عامر بن عبدالله بن جراح: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به جایگاه ابوعبیده در [[تاریخ اسلام]] و نقش‌آفرینى‌هاى وى در جریان خلافت ابوبکر و عمر در کتاب‌هاى تفسیرى، نگاه شیعه و سنى درباره او همگون ‌نیست.

1. در ذیل آیه 172 سوره آل ‌عمران/3 از ابن‌عباس آمده است: <ref> الدر المنثور، ج‌ 2، ص‌ 385</ref> پس از جنگ احد، وقتى پیامبر (ص) خواست با سپاهى از [[مسلمانان]] به تعقیب [[مشرکان]] برود، عده‌اى با وجود خستگى و آثار ناشى از شکست و نیز ترس و وحشت به آن حضرت پاسخ مثبت دادند و خداوند در وصف آنان فرمود: «الَّذِینَ اسْتَجَابُواْ لِلّهِ وَالرَّسُولِ مِن بَعْدِ مَآ أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ لِلَّذِینَ أَحْسَنُواْ مِنْهُمْ وَاتَّقَواْ أَجْرٌ عَظِیمٌ».

2. [[جلال‌الدین سیوطی|سیوطی]] به نقل از [[ابن‌عباس]]، بخشى از آیه ‌29 سوره فتح/48: «...‌سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مِّنْ أَثَرِ السُّجُودِ...» را اشاره به چند تن، از ‌جمله ابوعبیده مى‌داند؛ <ref>الدر المنثور، ج‌ 7، ص‌ 544</ref> اما نظر به دیگر مصادیقى که سیوطی در ذیل این آیه بیان مى‌کند، آشکارا بدست مى‌آید که ذکر این مصادیق از باب فضیلت‌سازى است.

3. آیه 22 سوره مجادله/58: «لَا تَجِدُ قَوْمًا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ یُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ کَانُوا آبَاءهُمْ أَوْ أَبْنَاءهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ»؛ قومى را نَیابى که به خداوند و روز بازپسین [[ایمان]] داشته باشند و با کسانى‌ که با خداوند و پیامبر او مخالفت مى‌ورزند، دوستى کنند؛ هر چند پدرانشان یا فرزندانشان یا خاندانشان باشند.

ابن ‌شوذب بر آن است که این آیه درباره ابوعبیده نازل شده که پدرش را در جنگ بدر به ناچار کشت؛ <ref> المعجم الکبیر، ج‌ 1، ص‌ 155؛ تفسیر ابن ‌کثیر، ج‌ 4، ص‌ 352؛ الدرالمنثور، ج‌ 8، ص‌ 86</ref> البته با توجه به آنچه از واقدى منقول‌ است که پدر ابوعبیده پیش از ظهور اسلام از دنیا رفته بود، <ref> تاریخ دمشق، ج‌ 25، ص‌ 447؛ تهذیب التهذیب، ج‌ 5، ص‌ 67</ref> پذیرش سخن ابن ‌شوذب ناموجه مى‌نماید.

4. ماوردى در ذیل آیه 9 سوره انسان/76، به نقلى چنین آورده است: این آیه به کسانى اشاره دارد که سرپرستى اسراى بدر را بر عهده گرفتند و ابوعبیده نیز از آنان بود: <ref> تفسیر ماوردى، ج‌ 6، ص‌ 167</ref>

«إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاء وَلَا شُکُورًا»؛ ما فقط براى خشنودى خداوند شما را اطعام مى‌کنیم؛ از شما نه پاداشى مى‌خواهیم و نه سپاسى. اما با توجه به قبل آیه و سیاق مجموعه آیات و نیز آنچه مفسران [[شیعه]] و [[سنى]] گفته‌اند، شأن نزول آن [[نذر]] [[امام على]] و [[حضرت فاطمه (س)]] و ایثارگرى‌هاى آنان است؛ <ref> تفسیر قمى، ج‌ 2، ص‌ 422؛ کشف‌الاسرار، ج‌ 10، ص‌ 320؛ الکشّاف، ج 4، ص‌ 670</ref> بنابراین هیچ ارتباطى به سرپرستى اسیران جنگ بدر ندارد.

