶، ح ۱۶۲۱۶.</ref>. و نیز به همین دلیل این سخن از امیر مؤمنان (ع)نقل شده است: «لا یجد العبد طعم الایمان حتى یترک الکذب هزله وجده» بنده ای مزه ایمان را نچشد تا دروغ را وانهد چه شوخی باشد و چه جدی.

در روایات اسلامی دروغ به عنوان کلید گناهان شمرده شده است، در حدیثى از [[امام باقر(ع)]] مى‏‌خوانیم:« ان اللَّه عز و جل جعل للشر اقفالا، و جعل مفاتیح تلک الاقفال الشراب، و الکذب شر من الشراب» خداوند متعال براى شر و بدى، قفل‌هایى قرار داده و کلید آن قفل‌ها شراب است (چرا که مانع اصلى زشتی‌ها و بدی‌ها عقل است و مشروبات الکلى عقل را از کار می‌اندازد) سپس اضافه فرمود: دروغ از [[شراب]] هم بدتر است .

[[امام حسن عسكرى (ع)|امام حسن عسکرى (ع)]] می‌فرماید: «جعلت الخبائث کلها فى بیت و جعل مفتاحها الکذب» تمام پلیدی‌ها در اتاقى قرار داده شده، و کلید آن دروغ است .

دروغ، انسان را از هدایت الهی محروم می سازد. پروردگار عز و جل در قرآن کریم می‌فرماید: ان الله لایهدی من هو کاذب کفار. همانا خداوند دروغگوی ناسپاس را هدایت نمی‌کند<ref>زمر (۳۹): ۳.</ref>.

دروغ گاه زمینه کفر یا نفاق را در انسان فراهم می سازد. زمانی که دل دروغگو از ایمان خالی شد، کفر یا نفاق به آن راه خواهد یافت؛ چنان که روایت شده: مردی خدمت رسول اکرم (ص) رسید و عرض کرد: یا رسول الله ما عمل اهل النار؟ قال النبی (ص): الکذب، اذا کذب العبد فجر و اذا فجر کفر و اذا کفر دخل النار. ای رسول خدا! کار اهل آتش چیست؟

دوگانگی میان واقعیت و خبر شخص دروغگو، مایه پیدایش و رشد صفت پلید نفاق در دل او می‌شود امیر مومنان علی(ع) می‌فرماید: الکذب یودی الی النفاق. دروغ انسان را به نفاق می کشاند.   

دروغ به جز آثار سوء اخلاقی که در شاکله خود انسان دارد بنیان و شالوده جامعه را ویران می‌کند مثل موش هایی که سد سبا را با آن استحکام ویران کردند. دروغ در خانه ، دروغ در مدرسه ، دروغ در بازار و محله و اداره و … نظام خانواده و مدرسه و بازار و اداره و… را از هم می پاشد. دروغ آثار زیانباری از جهت فرهنگی ، اقتصادی ، سیاسی و اجتماعی به دنبال دارد .

به قول [[علامه طباطبایی]] هر جزء نظام هستی با اجزاء دیگر و لوازمش مرتبط است . دروغگو اگر چیزی را پنهان کند لوازمش را چه کند لذا زود رسوا می‌شود. بر فرض گرگ [[یوسف]] را درید پیراهنش چرا سالم است؟ گندم کاشتی پس چرا جو سبز شد همین است که [[قرآن]] می‌فرماید: « إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی مَنْ هُوَ کاذِبٌ کَفَّار» و « ْ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ کَذَّاب‏»<ref>آیه 3 سوره زمر</ref>

هر نابهنجاری آثار و تبعاتی در فرد و جامعه و در دنیا و [[آخرت]] به جا می‌گذارد. از مهم‌ترین آثار دروغگویی در حوزه اجتماعی، سلب اعتماد عمومی است. افزایش دروغ در میان افراد جامعه، هرگونه قضاوت و داوری درستی را سلب می‌کند و اشخاص در تعامل با یک دیگر نمی‌توانند به گفتارهای یک دیگر در هیچ حوزه ای اعتماد کنند.

دروغگو قابل اطمینان نیست و مردم به او اعتماد نمی کنند؛ از این رو نزد مردم ارزش ندارد. ارزش انسان در جامعه بشری، به اطمینان و اعتماد مردم به او است. آنگاه که شخصی وجهه و آبروی خاصی دارد، ارزشمند است و از بین رفتن اعتبار و آبرو، نابود کننده ارزش اجتماعی او است و دروغگویی، رفتار ناشایستی به شمار می‌رود که اعتبار انسان را از بین می برد.

امیر مومنان علی (ع) می‌فرماید: ینبغی للرجل المسلم ان یجتنب مواخاه الکذاب فانه یکذب حتی یجی بالصدق فلا یصدق. شایسته است که مسلمان از دوستی و برادری با دروغگو بپرهیزد؛ زیرا او آنقدر دروغ می گوید که اگر سخن راستی هم بر زبان آورد، دیگر باور نخواهد شد<ref> همان، ح ۱۴.</ref>.

میدانیم مهمترین سرمایه یک جامعه اعتماد متقابل و اطمینان عمومى است، و مهمترین چیزى که این سرمایه را به نابودى می‌کشاند دروغ و خیانت و تقلب است، و یک دلیل عمده بر اهمیت فوق العاده راستگویى و ترک دروغ در تعلیمات اسلامى همین موضوع است.در احادیث اسلامى می‌خوانیم که پیشوایان دین از دوستى با چند طایفه از جمله دروغگویان شدیدا نهى کردند، چرا که آنها قابل اطمینان نیستند. [[على(ع)]] در کلمات قصارش میفرماید:

«ایاک و مصادقة الکذاب فانه کالسراب، یقرب علیک البعید، و یبعد علیک القریب» از دوستى با دروغگو بپرهیز که او همچون سراب است، دور را در نظر تو نزدیک و نزدیک را دور میسازد<ref>نهج البلاغه کلمات قصار حکمت شماره 38</ref>.

خدا نکند کسی معروف شود به دروغگویی که هیچ چیز شاید بیشتر از این به حیثیت انسان لطمه نمی زند.

[[رده:احکام]]

[[رده:رذائل اخلاقی]]

[[رده:اخلاق]]