احمد بن یوسف الملیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

طریقه یوسفیه که به الشّرّاقة والعکاکزة المثیرة در مغرب شهرت یافت. او نقش های سیاسی مهمی‌داشت، زیرا به دلیل مخالفت با حاکمان دولت الزیانیة در مرکز مغرب و اتحاد با بربروس و ملوانان ترک پس از حضور آنها در شهر [[الجزیره]] مشهور بود. او همچنین برای دفاع ازهم میهنان خود در مغرب با حاکمان دولت وطاسیه مکاتبه داشت و برخی از پیروان او در آنجا تا مدتها پس از مرگش با حاکمان مختلف کشور درگیری بودند.<ref>معجم أعلام الجزائر. عادل نویهض. مؤسسة نویهض الثقافیة، بیروت لبنان. الطبعة الثانیة 1980 م. ص315  </ref> <ref>درة الحجال فی أسماء الرجال. ابن القاضی المکناسی. تحقیق محمد الأحمدی أبوالنور. دار التراث. القاهرة، مصر. الطبعة الأولی 1971 م. ج1 ص164-165</ref> <ref>دوحة الناشر لمحاسن من کان بالمغرب من مشایخ القرن العاشر. محمد بن عسکر. تحقیق محمد حجی. مطبوعات دار المغرب. الرباط. الطبعة الثانیة. 1977 م. ص12</ref> <ref>تعریف الخلف برجال السلف. أبوالقاسم الحفناوی. مطبعة بییر فونتانة الشرقیة، الجزائر. 1906. ج2 ص97</ref> <ref>سلوة الأنفاس ومحادثة الأکیاس بمن أقبر من العلماء والصلحاء بفاس. أبو محمد بن جعفر بن إدریس الکتانی. دار الثقافة للنشر والتوزیع، الدار البیضاء، المغرب. الطبعة الأولی، 2004. ج2 ص14-15</ref> <ref>الأعلام. خیر الدین الزرکلی. دار العلم للملایین، بیروت، لبنان. الطبعة الخامسة عشرة، مایو 2002. ج1 ص275.</ref>

پدرش اباعبدالله محمد و مادرش آمنه بنت یحیی بن احمد بن علی الغریسی است و برخی ذکر کرده‌اند که یوسف ابویعقوب پدر اوست نه جدش. روایات در تعیین نسب او متفاوت بوده است ابن صباغ قلعی که مهمترین تراجم نگار این خاندان بوده او را از قبیله بنی راشد که شعبه ای از قبیله بربریان زناته آمازیغیه در شمال [[آفریقا]] بودند که در معسکر و غلیزان ساکن شدند. او اغلب به زبان زناتیه که زبان مادری او بود صحبت می‌کرد.

برخی دیگر ذکر کرده‌اند که پدربزرگ او یوسف بن عبدالجلیل بن یمداس بن منصور است که نسب او به [[ادریسیان]] ختم می‌شود. اجدادش از [[مراکش]] به مناطق فیجیج و سجلماسه در مغرب نزدیک [[سودان]] در منطقه قبیله بنی مارین زناتیه نقل مکان کردند. سلف او از آنجا به قلعه بنی راشد نقل مکان کرد و به همین دلیل به مرینی معروف شد. برخی از مورخان متأخر نیز اشاره کرده‌اند که شجره‌نامه هایی برای آنان تهیه شده که ایشان را به سلسله اشراف ادریسیان منسوب می‌کند.

عائشة الزغلة دختر قادة بن مرزوقة پسر و جانشینش در طریقت و زاویه داری محمد بن مرزوقه -به دلیل شباهت به جدش مرزوقه گفته می شد- را به دنیا آورد.

احمد بن یوسف در شرح سیره شیوخ صوفیه خروج خود را از بجایه شرح می‌دهد:سپس به بجایه بازگشتم و دیدم حلقه بزرگی گرد شخصی جمع شدند پس نزد آنان رفتم، شیخی را دیدم که خرقه بر سر و تن برهنه در وسط دایره ذکر گویان است و او را قاسم البسکری می نامند رو به من کرد و گفت: در خلوت وارد شو و آنچه را که به تو داده شده برنگردان و نزد خانواده خود در راس الماء برو. در حالی که هیچ کس در آنجا مرا نمی‎شناخت پس همان طور که استادم ابوالقاسم به من دستور داد رفتم پس شبانه وارد خانقاه شدم.

