۸۸٬۱۲۶
ویرایش
شرطة الخمیس: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'رده: کلام رده: فرق و مذاهب ' به 'رده: فرق و مذاهب ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''شرطة الخمیس''' مصطلح | '''شرطة الخمیس''' مصطلح علمای [[رجال]] میباشد. | ||
=تاریخچه= | =تاریخچه= | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
خمیس به معنای لشکر است و چون لشکر دارای پنج قسمت: مقدمه، ساق، میمنه (جناح راست) میسره(جناح چپ) و قلب است، از این جهت نامش را خمیس گذاشتند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 254</ref><ref>علیاری تبریزی، بهجة الآمال، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۵۰؛ مجلسی، ملاذ الاخبار، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۲۴۰.</ref> | خمیس به معنای لشکر است و چون لشکر دارای پنج قسمت: مقدمه، ساق، میمنه (جناح راست) میسره(جناح چپ) و قلب است، از این جهت نامش را خمیس گذاشتند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 254</ref><ref>علیاری تبریزی، بهجة الآمال، ۱۳۷۱ش، ج۲، ص۳۵۰؛ مجلسی، ملاذ الاخبار، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۲۴۰.</ref> | ||
=شرطه الخمیس در اصطلاح= | =شرطه الخمیس در اصطلاح= | ||
شرطة الخمیس در اصطلاح، تعدادی از یاران امیرالمومنین بودند<ref>شیخ مفید، الاختصاص، سال ۱۴۱۳ هجری قمری، ص۲</ref> که جنگیدن تا کشته شدن را بر عهده گرفتند و امیرالمؤمنین(ع) ضامن | شرطة الخمیس در اصطلاح، تعدادی از یاران امیرالمومنین بودند<ref>شیخ مفید، الاختصاص، سال ۱۴۱۳ هجری قمری، ص۲</ref> که جنگیدن تا کشته شدن را بر عهده گرفتند و امیرالمؤمنین(ع) ضامن بهشت‌شان شد<ref>بحرالعلوم، الفوئد الرجالیة، سال ۱۳۶۳شمسی، ج۳، ص۳۶.</ref>. | ||
=تعداد شرطةُ الخمیس= | =تعداد شرطةُ الخمیس= | ||
نقل‌ها درباره تعداد شرطه الخمیس متفاوت است. مثلا برخی نوشته‌اند که تعداد افراد شرطة الخمیس در زمان حضرت علی علیه‌السلام، پنج یا شش هزار نفر بود که جلالت فوق العاده‌ای داشتند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 254</ref> و یا شیخ مفید تعداد این افراد را شش هزار نفر نوشته است.<ref>شیخ مفید، الاختصاص، سال ۱۴۱۳ هجری قمری، ص۲</ref> | |||
طبری گفته است که تعداد آنان | طبری گفته است که تعداد آنان ۴۰ هزار نفر بوده است.<ref>طبری محمد بن جریر، تاریخ، سال ۱۹۶۷میلادی، ج۵، ص۱۵۸</ref> ابن‌سعد شمار ایشان را پس از شهادت امام علی (ع) ۱۲هزار نفر معرفی کرده است.<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، سال ۱۹۹۰میلادی، ج ۵، ص۳۲۱</ref> | ||
=اعضای شاخص= | =اعضای شاخص= | ||
به استناد برخی از منابع، | به استناد برخی از منابع، سلمان، ابوذر، مقداد، عمار، سهل بن حنیف انصاری، عثمان حنیف انصاری، جابر انصاری، اصبغ بن نباته، سهل بدری، از جمله ایشان بوده اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 254</ref> <ref>مدرس خیابانی میرزا محمد علی، ریحانة الادب، تهران، سال 33- 1326 شمسی، 6 جلدی، ج 3، ص 187.</ref> | ||
= | =خصوصیت‌ها و وظایف= | ||
شرطة الخمیس دارای ویژگی‌هایی بوده‌اند. از جمله همیشه مسلح، آماده و همراه امام علی(ع) بودند. در جنگ‌ها پیشرو سپاه بودند و پایداری داشتند. | شرطة الخمیس دارای ویژگی‌هایی بوده‌اند. از جمله همیشه مسلح، آماده و همراه امام علی(ع) بودند. در جنگ‌ها پیشرو سپاه بودند و پایداری داشتند. | ||
<ref>قمی، العقد النضید، سال ۱۴۲۳ هجری قمری، ص ۱۶۲</ref> همیشه | <ref>قمی، العقد النضید، سال ۱۴۲۳ هجری قمری، ص ۱۶۲</ref> همیشه گوش‌به‌فرمان و آماده بودند و در اجرای فرمان امام(ع) تعلل نمی‌کردند و با آن‌حضرت تا پای جان بیعت کرده و از قبایل مختلف بودند. این گروه در هنگام صلح نیز آماده و همراه امام(ع) بودند و وظایف و ماموریت‌های مهمی همچون اجرای حدود <ref>شیخ کلینی، کافی، ج۱، ص۳۴۶</ref><ref>شیخ صدوق، من لا یحضر الفقیه، ج۳، ص۲۵</ref><ref>شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۳۱۶</ref> <ref>منقری، وقعة الصفین، ص۳۸۵</ref> حفظ امنیت شهر کوفه ابن ابی الحدید، <ref>شرح نهج البلاغه، سال ۱۳۷۸شمسی، ج۳، ص ۱۹۱</ref> <ref>مجلسی محمد باقر، بحار الانوار، سال ۱۴۰۴ هجری قمری، ج۳۹، ص ۱۳۲</ref> حفاظت از جان امام علی (ع) <ref>ذهبی، تاریخ الاسلام، سال ۱۴۰۷ هجری قمری، ج۵، ص ۵۴۹</ref> و جمع‌آوری نیرو برای دفاع <ref>ابن مزاحم منقری، وقعه صفین، سال ۱۳۸۲ هجری قمری، ص۴ و ۹۶ و ۱۲۱ و ۱۳۲</ref> | ||
بر عهده آنان بود. پس از حملات سپاهیان شام به عراق (در ماجرای غارات)، امام علی (ع) این گروه را برای دفع آنان فرستاد. <ref>ثقفی کوفی، الغارات، سال ۱۳۵۳شمسی، ج۲، ص۴۸۹</ref> | بر عهده آنان بود. پس از حملات سپاهیان شام به عراق (در ماجرای غارات)، امام علی (ع) این گروه را برای دفع آنان فرستاد. <ref>ثقفی کوفی، الغارات، سال ۱۳۵۳شمسی، ج۲، ص۴۸۹</ref> | ||