محمدعثمان‌ میرغنی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'می شود' به 'می‌شود')
جز (جایگزینی متن - 'کتاب ها' به 'کتاب‌ها')
 
خط ۲۶: خط ۲۶:
=آثار=
=آثار=


محمد بن عثمان دارای کتاب هایی بوده از وی‌ کتابی‌ نیز با عنوان‌ مناقب‌ السید احمد بن‌ ادریس‌ در مقامات‌ شیخ‌ خود نوشته‌ که‌ چاپ‌ شده‌ است‌<ref>کرار، ۱۶۱</ref>.  
محمد بن عثمان دارای کتاب‌هایی بوده از وی‌ کتابی‌ نیز با عنوان‌ مناقب‌ السید احمد بن‌ ادریس‌ در مقامات‌ شیخ‌ خود نوشته‌ که‌ چاپ‌ شده‌ است‌<ref>کرار، ۱۶۱</ref>.  


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۲

نام محمدعثمان‌ میرغنی‌
نام‎های دیگر شیخ میر غنی
درگذشت 1268ق

محمدعثمان‌ میرغنی‌ (د ۱۲۶۸ق‌/ ۱۸۵۲م‌)صاحب‌ تفسیر تاج‌ التفاسیر وی در سال 1208 هجری قمری در طائف متولد می‌گردد.

گرایشات مختلف صوفیانه

وی‌ پیش‌ از اینکه‌ ابن‌ ادریس‌ را ملاقات‌ کند در برخی‌ از طریقت‌های‌ صوفیه‌ ازجمله‌ نقشبندیه‌، قادریه‌ و شاذلیه‌، وارد شد. سپس‌ در مکه‌ با ابن‌ ادریس‌ آشنایی‌ یافت‌ و به‌ طریقۀ ادریسیه‌ در آمد و پس‌ از چندی‌ به‌ دستور استادش‌ به‌ نشر این‌ طریقه‌ در سودان‌ به‌ویژه‌ در نوبه‌ کُردفان‌ و دنقله‌ مشغول‌ شد.

طریقه میرغنیه

ولی‌ بعد از مرگ‌ ابن‌ ادریس‌ خود طریقۀ مستقلی‌ را در مکه‌ به‌نام‌ میرغنیه‌ یا ختمیه‌ [۱] بنیان‌گذارد که‌ بیشتر بزرگان‌ از علما و شرفای‌ مکه‌ بدان‌ پیوستند. محمدعثمان‌ طریقۀ میرغنیه‌ را به‌کوشش‌ مریدان‌ خود در نقاط مختلف‌ گسترش‌ داد [۲]. طریقت میرغنیه ـ برخلاف آن چه در متن مشاهده می‌شود ـ منسوب به عبدالله المیر غنی معروف به محجوب (م: 1207هـ. ق) جدّ محمد بن عثمان دانسته شده است. نام «میرغنی» را نام جدّ ششم وی دانسته‌اند و آن را نامی فارسی برشمرده اند. فرقه او بزرگترین و اثرگذارترین طریقه تصوف در سودان برشمرده شده است. وی در سال 1268هجری قمری وفات یافته است. از وی مؤلفات بسیاری به جای مانده است. طریقه ختمیه بیشتر بر صلوات استوار است [۳]

آثار

محمد بن عثمان دارای کتاب‌هایی بوده از وی‌ کتابی‌ نیز با عنوان‌ مناقب‌ السید احمد بن‌ ادریس‌ در مقامات‌ شیخ‌ خود نوشته‌ که‌ چاپ‌ شده‌ است‌[۴].

پانویس

  1. نک‍: ه‍ د، میرغنیه‌
  2. نبهانی‌، ۱/ ۳۶۵-۳۶۶؛ هالت‌، ۵۳؛ محمود، ۵۵؛ نیز نک‍: تریمینگام‌، اسلام‌، 231-235 ,229، «طریقه‌های‌»، 116-118
  3. موسوعة الصوفیة، عبدالمنعم حفنی، ص563
  4. کرار، ۱۶۱