۱٬۷۴۱
ویرایش
جمهوری ترکیه (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Mollahashem (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mollahashem (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۳۷: | خط ۲۳۷: | ||
# '''[[بکتاشیه]]:''' طریقت بکتاشیه منتسب به «حاجى بکتاش ولى» صوفى بلند آوازه قرن هفتم هجرى است که زادگاه وى نیشابور خراسان بوده و در جوانى به منطقه آناتولى نقل مکان کرده است. وى، هم دوره جلال‌الدین محمد بلخى رومى (مولانا) است. حاج بکتاش نزد على احمد یسوى درس خواند و در سال 738 هجرى درگذشت. طریقه «بکتاشیه» در قرن شانزدهم میلادى در آناطولى، یعنى آسیاى صغیر، رواج فراوان یافت. با اینکه بیش‌تر «بکتاشیه» خود را از اهل سنت و جماعت مى‌دانند ولى اعمال و رفتار ایشان بر خلاف آن طایفه است. این فرقه، عبادات شریعت اسلام را که نماز و روزه و حج و زکات باشد به جاى نمى‌آورند و در پیش شیخ خود که او را «بابا» مى‌خوانند به گناهان خویش اعتراف مى‌نمایند و از او طلب آمرزش مى‌کنند. <ref>مشکور، 1375، ص 106ـ105.</ref> <br> | # '''[[بکتاشیه]]:''' طریقت بکتاشیه منتسب به «حاجى بکتاش ولى» صوفى بلند آوازه قرن هفتم هجرى است که زادگاه وى نیشابور خراسان بوده و در جوانى به منطقه آناتولى نقل مکان کرده است. وى، هم دوره جلال‌الدین محمد بلخى رومى (مولانا) است. حاج بکتاش نزد على احمد یسوى درس خواند و در سال 738 هجرى درگذشت. طریقه «بکتاشیه» در قرن شانزدهم میلادى در آناطولى، یعنى آسیاى صغیر، رواج فراوان یافت. با اینکه بیش‌تر «بکتاشیه» خود را از اهل سنت و جماعت مى‌دانند ولى اعمال و رفتار ایشان بر خلاف آن طایفه است. این فرقه، عبادات شریعت اسلام را که نماز و روزه و حج و زکات باشد به جاى نمى‌آورند و در پیش شیخ خود که او را «بابا» مى‌خوانند به گناهان خویش اعتراف مى‌نمایند و از او طلب آمرزش مى‌کنند. <ref>مشکور، 1375، ص 106ـ105.</ref> <br> | ||
بکتاشیه را مى‌توان طریقتى خشن، و به شدت رمز آلود و تودار و از نظر آثار مدون، نسبتاً فقیر به شمار آورد. گفتنى است بسیارى در ترکیه بکتاشیه را با علوى گرى مترادف به کار مى‌برند.<br> | بکتاشیه را مى‌توان طریقتى خشن، و به شدت رمز آلود و تودار و از نظر آثار مدون، نسبتاً فقیر به شمار آورد. گفتنى است بسیارى در ترکیه بکتاشیه را با علوى گرى مترادف به کار مى‌برند.<br> | ||
