احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
شاگردان او «ابوالحسن بن رزقویه»، «علی بن احمد رزاز»، «ابوالحسن بن حمانی مقرئ»، «ابوالحسن دارقطنی» و «ابوعلی بن شاذان» هستند. | شاگردان او «ابوالحسن بن رزقویه»، «علی بن احمد رزاز»، «ابوالحسن بن حمانی مقرئ»، «ابوالحسن دارقطنی» و «ابوعلی بن شاذان» هستند. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۲ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۹
| احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی، ابوسهل قطان |
| اطلاعات شخصی | |
| سال تولد | 259 ق، ۲۵۲ ش، ۸۷۳ م |
| محل تولد |
|
| روز درگذشت | 350 ق |
| محل درگذشت | بغداد |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها |
|
احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی، (259 – 350ق) ابوسهل قطان. ادیب، شاعر و محدث اخباری.
معرفی احمالی
احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی، ابوسهل قطان. ادیب، شاعر و محدث اخباری. وی در اصل ایرانی و اهل «متوث» (به فتح میم و تشدید تاء) شهرکی بین قرقوب و یکی از روستاهای اهواز است. در سال 259 هجری در متوث دیده به جهان گشود و در روز شنبه هفتم شعبان 350هجری در بغداد درگذشت. وی تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش در بصره فرا گرفت و سپس وارد بغداد شد و در محله «دار القطن» واقع در غرب بغداد مسکن گرفت. از لقب «قطان» بر میآید که وی از راه پنبه زنی هزینه زندگی را تأمین میکرد و سکونت او در «دار القطن بغداد» نیز به همین دلیل بوده است. وی در بغداد درس اساتید متعددی را درک نمود و از آنان احادیث فراوانی شنید تا این‌که خود به مقام استادی رسید و یکی از ارکان علم حدیث در بغداد به شمار آمد. وی با این‌که «اخباری» بود اما به گفته «خطیب بغدادی» (م463ق) گرایش شیعی داشت. از نظر اعتقادی وی به گروه «مجبره» (که اختیاری برای انسان قائل نیستند) نزدیک بود و با رأی معتزله که انسان را تماما مختار میدانند، به شدت مخالفت میورزیده و حتی آنان را کافر میدانسته است. اخبار و گزارشهای او در منابع، قابل استناد و دارای اهمیت است. گفته میشود که وی با این‌که فردی شوخ طبع بود و مزاحهای او بعضا باعث اجتناب شاگردانش از وی میشده، اما دائماً در حال تهجد و عبادت شبانه بود. تلاوت قرآنش چندان زیبا بود که گویا معانی قرآن از آن خارج میشود.
استادان
وی در بغداد اساتید زیادی دیده که از جمله آنها «محمد بن عبیدالله منادی»، «حسن بن مکرم»، «یحیی بن ابیطالب»، «محمد بن عیسی بن حیان»، «علی بن ابراهیم واسطی» و بسیاری دیگر هستند. از استادان ادبی او نیز میتوان «ابوالعباس احمد بن یحیی بن سیار شیبانی» معروف به «ثعلب نحوی»(م291ق) و «ابوالعباس مبرد»(م285ق) را نام برد.
شاگردان
شاگردان او «ابوالحسن بن رزقویه»، «علی بن احمد رزاز»، «ابوالحسن بن حمانی مقرئ»، «ابوالحسن دارقطنی» و «ابوعلی بن شاذان» هستند.
آثار
از تألیفات او هیچ گزارشی ذکر نشده است.
منابع
- تاریخ بغداد، ج 5 ص 249 شماره 2719؛
- الانساب، سمعانی، ج 5 ص 193، ذیل متوثی؛
- معجم البلدان، ج 5 ص 53 ، ذیل کلمه متوث؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج 1 ص 50.