کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
احمد بن محمد بن سليمان بن حارث، (000 - 326ق) | احمد بن محمد بن سليمان بن حارث، (000 - 326ق) ابوذر. معروف به «ابن باغندي». محدث و راوي. تاريخ تولد او در دست نيست اما وفات او در 326هجري در بغداد روي داد. . در بغداد روي داد. «شيخ صدوق»(م381ق) با يك واسطه از او نقل حديث ميكند، بنابراين وي ميبايست در دهههاي نخستين سده چهارم زنده بوده باشد. وي اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل ميان كوفه و بصره از قبيله »أزد» است، اما نياكان او سالها در بغداد سكونت داشتهاند. وي خود در بغداد پرورش يافت و نزد اساتيد عصر خود به استماع حديث پرداخت. جد او «محمد بن سليمان بن حارث» معروف به «باغندي كبير»(م283ق) از راويان حديث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سليمان»(م312ق) نيز از راويان حديث است و ظاهراً در پرورش علمي او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حديث تكذيب ميكرده است. شايد بيتوجهي او نسبت به احاديث پدرش، نشأت گرفته از بياعتنايي پدر در باره روايات او بوده باشد زيرا پدرش نيز وي را در نقل حديث دروغگو معرفي نموده بوده است. وي با پدرش مشتركاً از «محمد بن علي بن خلف عطار» روايت دارند. همچنين از استادان ديگر او «عبيدالله سعد زهري» و «علي بن حسين بن اشكاب» هستند. از شاگردان او «علي بن فضل بن عباس بغدادي»(استاد شيخ صدوق)، «محمد بن عبيدالله بن شخير» و «ابوالحسن دارقطني»(م385ق) هستند. در باره تشيع او سخن قاطعي نميتوان گفت اما از برخي احاديث او ميتوان گرايشات شيعي او را استفاده كرد. وي داراي رواياتي در جوامع حديثي شيعه است كه از جمله آنها حديث توبه حضرت آدم(ع) است كه در اين حديث، سبب قبولي توبه آدم(ع) سوگند به پنج تن آل عبا(ع) معرفي شده است. همچنين روايتي در باب عصمت امام دارد كه در اين حديث معناي «معصوم» از سوي امام صادق(ع) بيان شده است. در باره تأليفات او خبري در منابع گزارش نشده است. | ||
ابوذر. معروف به «ابن باغندي». محدث و راوي. تاريخ تولد او در دست نيست اما وفات او در 326هجري در بغداد روي داد. . در بغداد روي داد. «شيخ صدوق»(م381ق) با يك واسطه از او نقل حديث ميكند، بنابراين وي ميبايست در دهههاي نخستين سده چهارم زنده بوده باشد. وي اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل ميان كوفه و بصره از قبيله »أزد» است، اما نياكان او سالها در بغداد سكونت داشتهاند. وي خود در بغداد پرورش يافت و نزد اساتيد عصر خود به استماع حديث پرداخت. جد او «محمد بن سليمان بن حارث» معروف به «باغندي كبير»(م283ق) از راويان حديث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سليمان»(م312ق) نيز از راويان حديث است و ظاهراً در پرورش علمي او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حديث تكذيب ميكرده است. شايد بيتوجهي او نسبت به احاديث پدرش، نشأت گرفته از بياعتنايي پدر در باره روايات او بوده باشد زيرا پدرش نيز وي را در نقل حديث دروغگو معرفي نموده بوده است. وي با پدرش مشتركاً از «محمد بن علي بن خلف عطار» روايت دارند. همچنين از استادان ديگر او «عبيدالله سعد زهري» و «علي بن حسين بن اشكاب» هستند. از شاگردان او «علي بن فضل بن عباس بغدادي»(استاد شيخ صدوق)، «محمد بن عبيدالله بن شخير» و «ابوالحسن دارقطني»(م385ق) هستند. در باره تشيع او سخن قاطعي نميتوان گفت اما از برخي احاديث او ميتوان گرايشات شيعي او را استفاده كرد. وي داراي رواياتي در جوامع حديثي شيعه است كه از جمله آنها حديث توبه حضرت آدم(ع) است كه در اين حديث، سبب قبولي توبه آدم(ع) سوگند به پنج تن آل عبا(ع) معرفي شده است. همچنين روايتي در باب عصمت امام دارد كه در اين حديث معناي «معصوم» از سوي امام صادق(ع) بيان شده است. در باره تأليفات او خبري در منابع گزارش نشده است. | |||
منابع: (تاريخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛ الخصال، شيخ صدوق، ص270 حديث8؛ الامالي، شيخ صدوق، ص134 حديث129؛ معاني الاخبار، ص132 حديث2؛ العمده، ابن بطريق، ص379 حديث745؛ خصائص الوحي المبين، ابن بطريق، ص130 حديث72) | منابع: (تاريخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛ الخصال، شيخ صدوق، ص270 حديث8؛ الامالي، شيخ صدوق، ص134 حديث129؛ معاني الاخبار، ص132 حديث2؛ العمده، ابن بطريق، ص379 حديث745؛ خصائص الوحي المبين، ابن بطريق، ص130 حديث72) | ||
نسخهٔ ۵ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۵
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%87%D8%B1%D8%A2%D8%B4%D9%88%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%A8&