احمد بن یوسف به روستای خود رأس الماء، واقع در نزدیکی وادی فارقوق، بین قله بنی راشد و معسکر بازگشت و کلبه ای از چوب ساخت و آنجا ماند تا کسی او را نشناسد. سپس در بازار شهر معسکر رفت و آمد کرد و با مردم به عبادت و تبلیغ روش زروقی پرداخت و شهرتش آشکار شد و مردم او را تحسین کردند و بر پیروانش افزوده شد. در آغاز برخی از فقها با او مخالفت کردند و دعوت او را بدعت توصیف کردند، مانند عمرو بن احمد مشرفی تراری که بعداً نظر خود را نسبت به او تغییر داد و ملیانی با دخترش ازدواج کرد. برخی دیگر مانند شیخ عبدالرحمن القلامی و عثمان بن عمر با او مناظره کردند و او را امتحان نمودند و او از آنها ناکام ماند و به علم او اعتراف کردند<ref>التعریف بمخطوط بستان الأزهار فی مناقب زمزم الأخیار ومعدن الأنوار سیدی أحمد بن یوسف الراشدی النسب والدار الشیخ أبی عبدالله محمد الصباغ القلعی. زناقی فتحی، جامعة وهران 1. المجلة الجزائریة للمخطوطات. المجلد 11، العدد 13، جوان 2015 ص30</ref>. پس از شهرت او و بسیاری از پیروانش به فراخوانی راه او پرداختند و به تبلیغ تعالیم زروقیه پرداختند. احمد بن یوسف پس از مرگ پدرش از روستای راس الماء به شهر قلعه که یکی از کلان شهرهای مهم منطقه بود نقل مکان کرد و در آنجا گوشه یا خانقاه خود را تأسیس کرد و در مورد آن گفت: خانقاه ما مانند کشتی [[نوح]] است و هر که در آن وارد شود از ترس در امان است. وی با وجود افزایش تعداد مریدان و شاگردانش، با مخالفت شدید فقها و علمای نخبه شهر قلعه مواجه شد.

شهرت او به جایی رسید که ابوعبدالله الصباغ القلعی که نخستین تراجم نگار احمد بن یوسف بود در کتابش «بستان الأزهار فی مناقب زمزم الأبرار ومعدن الأنوار سیدی أحمد بن یوسف الرّاشدی النسب والدّار» که عمده‌ترین اثری است که به زندگی احمد بن یوسف، سیره دینی و سیره صوفیانه او که پس از او بسیار گسترش یافت پرداخته است و همچنین ابوالقاسم سعدالله می گوید: شاید احمد بن یوسف الملیانی بزرگ‌ترین شخصیت صوفی باشد که مؤلفان آن را حتی مختصرا به دلیل تألیفات و اشعار برگزیده اش مورد توجه قرار داده‌اند.  

به سختی می‌توان اثری در [[تصوف]] پیدا کرد که به شخصیت الملیانی و زندگی معنوی او اشاره نداشته باشد. کتاب بستان الازهر منشأ اکثر اخبار و اقوال درباره ی احمد بن یوسف است<ref>مخطوط بستان الأزهار فی مناقب زمزم الأبرار ومعدن الأنوار مقاربة منهجیة وتاریخیة. أحمد الحمدی، جامعة وهران. المجلة الجزائریة للمخطوطات. المجلد 5، العدد 6، 2009 ص6</ref>. او پیروان و شاگردانش را «فقیر» می نامید و آنها مظاهر احترام، تکریم و وفاداری را به او نشان می‌دادند و بر آنها اقتدار زیادی داشت تا جایی که در راه حمایت از او کشتارها شد. و پس از بدتر شدن روابطش با زیانیة با او همراهی کردند و گوشه خود را از نواحی بنی راشد به منطقه دشت شلف نقل مکان کرد.

احمد بن یوسف طرفدارانی از فقهای استان بنی راشد داشت و ابن الصباغ ذکر می‌کند که امام سنوسی (1426-1490) به کسانی که از احمد بن یوسف غیبت می‌کردند می‌گفت:در مورد سلسلة الذهب، سیدی احمد بن یوسف حرف می زنید.

اگرچه این قول منتفی است، زیرا السنوسی در سال 1490 قبل از شهرت احمد بن یوسف درگذشت. او دشمنانی نیز داشت، مانند برخی از عرفا و فقهای منطقه، مانند شیخ علی الندرومی، شیخ قدار و برخی از صاحبان قدرت و تجار و سرشناسان و بزرگان برخی از طوایف مانندسامیان المناصری که از سران بنی منصیر بود

ابن معزة الصباغ قلعی: ابوعبدالله محمد بن احمد بن علی بن عبدالرحمن صباغ قلعی از بزرگ‌ترین اصحاب او و از کسانی بود که از او پیروی ی کرد. او در ژانویه 1518 به همراه اسحاق بربروس و ترکان ترکیه در نبرد قلعه علیه اسپانیایی ها به شهادت رسید.

برخی از کتب و رساله هایی که به احمد بن یوسف نسبت داده شده است در ذیل خواهد آمد:

[[رده: تصوف]]