حضرت اسحاق: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه پیامبران

درباره تعداد و نام فرزندان اسحاق(علیه‌السلام) باید گفت: ثمره پیوند حضرت اسحاق با همسرش، پس‌ از 20 سال‌ دو پسر توأم‌ و دوقلو بود. فرزند نخست‌ را عیسو <ref>. ر. ک: (زندگی‌نامه عیسو بن اسحاق و جریان نبوت او در تورات)، 78840</ref> و دیگری‌ را که‌ به‌ دنبال‌ وی‌ به‌ دنیا آمده‌ بود، یعقوب‌ نام‌ نهادند. <ref>ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج 1، ص 194، بیروت، دار الفکر، 1407ق؛ یعقوبی، احمد بن أبی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج 1، ص 28، بیروت، دار صادر، چاپ اول، بی‌تا</ref>

خداوند در قرآن کریم [[نزول]] [[وحی]] بر [[حضرت محمد (ص)|رسول اکرم(صلی الله علیه)]] را مانند نزول آن بر نوح و پیامبران بعد از او و ابراهیم و اسماعیل و اسحاق(علیه‌السلام) و ... می‌داند و می‌فرماید: «ما به تو وحی فرستادیم همان‌گونه که به [[نوح]] و پیامبران بعد از او وحی فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و ...». <ref>نساء،</ref>

نزول وحی بر اسحاق در این آیه شریفه خود دلیل بر پیامبری آن‌حضرت است. البته در آیات دیگری از قرآن کریم، مستقیم و غیر مستقیم بر نبوت اسحاق تأکید شده است؛ مانند:

«و اسحاق و یعقوب را به او(ابراهیم) بخشیدیم و هر یک را پیامبر قرار دادیم». <ref>مریم، 49</ref> «او را به اسحاق، پیامبری شایسته مژده دادیم». <ref>صافات، 112</ref>

 

این آیات به روشنی بر پیامبری اسحاق(علیه‌السلام) دلالت دارند.

بر اساس گزارش قرآن کریم مکتب و آیین اسحاق(علیه‌السلام) در راستای‌ دعوت‌ توحیدی‌ پدرش ابراهیم(‌علیه‌السلام) بود. قرآن کریم در‌این‌باره می‌فرماید: «ابراهیم فرزندان خود را به این آیین سفارش کرد. و هم‌چنین یعقوب: ای فرزندان من، خداوند این آیین را برای شما برگزید. مبادا که بمیرید، مگر آن‌که همه شما تسلیم باشید». <ref>بقره، 132</ref>

همان‌گونه ‌که وقتی حضرت یعقوب(علیه‌السلام) در آخرین لحظات عمر شریفش از فرزندان خود پرسید: «پس از من، چه چیز را می‌پرستید؟ گفتند: خدای تو و خدای پدرانت، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق، خداوند یکتا را، و ما در برابر او تسلیم هستیم». <ref> بقره، 133</ref>

بر اساس این آیات، دین و آیین اسحاق نبی(علیه‌السلام) همان دین پدرش ابراهیم بود که دین حنیف بود: {{متن قرآن |ما کانَ إِبْراهیمُ یَهُودِیًّا وَ لا نَصْرانِیًّا وَ لکِنْ کانَ حَنیفاً مُسْلِماً وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکینَ |سوره = آل عمران |آیه = 67 }}؛ ابراهیم نه [[یهودی]] بود نه [[نصرانی]]، بلکه [[حنیفی]] [[مسلمان]] بود، و از [[مشرکان]] نبود.

# دارای آیین حنیف: «آیا می‏گویید که ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و نوادگان یهودی یا نصرانی بودند؟ بگو: آیا شما آگاه‌تر هستید یا خدا؟...». <ref>بقره، 140</ref>

# اخلاص: قرآن کریم درباره اخلاص اسحاق می‌فرماید: «ای پیامبر، به خاطر بیاور بندگان ما ابراهیم، اسحاق و یعقوب را که صاحبان دست‌ها(ی نیرومند) و چشم‌ها(ی بینا) بودند. ما آنها را با خلوص ویژه‌ای خالص کردیم، و آن یادآوری سرای آخرت بود. <ref>صاد، 45 و 46</ref>

# اسحاق هدیه ویژه الهی: «و همین‌که از آنها و بت‌ها که به جای خدا می‌‏پرستیدند کناره گرفت اسحاق و یعقوب را بدو بخشیدیم و هر یک را پیامبر قرار دادیم. و از رحمت خویش به آنها عطا کردیم ...». <ref> مریم، 49 و 50</ref>

# امام: «و به او اسحاق و فرزندزاده‌‏ای مانند یعقوب را بخشیدیم. و همه را از شایستگان گردانیدیم. و همه را پیشوایانی ساختیم که به امر ما هدایت می‌‏کردند». <ref> انبیاء، 72 و 73</ref>

# نیرومند و بصیر: «و به خاطر بیاور بندگان ما ابراهیم، اسحاق و یعقوب را، صاحبان دست‌ها(ی نیرومند) و چشم‌ها(ی بینا». <ref>صاد، 45</ref>

بر پایه آنچه در سفر پیدایش [[تورات|کتاب تورات]] آمده‌، اسحاق(علیه‌السلام) در اواخر عمر، در حالی‌که‌ پیر و نابینا شده‌ بود، بر آن‌ شد تا یکی‌ از فرزندانش‌ را وصی‌ خود قرار دهد که این‌ جایگاه‌ در نهایت‌ نصیب‌ یعقوب(علیه‌السلام) شد. <ref> کتاب مقدس، عهد عتیق‌، باب‌ 27</ref>

اسحاق‌ پس‌ از این‌ وصیت‌، 20 سال‌ دیگر زندگی‌ کرد و سرانجام‌ در 180 سالگی‌ در حبرون‌(الخلیل) درگذشت‌. <ref>ابن‌ قتیبه‌، عبدالله بن مسلم، تحقیق، ثروت عکاشة، المعارف‌، ج 1، ص 33، قاهره، الهیئة المصریة العامة للکتاب، چاپ دوم، 1992م</ref> و پسرانش‌ یعقوب‌ و عیسو، او را در مقبره پدرش‌ ابراهیم خلیل(علیه‌السلام)، واقع‌ در مَکفیله‌(واقع در شهر الخلیل) به‌ خاک‌ سپردند. <ref> البدایة و النهایه، ج 1، ص 175؛ البدء و التاریخ، ج 3، ص 52</ref>

برخی از مورخان مسلمان بر این عقیده‌اند که آن‌حضرت در سن 160 سالگی وفات یافت. <ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری(تاریخ الأمم و الملوک)، تحقیق، محمد، أبوالفضل ابراهیم، ج 1، ص 330، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن ابی الکرم محمد، الکامل فی التاریخ، ج 1، ص 137، بیروت، دار صادر، 1385ق. </ref>