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%AD%D9%86%D9%81%DB%8C%D9%87&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B9%D8%A8%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A8%D9%86_%D8%B2&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B4%D8%B9%D8%A8_%D8%A7%D8%A8%DB%8C_%D8%B7%D8%A7%D9%84%D8%A8&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D8%B1%D8%B6%DB%8C&action=edit
- https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B1%D8%B6%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86&action=edit
| احمد بن محمد بن سعید بن عقده | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن سعید بن عقده |
| نام‌های دیگر | ابن عقده كوفی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | کوفه |
| روز درگذشت | هفتم ذیالقعده |
| محل درگذشت | کوفه |
| دین | اسلام، جارودی(چهار امامی) |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| آثار |
|
احمد بن محمد بن سعید بن عقده، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور شیعه (زیدی جارودی). در سال 249هجری در كوفه متولد شد و در هفتم ذیالقعده سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. وی فردی شجاع و بی پروا بود و در زمانی كه در بغداد بود، منبری در مسجد «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم شیعیان) داشت و در آنجا به ذكر مطاعن و مثالب سلف میپرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. وی از استادان كلینی است و كلینی در كتاب كافی بارها از او روایت كرده است. وی با اینكه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای امامیه بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه اثنا عشری میدانند.
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن سعید بن عقده، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور شیعه(زیدی جارودی). وی از موالی بنیهاشم بود و جد اعلای او «عجلان» اهل همدان بوده است. پدرش «محمد عقده» معلم قرآن در كوفه و فردی خوش خط بود كه در ضمن این كار، به حرفه صحافی نیز اشتغال داشت. ظاهراً وی نیز از موقعیت شغلی پدرش استفاده میكرد و اوراق و نوشتههایش را (كه به ششصد بار شتر میرسید) در آنجا صحافی میكرد. فرزند او «ابونعیم محمد بن احمد بن عقده» از راویان و حافظان حدیث بوده و تلعكبری در زمان حیات پدرش، از او روایت گرفته است. به گفته ذهبی وی بعد از سال260هجری به طلب حدیث پرداخت و در شهرهای كوفه، بغداد و مكه از راویان بی شماری حدیث گرفت به طوری كه یادداشتهای او قابل شمارش نیست. ذهبی در ادامه میگوید: «وی در حفظ حدیث به این درجه عالی رسید اما چون كینه خلفای نخستین را در دل داشت پس او معاند و زندیق است». یافعی در باره صاحب شرح حال، ضمن اینكه وی را «شیعی» معرفی كرده است میگوید: «یكی از اركان حدیث و یكی از نشانههای خداوند در حفظ بود». دارقطنی میگوید: «آنچه وی دارد مردم ندارند و آنچه دیگران دارند در وی موجود است». ابنعقده از حافظان بزرگی است كه اهل كوفه بالاجماع وی را همطراز با «عبدالله بن مسعود صحابی»(م32ق) قرار دادهاند. به گفته دارقطنی، وی 120 هزار حدیث همراه با اسانید آنها را حفظ كرده بود، و در باره 300 هزار حدیث در خصوص اهلبیت (علیه السلام)، آمادگی گفتگو و مناظره داشت. وی فردی شجاع و بی پروا بود و در زمانی كه در بغداد بود، منبری در مسجد «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم شیعیان) داشت و در آنجا به ذكر مطاعن و مثالب سلف میپرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. بسیاری از علمای حدیث از عامه و خاصه از وی روایت كردهاند و جز اندكی (مانند ذهبی، یافعی و دارقطنی) كه او را صرفاً به خاطر شیعه بودنش جرح نمودهاند، بقیه به ستایش از او پرداختهاند.
اساتید
وی در جمع آوری احادیث بیشمارش نزد اساتید بسیاری روایت گرفته است كه از جمله آنها «ابوجعفر محمدبن مفضل بن ابراهیم اشعری»، «علی بن حسن بن علی بن فضال»(م290ق)، «جعفربن احمد بن یوسف اودی»، «حمیدبن زیادبن نینوایی»(م310ق)، «قاسم بن محمد بن حسین بن خازم»، «جعفر بن عبدالله علوی» و «حسین بن حمدان» هستند. از جمله شاگردان روایی او «احمدبن محمدبن موسی بن صلت اهوازی»، «محمدبن علی بن بابویه»(م381ق)، «محمدبن احمدبن داود»، «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و «جعفر بن محمدبن قولویه»(م368ق) میباشند. وی نویسندهای پركار بود و آثار فراوانی از خود به یادگار گذاشته است.
