ابوالحسن ندوی: تفاوت میان نسخه‌ها

مادر ابوالحسن یکی از بهترین زنان و دارای نسبی شریف بود. او زنی عابد و شاعر و حافظ قرآن و نویسنده بود. او پس از آنکه حفظ قرآن را نزد مادرش فراگرفت به زبان های انگلیسی و فارسی نیز مسلط شد و تحصیلات تکمیلی خود را در دارالعلوم دیوبند و دانشگاه لکنهو ادامه داد.<ref>https://www.hmstlemcen.com/authors/producer/3-nadwi</ref>

او شاعر، واعظ و نویسنده طراز اول محسوب می شد و به عنوان دبیرکل انجمن علمیه علوم، عضو خبرنگار انجمن علمی عرب در دمشق، عضو شورای تأسیس انجمن جهان اسلام، عضو شورای عالی مشورتی دانشگاه اسلامی مدینه، رئیس اداره آموزش دینی دولت هند شمالی و رئیس شورای وضعیت شخصی مسلمانان هند انتخاب شد. او همچنین انجمن بین‌المللی ادبیات اسلامی را برای رهبری جنبش نوسازی ادبیات عربی و اسلامی تأسیس کرد، انجمن مبلغان مسلمانان هندو را تأسیس کرد که با جنبش داء و گزارش دهلی مرتبط بود و مجله اردوی القامیر را منتشر کرد.<ref>http://ar.wikivahdat.com/wiki</ref>

حوادثی که او در طول زندگی اش تجربه کرد، از این باور او حمایت می‌کرد که برای نجات اعراب و جهان، اسلام باید زمام امور را به دست گیرد. زیرا تنها راه حل تراژدی انسانی در تبدیل رهبری جهان به دست ارزش های بشریت نهفته است. محور اصلاحات او، روحیه غرور در مسلمانان، مقاومت در برابر ارتداد و اثرات آن، و خطاب به اعراب و تمرکز بر آنها بود، چرا که به نظر او آنها آمادگی معنوی، اخلاقی و مادی برای رهبری جهان اسلام، و در نتیجه رهبری تمام جهان را دارند.

او وظیفه علما و طبقه تحصیل کرده را در مقاله‌ای که در مجله «غسل اسلامی» منتشر شده بود، تعریف کرد: «مسئولیت علما و روشنفکران مسلمان در عصر مدرن - پس از مواجه شدن با چالش های معاصر و اثبات اینکه اسلام توانایی رهبری آن را دارد، منطقی کردن و فراتر رفتن از آن - این است که اسلام را بر هر گروه، نهادی ترجیح دهیم، اگر باور دارند که بقای اسلام ایجاب می‌کند که ما همه نام ها، بنرها، شعارها، نشان ها، احزاب و گروه ها را پاک کنیم، اجازه دهیم که از آن مراقبت شود و هیچ تاخیر و بی میلی برای لحظه ای وجود ندارد و اجازه دهید منافع دین و ایمان بر کار هر علاقه ای ترجیح داده شود»

4. محکم کردن پیوند ها بر اساس سیره و سنت نبوی

10. هدایت جریان بیداری اسلامی و حرکت های اسلامی که در جهان اسلام صورت نمی‌گیرد.<ref>https://www.hmstlemcen.com/authors/producer/3-nadwi</ref>

در ۲۳ رمضان (۱۴۲۰ ه.ق)، در روز جمعه که بهترین روزهای هفته است، و در آخرین روز سال تقویم که بسیاری آن را پایان قرن بیستم می بینند، و قبل از نماز جمعه، شیخ وضو گرفت و آماده نماز شد و شروع به خواندن سوره الکهف از کتاب خدا کرد که اجل او رسید و در سن 86 سالگی، به دیار باقی شتافت