ابوبکر بن ابی قحافه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوبکر بن ابی‌قحافه''' (درگذشت: ۱۳ق، مدینه)، از [[مسلمانان]] اولیه و [[مهاجران|مهاجر]]، [[صحابی]] مشهور، پدرِ همسر و [[خلیفه]] [[پیامبر (ص)]] (درگذشت:۱۱ق) بود. او در [[هجرت]] پیامبر از [[مکه]] به [[مدینه]] و در تمام [[غزوات]] همراه وی بود. او پس از وفات پیامبر توسط گروهی که در [[سقیفه بنی ساعده]] گرد آمده بودند به عنوان [[خلیفه]] تعیین شد. انتخاب او به [[خلافت]] سرفصل تقسیم پیروان [[دین اسلام]] به دو گروه [[شیعه]] و [[سنی]] شد. او دو سال و سه ماه [[حکومت اسلامی]] را در دست داشت. از جمله اقدامات او  گرفتن [[فدک]] از [[فاطمه (س)]]، دستور حمله به شهرهای تحت تسلط [[ساسانیان]] ([[عراق]]<ref>ر.ک:مقاله عراق</ref>) و روم شرقی ([[شام]]<ref>ر.ک:مقاله شام</ref>)، توصیه به عدم نقل [[حدیث]] و جمع‌‌اوری اولیه [[قرآن]] بود. ابوبکر پیش از وفات[[عمر]] را به جانشینی منصوب کرد.   

ابوبکر، بنابر برخی از روایات<ref>ابن اثیر الجزری، اسدالغابة، ۱۲۸۶ق، ج۳، ص۲۲۳</ref> و قرائنی همچون مدت عمر و تاریخ وفات وی، دو سال و چند ماه پس از [[عام الفیل]] (احتمالا در ۵۰ قبل از هجرت/۵۷۳ م) در [[مکه]] زاده شد. اسم وی در [[جاهلیت]]، عبدالکعبه بود و پس از [[اسلام]]، [[پیامبر (ص)]] وی را عبدالله خواند.<ref> ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۶۰م، ص۱۶۷</ref> پدرش ابوقُحافه عثمان (درگذشت ۱۴ق) و مادرش امّ الخیر سَلْمی، بنت صخر بن عمرو بن کعب، هر دو از تیره تیم بودند و از طریق مرّه، نیای پنجم‌شان، با پیامبر(ص) نسبت داشتند.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۹۶۸م، ج۳، ص۱۶۹؛ ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۶۰م، ص۱۶۷-۱۶۸</ref> در برخی [[روایات]] [[اهل سنت]]، نام وی عتیق ذکر شده؛<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۹۶۸م، ج۳، ص۱۷۰؛ ابن اثیر الجزری، اسدالغابة، ۱۲۸۶ق، ج۳، ص۲۰۵</ref> اما ظاهرا عتیق لقب وی باشد. کنیه وی ابوبکر است. اما در اینکه وی پسری به نام بکر داشته است، اختلاف وجود دارد. در هیچ‌کدام از منابعی که فرزندان ابوبکر را برشمرده‌اند، نامی از بکر نیامده است. <ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۳، ص۲۴۶؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۱۳</ref> ودر زمینه این نامگذاری برخی از تاریخ نگاران همچون بلاذری و طبری وجوهی دیگر را ذکر کرده اند. <ref>(رک: بلاذری، انساب الاشراف، ۱۹۵۹م، ج۱، ص۵۸۹؛ طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۳، ص۲۵۳-۲۵۵؛ مفید، الارشاد، مکتبه بصیرتی، ص۱۰۲)</ref>