شاگردان
وی از استادان كلینی است و كلینی در كتاب كافی بارها از او روایت كرده است. «ابوغالب زراری»(م368ق)، «ابوعبدالله محمدبن ابراهیم نعمانی» معروف به «ابن ابی زینب»(م360ق) و «احمدبن صلت اهوازی» نیز از وی اجازه روایت داشتهاند. وی با اینكه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای امامیه بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه اثنا عشری میدانند.
آثار
معروفترین تألیفات او: «الولایه و من روی عن غدیر خم»، «فضل الكوفه»، «اخبار ابی حنیفه»، «من روی عن امیرالمؤمنین و مسنده»، «من روی عن الحسن و الحسین(علیه السلام) »، «من روی عن زیدبن علی»، «الرجال»، «الجهر ببسم الله»، «اخبار یحیی بن حسین بن زید» و «صلح الحسن(علیه السلام)» هستند.
درگذشت
در سال 249هجری در كوفه متولد شد و در هفتم ذیالقعده سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. برخی نیز وفات او را به سال 333هجری نوشتهاند.
منابع
- رجال طوسی، ص409 شماره 5949، وص443 شماره 6317؛
- الفهرست، شیخ طوسی، ص73 شماره 86؛
- یافعی، مرآه الجنان، ج2ص311 وقایع سال 332ق؛
- دائره المعارف تشیع، ج1ص350؛
- معجم رجال الحدیث، ج3ص64 شماره 871؛
- تاریخ بغداد، ج5ص220 شماره 2680؛
- سیر أعلام النبلاء، ج15ص340 شماره 178؛
- الاعلام، زركلی، ج1ص207؛
- الانساب، سمعانی، ج4ص215؛
- المجدی فی أنساب الطالبیین، ص322؛
- الكنی و الالقاب، ج1ص358؛
- الذریعه، ذیل عناوین كتاب‌ها.
| احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث | |
|---|---|
| |
| نام کامل | احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث |
| نام‌های دیگر | ابن باغندی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل درگذشت | بغداد |
| دین | اسلام |
احمد بن محمد بن سليمان بن حارث، (000 - 326ق) ابوذر. معروف به «ابن باغندي». محدث و راوي. تاريخ تولد او در دست نيست اما وفات او در 326هجري در بغداد روي داد. . در بغداد روي داد. «شيخ صدوق»(م381ق) با يك واسطه از او نقل حديث ميكند، بنابراين وي ميبايست در دهههاي نخستين سده چهارم زنده بوده باشد. وي اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل ميان كوفه و بصره از قبيله »أزد» است، اما نياكان او سالها در بغداد سكونت داشتهاند. وي خود در بغداد پرورش يافت و نزد اساتيد عصر خود به استماع حديث پرداخت. جد او «محمد بن سليمان بن حارث» معروف به «باغندي كبير»(م283ق) از راويان حديث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سليمان»(م312ق) نيز از راويان حديث است و ظاهراً در پرورش علمي او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حديث تكذيب ميكرده است. شايد بيتوجهي او نسبت به احاديث پدرش، نشأت گرفته از بياعتنايي پدر در باره روايات او بوده باشد زيرا پدرش نيز وي را در نقل حديث دروغگو معرفي نموده بوده است. وي با پدرش مشتركاً از «محمد بن علي بن خلف عطار» روايت دارند. همچنين از استادان ديگر او «عبيدالله سعد زهري» و «علي بن حسين بن اشكاب» هستند. از شاگردان او «علي بن فضل بن عباس بغدادي»(استاد شيخ صدوق)، «محمد بن عبيدالله بن شخير» و «ابوالحسن دارقطني»(م385ق) هستند. در باره تشيع او سخن قاطعي نميتوان گفت اما از برخي احاديث او ميتوان گرايشات شيعي او را استفاده كرد. وي داراي رواياتي در جوامع حديثي شيعه است كه از جمله آنها حديث توبه حضرت آدم(ع) است كه در اين حديث، سبب قبولي توبه آدم(ع) سوگند به پنج تن آل عبا(ع) معرفي شده است. همچنين روايتي در باب عصمت امام دارد كه در اين حديث معناي «معصوم» از سوي امام صادق(ع) بيان شده است. در باره تأليفات او خبري در منابع گزارش نشده است. منابع: (تاريخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛ الخصال، شيخ صدوق، ص270 حديث8؛ الامالي، شيخ صدوق، ص134 حديث129؛ معاني الاخبار، ص132 حديث2؛ العمده، ابن بطريق، ص379 حديث745؛ خصائص الوحي المبين، ابن بطريق، ص130 حديث72)