ابوبکر دقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوبکر دقی''' که او را ابوبکر محمد بن داوود الدینوری از علمای [[اهل سنت]] و عرفای برجسته در قرن چهارم هجری می‌دانند<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص335-337، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می گوید: او یکی از صوفیان بزرگ و بهترین ایشان در حالات عرفانی که دارای سابقه طولانی در هم نشینی با بزرگان طریقت داشت. سمعانی نیز در مورد او میگوید: او یکی از بزرگان [[طریقت]] [[صوفیه]] بود و جایگاهی ویژه داشت و یکی از حفاظ [[قرآن کریم]] به شمار می‌آمد<ref>الأنساب للسمعانی، ج2، ص486</ref> <ref>سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص138-139</ref>.

ذهبی می گوید: او شیخ [[صوفیه]]، زاهدان و شیخ طریقت شامیان بود. او اصالتاً اهل دینور بود و مدتی در [[بغداد]] زندگی کرد. سپس به [[دمشق]] نقل مکان کرد و در آنجا سکنی گزید تا آن که در 7 جمادی الاول سال 360 هجری قمری در آنجا درگذشت او در زمان وفات بیش از صد سال از عمرش می گذشت.

=نویسندگانی که در مورد او نوشته اند=

افراد زیر در مورد او نوشته و شرح حالی داشته اند: عبدالعزیز بن محمد بن عبدویة الشیرازی در دمشق، أبوبکر محمد بن إبراهیم بن أحمد بن یعقوب السوسی، أبوبکر محمد بن یعقوب التستری، أبوعمرو محمد بن أحمد النجار، عمر بن یحیی الأردبیلی و صدقة بن المظفر الأنصاری و أبو محمد عبدالله بن محمد بن إسماعیل بن النسائی المؤدب وعبدالواحد بن بکر الورثانی، أبوبکر الرازی شیخ السلمی، أبوالفضل أحمد بن أبی عمران الهروی، أبوالعباس أحمد ابن منصور الشیرازی و منصور بن عبدالله الأصبهانی<ref>تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج52، ص435-441، ط1415هـ/1995م، دار الفکر للطباعة والنشر والتوزیع</ref>.

کسی که پروردگارش را می شناسد امید خود را از دست نمی‌دهد و کسی که خود را شناخت پی به علم الهی می برد و کسی که خدا را شناخت به او متوسل و امیدواراست و کسی که خدا را فراموش می‌کند به مخلوقات متوسل می‌شود و مومن به محض فراموشی خدا محزون شده و طلب بخشش می‌کند <ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A8%D9%83%D8%B1_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%82%D9%8A ابوبکر الدقی]</ref>.

[[رده: تصوف]]