# '''[[مولویه]]:''' مولویه نیز مانند بکتاشیه در آسیاى صغیر یا آناطولى به وجود آمد و به دو فرقه «پوست‌نشینان» یا «پوستینیه» و «ارشادیه» تقسیم مى‌شود: برخى معتقدند مؤسس اصلى آن «جلال‌الدین محمد بلخى رومى» (متوفّاى 672 هـ) مشهور به مولوى یا مولانا بوده است؛ | # '''[[مولویه]]:''' مولویه نیز مانند بکتاشیه در آسیاى صغیر یا آناطولى به وجود آمد و به دو فرقه «پوست‌نشینان» یا «پوستینیه» و «ارشادیه» تقسیم مى‌شود: برخى معتقدند مؤسس اصلى آن «جلال‌الدین محمد بلخى رومى» (متوفّاى 672 هـ) مشهور به مولوى یا مولانا بوده است؛ <ref>پیشین، ص318ـ317.</ref> ولى بیش‌تر معتقدند مؤسس اصلى مولانا نبوده بلکه برخى منتسبین به او، پس از مرگ وى به دلیل ارادت زیادى که به او داشتند، براى مزار او قبه اى سبز رنگ ساختند و به این نام شهرت یافتند. مولویه طریقتى ملایم، تا حدى معتدل، شفاف و برخوردار از غنى‌ترین آثار مدون عرفان نظرى است. <ref>ابوالقاسمى و اردوش حسین، پیشین، ص 166.</ref> <br> | ||
# '''[[قادریه]]:''' بنیان گذار طریقت قادریه ـ کهن‌ترین فرقه تصوف ـ «عبدالقادر گیلانى» (561 ـ 471 ق) از فقها است. قادریه، سلسله اى از صوفیه است که از مکتب «جنیدیه» نشئت گرفته است. پیشین، ص316. این فرقه نقش مؤثرى در گسترش و نفوذ اسلام در آفریقا داشته است. از وجوه بارز این طریقت، انجام اعمال خارق‌العاده در مجلس ذکر، مانند فرو بردن میله‌هاى فلزى در بدن، بلعیدن تیغ، کوبیدن میخ بر سر و مانند آن مى‌باشد. البته امرزوه برگزارى این نوع مراسم، حالتى نمایشى به خود گرفته است.<br> | # '''[[قادریه]]:''' بنیان گذار طریقت قادریه ـ کهن‌ترین فرقه تصوف ـ «عبدالقادر گیلانى» (561 ـ 471 ق) از فقها است. قادریه، سلسله اى از صوفیه است که از مکتب «جنیدیه» نشئت گرفته است. پیشین، ص316. این فرقه نقش مؤثرى در گسترش و نفوذ اسلام در آفریقا داشته است. از وجوه بارز این طریقت، انجام اعمال خارق‌العاده در مجلس ذکر، مانند فرو بردن میله‌هاى فلزى در بدن، بلعیدن تیغ، کوبیدن میخ بر سر و مانند آن مى‌باشد. البته امرزوه برگزارى این نوع مراسم، حالتى نمایشى به خود گرفته است.<br> | ||
# '''[[رفاعیه|رُفاعیه]]:''' طریقت رُفاعیه منسوب به «ابوالعباس احمد رفاعى» (570 ـ 512 ق) است. وى در بطائح عراق مى‌زیست. پیروان این طریقت (چون قادریه) در مجالس ذکر و سماع، گاه به حالتى از بى‌خود شدن مى‌رسند که ضربات تیغ و آهن در آنها ایجاد درد نمى‌کند. از مهم‌ترین مناطق نفوذ رفاعیه در ترکیه، استان‌هاى کردنشین جنوب شرقى این کشور است. گفتنى است پیروان این فرقه احترام و علاقه‌اى ویژه به اهل‌بیت(علیهم‌السلام) دارند.<br> | # '''[[رفاعیه|رُفاعیه]]:''' طریقت رُفاعیه منسوب به «ابوالعباس احمد رفاعى» (570 ـ 512 ق) است. وى در بطائح عراق مى‌زیست. پیروان این طریقت (چون قادریه) در مجالس ذکر و سماع، گاه به حالتى از بى‌خود شدن مى‌رسند که ضربات تیغ و آهن در آنها ایجاد درد نمى‌کند. از مهم‌ترین مناطق نفوذ رفاعیه در ترکیه، استان‌هاى کردنشین جنوب شرقى این کشور است. گفتنى است پیروان این فرقه احترام و علاقه‌اى ویژه به اهل‌بیت(علیهم‌السلام) دارند.<br> | ||