ابن‌ دایه بغدادی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Ambox clock.svg|60px|بندانگشتی|راست]]

| ؟؟؟

|ابتدا زمان تولد و سپس مکان

|ابتدا زمان وفات و سپس مکان  

|دین و مذهب

احمد بن ابی الحسن یوسف بن ابراهیم كاتب، (حدود 250 – 334ق) ابوجعفر. معروف به «ابن‏دایه بغدادی». منجم، ریاضی‏دان، شاعر و نویسنده دربار طولونی. یاقوت كنیه پدرش را «ابی یعقوب» ذكر كرده است. مادر بزرگ او دایه خلیفه «ابواسحاق ابراهیم بن مهدی»(خلافت: 201 تا 203ق) بود و به همین سبب او و پدرش را «ابن دایه» خوانده‏اند. ولادت او معلوم نیست اما از آنجا كه وفات پدرش حدود سال 250هجری بود، ناگزیر او می‏بایست در همین حدود یا پیش از آن تولد یافته باشد و ظاهراً تولد او پس از آمدن پدرش از بغداد به مصر بوده است. وفات او را به سال سیصد و سی و اندی بعد از هجرت نوشته‏اند. سید عاملی و زركلی ترجیحاً وفات او را به سال 340 هجری در نظر گرفته‏اند، اما دیگران سال 334هجری نوشته‏اند. پدرش«یوسف بن ابراهیم»(م265ق) از شاعران و نویسندگان دربار «ابن‏طولون»(م270ق) فرمانروای مصر و شام بود. وی در مصر به تحصیل علم و ادب پرداخت و علاوه بر شعر، در طب، نجوم، تاریخ و حساب نیز تبحر یافت. تخصص او در علم ریاضیات چنان بود كه او را یكی از بزرگ‏ترین ریاضی‏دانان اسلامی سده چهارم هجری و در ردیف «ثابت بن قره حرانی»، «ابوالوفاء»، «ابن عراق» و «خجندی» دانسته‏اند. ترجمه آثار ریاضی او به زبان لاتین، در تكمیل دانش ریاضیات در سده‏های میانه تأثیر زیادی داشته است. از جمله «لئوناردو فیبوناتچی: LEONARDO FIBONACCI»، «یوردانوس نموراریوس: JORDANUS NEMORARIUS» و «پیزایی» از ریاضی‏دانان سده هفتم هجری در آثار خود او را ستوده و از او بهره جسته‏اند و با «اقلیدس» همپایه‏اش دانسته‏اند. وی بعد از مرگ پدر، شغل او را در دربار طولونیان ادامه داد و تا آخر عمر به همین كار مشغول بود. ذوق ادبی و شعری او چنان بود كه گاهی در محاورات عادی، از طریق شعر پاسخ می‏گفت. برخی از دانشمندان شیعه مانند «سیدبن طاوس»(م664ق) و «ابن شهرآشوب»(م588ق) تصریح به تشیع وی كرده‏اند. قطعاتی از اشعار او نیز دلالت كامل بر تشیع او دارد زیرا وی در این اشعار تصریح به وصایت و جانشینی علی(ع) بعد از پیغمبر(ص) نموده است:

(علی بهترین كسی بود كه نماز گزارد و روزه گرفت و اركان كعبه و پرده‏های آن را مسح نمود. او جانشین مصطفی و برادری بود كه از همه خویشان نزدیك نزد او گرامی‏تر بود. او امیرمؤمنان بود ما اخبار و كتابها را از او روایت می‏كنیم). از اساتید و شاگردان او چیزی در منابع به چشم نمی‏خورد. یاقوت در معجم‏الادباء تألیفات متعددی از او برمی‏شمارد كه از جمله آنها «تفسیر الثمره لبطلمیوس»، «اخبار المنجمین»، «اخبار الاطباء»، «مختصر المنطق»، «السیاسه لافلاطون»، «الطبیخ»، «كتاب المكافاه»، «سیره احمدبن طولون» و «حسن العقبی» هستند. بعضی از كتاب‏های او اكنون موجود و به چاپ رسیده است مانند كتاب المكافاه و سیاست افلاطون كه با عنوان «الفلسفه السیاسیه عندالعرب» در سال 1971م در الجزیره به چاپ رسیده است. كتاب مكافاه نیز مجموعه‏ای است مشتمل بر 71 داستان از رویدادهای عراق، مصر و سایر كشورهای اسلامی و زندگی اجتماعی عصر طولونیان. این كتاب در سال 1941م به كوشش محمد امین افندی در قاهره چاپ شده است. گفتنی است نام او مشترك بین سه نفر است: 1- ابوجعفر احمدبن یوسف بن قاسم بن صبیح عجلی(م214ق). از ثروتمندان بغداد و مشهورترین كاتب و سپس وزیر مأمون. 2- ابوجعفر احمدبن یوسف بن ابراهیم معروف به ابن‏دایه و صاحب شرح‏حال. 3- ابونصر احمدبن یوسف سلیكی منازی(م437ق) كاتب ابونصر كردی در شمال عراق و هم‏مجلس با ابوالعلاء معری شاعر معروف شام.