5. قتاده از حسن بصرى نقل مى‌کند که آیه‌ 90 سوره مائده/5، پس از آن [[نازل]] شد که جمعى از ‌جمله ابوعبیده جراح، در خانه سعد بن ‌ابى وقاص گرد آمدند و پس از صرف غذا با [[شراب]] پذیرایى شدند و چون خبر به پیامبر (ص) رسید، این آیه نازل شد: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْخَمْرُ... رِجْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّیْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ...» و بدین ‌گونه از نوشیدن شراب نهى شدند. <ref> البرهان، ج‌ 2، ص‌ 360</ref>

6. نقل است که آیه‌ 51 سوره قلم/68 در شأن ابوعبیده و دوستانش نازل شده است؛ آنگاه که پس از نصب على (ع) به [[امامت]] و خلافت در [[غدیرخم]] به یکدیگر مى‌گویند: چشمان پیامبر را ببین که همچون چشمان دیوانگان مى‌چرخد: <ref> الکافى، ج‌ 4، ص‌ 566‌ـ‌567؛ بحارالانوار، ج‌ 37، ص‌ 172</ref> «وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ»؛ هر چند با توجه به نزول آیه که پیش از هجرت بوده و نیز سیاق آن، این نقل را نمى‌توان پذیرفت.

7. آیه‌ 74 سوره توبه/9: «یَحْلِفُونَ بِاللّهِ مَا قَالُواْ وَلَقَدْ قَالُواْ کَلِمَةَ الْکُفْرِ وَکَفَرُواْ بَعْدَ إِسْلاَمِهِمْ وَهَمُّواْ بِمَا لَمْ یَنَالُواْ...‌»؛ اینان به خدا [[سوگند]] یاد مى‌کنند که نگفته‌اند؛ ولى به راستى سخن کفرآمیز را گفته‌اند و پس از اسلام ‌آورد نشان [[کافر|کافر]] شده و آهنگِ کارى را کرده‌اند که به آن دست نیافتند‌..‌. به نقل از حذیفه و [[عمار]] آیه درباره عده‌اى از ‌جمله ابوعبیده نازل شده که بر آن بودند پیامبر (ص) را به‌گونه‌اى از پاى درآورند. <ref>بحارالانوار، ج‌ 21، ص‌ 222‌ـ‌223؛ البرهان، ج‌ 2، ص‌ 819</ref>

8. از [[امام ‌باقر]] و [[امام کاظم (ع)|امام کاظم (ع)]] نیز در ذیل آیه‌ 108 سوره نساء/4: «إِذْ یُبَیِّتُونَ مَا لاَ یَرْضَى مِنَ الْقَوْلِ» نقل شده که این آیه در شأن چند تن از ‌جمله ابوعبیده است که در مجالس خود سخنانى برخلاف رضایت خدا بر زبان مى‌آوردند. <ref> تفسیر عیاشى، ج‌ 1، ص‌ 275</ref>

[[کلینى|کلینى]] از [[امام صادق (ع)]] نقل مى‌کند که آیات 79‌ـ‌80 سوره زخرف/43: «أَمْ أَبْرَمُوا أَمْرًا فَإِنَّا مُبْرِمُونَ × أَمْ یَحْسَبُونَ أَنَّا لَا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُم» در شأن همه آنان نازل شده که در نشستى پنهانى بر آن شدند تا پس از پیامبر (ص) نگذارند خلافت در [[بنى‌هاشم]] باشد،[۷۳] و در این معاهده، ابوعبیده نقش کاتب را داشته است. <ref> الکافى، ج‌ 8، ص‌ 179‌ـ‌180، بحارالانوار، ج‌ 24، ص‌ 325</ref>

خداوند در این آیات سخن از توطئه آنان به ‌میان آورده، مى‌فرماید: آنان مى‌پندارند ما اسرار پنهانشان را نمى‌دانیم. در همین [[روایت]] آیات 25‌ـ‌26 سوره محمد/47 نیز بر این افراد تطبیق شده <ref> الکافى، ج‌ 1، ص‌ 421؛ البرهان، ج‌ 4، ص‌ 884</ref> که پس از روشن شدن راه هدایت به گذشته جاهلى خویش بازگشته مرتد شدند. آیه ‌7 سوره مجادله/58 را نیز درباره ابوعبیده و جلسه مخفیانه پیش گفته دانسته‌اند:[۷۶] «مَا یَکُونُ مِن نَّجْوَى ثَلَاثَةٍ...».