احمد بن جعفر بن سفیان بزوفری: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن جعفر بن سفيان بزوفري، (000 – بعد 365ق) ابوعلي. محدث مشهور شيعي. از ولادت او آگاهي نداريم. وي تا سال 365هجري حيات داشته است، زيرا «تلعكبري» در اين سال از او حديث شنيده و اجازه نقل آنها را از وي دريافت نموده است. وي اهل «بزوفر»(بر وزن غضنفر) نزديك «واسط» در سواحل غربي دجله است. پس از دوران كودكي، از آنجا به بغداد آمد و به فراگيري علوم حديث مشغول شد. به گفته شيخ طوسي، وي در يكي از حجره‏هاي قبرستان قريش در بغداد نزد «ابوعبدالله جعفر بن محمد مدائني» احاديثي شنيده است. از معاصران و هم‏بحثان او پسرعمويش «ابوعبدالله حسين بن علي بن سفيان بزوفري» است كه با هم نزد «ابوعلي احمد بن ادريس اشعري»(م306ق) شاگردي نمودند. از ديگر اساتيد مشهور او «حميد بن زياد نينوايي»(م310ق) است كه وي از محضر اين استادش بهره‏هاي فراوان برد. حميد بن زياد اگرچه فردي واقفي و هفت‏امامي است اما فردي راستگو و احاديث او كاملاً مورد اعتماد صاحبنظران است. به هرحال، وي در محضر اساتيد يادشده بهره‏هاي فراوان برد و به‏زودي خود نيز از بزرگان و اسطوانه‏هاي علمي شيعه در بغداد به‏شمار آمد. در حلقه درس او شاگردان مشهوري چون «محمد بن محمد بن نعمان» معروف به «شيخ مفيد»(م413ق)، «حسين بن عبيدالله غضائري»(م411ق)، «هارون بن موسي تلعكبري»(م385ق)، «شيخ حافظ احمد بن عبدون» معروف به «ابن حاشر»(م423ق)، «احمد بن علي بن نوح سيرافي» و بسياري ديگر حضور داشتند. با اين‏همه از او هيچ اثر تأليفي شناسايي نشده است. گفتني است برخي از صاحبنظران با استفاده از كلام شيخ طوسي در فهرست، صاحب شرح‏حال را با «احمد بن محمد بن جعفر بن سفيان صولي» متحد دانستند.