قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی')
خط ۱: خط ۱:
'''قزلباشيه''' يا صاحبان عمامه سرخ که در آغاز شعار شاه [[اسماعيل صفوى]] و لشکريان او بود و آن رمزى از تاج سرخ سلطان حيدر است که دوازده ترک به نشانه دوازده امام داشت.
'''قزلباشیه''' یا صاحبان عمامه سرخ که در آغاز شعار شاه [[اسماعیل صفوى]] و لشکریان او بود و آن رمزى از تاج سرخ سلطان حیدر است که دوازده ترک به نشانه دوازده امام داشت.


==پراکندگی جغرافیایی==
==پراکندگی جغرافیایی==
آنان در آناطولى پراکنده‌‏اند و مذهب شان ترکيبى از عقايد «[[نصيريه]]» است و نژاد آن ها مخلوطى از [[کرد]] و [[ترک]] مى ‏باشد.
آنان در آناطولى پراکنده‌‏اند و مذهب شان ترکیبى از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آن ها مخلوطى از [[کرد]] و [[ترک]] مى ‏باشد.


==آداب و رسوم==
==آداب و رسوم==
قزلباشیه موی سر را نمى‌‏تراشند و ريش ها را  بلند می کنند و [[نماز]] پنج‏ گانه را به جا نمی آورند و ماه رمضان [[روزه]] نمى‏ گيرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه مى ‏گيرند و بر شهادت امام حسن و امام حسين مى ‏گريند.
قزلباشیه موی سر را نمى‌‏تراشند و ریش ها را  بلند می کنند و [[نماز]] پنج‏ گانه را به جا نمی آورند و ماه رمضان [[روزه]] نمى‏ گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه مى ‏گیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین مى ‏گریند.


==اعقتادات==
==اعقتادات==
ايشان معتقدند که خدا در [[على (ع)]] تجسّم يافت چنان که پيش از وى در بدن قدّيسان ديگر چون [[ حضرت عيسى (ع)]] و [[ حضرت موسى (ع)]] و [[حضرت داوود (ع)]] حلول کرده بود. حضرت عيسى و [[حضرت مريم]] علیهما السلام را مظهر الوهيت مى‏‌دانند و از بين نمازها، [[نماز شب]] را با آواز مى‏‌خوانند و گاهى با نواختن آلات موسيقى برگزار مى‏‌کنند و حضرت على ، حضرت عيسى، حضرت موسى و حضرت داوود علیهم السلام را مورد تقديس قرار مى ‏دهند. از جمله عبادات ايشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکى «چراغى سونديران» گويند و در آن تاريکى بر گناهان خود مى ‏گريند و اظهار پشيمانى مى‏ کنند. سپس تکه‏ اى نان و کاسه ‏اى از شراب گرفته، نان را در آن مى ‏اندازند و بين حاضران تقسيم مى‏ کنند. کردهای قزلباش، گوسفندى را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بين مردم تقسيم مى‏ کنند.به روحانيون خود «دده» مى‏‌گويند و معتقدند که دده ها، واسطه‏ اى بين خدا و انسان اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361  با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>
ایشان معتقدند که خدا در [[على (ع)]] تجسّم یافت چنان که پیش از وى در بدن قدّیسان دیگر چون [[ حضرت عیسى (ع)]] و [[ حضرت موسى (ع)]] و [[حضرت داوود (ع)]] حلول کرده بود. حضرت عیسى و [[حضرت مریم]] علیهما السلام را مظهر الوهیت مى‏‌دانند و از بین نمازها، [[نماز شب]] را با آواز مى‏‌خوانند و گاهى با نواختن آلات موسیقى برگزار مى‏‌کنند و حضرت على ، حضرت عیسى، حضرت موسى و حضرت داوود علیهم السلام را مورد تقدیس قرار مى ‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکى «چراغى سوندیران» گویند و در آن تاریکى بر گناهان خود مى ‏گریند و اظهار پشیمانى مى‏ کنند. سپس تکه‏ اى نان و کاسه ‏اى از شراب گرفته، نان را در آن مى ‏اندازند و بین حاضران تقسیم مى‏ کنند. کردهای قزلباش، گوسفندى را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم مى‏ کنند.به روحانیون خود «دده» مى‏‌گویند و معتقدند که دده ها، واسطه‏ اى بین خدا و انسان اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361  با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref>


==پانویس==  
==پانویس==  

نسخهٔ ‏۲۳ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۲۱

قزلباشیه یا صاحبان عمامه سرخ که در آغاز شعار شاه اسماعیل صفوى و لشکریان او بود و آن رمزى از تاج سرخ سلطان حیدر است که دوازده ترک به نشانه دوازده امام داشت.

پراکندگی جغرافیایی

آنان در آناطولى پراکنده‌‏اند و مذهب شان ترکیبى از عقاید «نصیریه» است و نژاد آن ها مخلوطى از کرد و ترک مى ‏باشد.

آداب و رسوم

قزلباشیه موی سر را نمى‌‏تراشند و ریش ها را بلند می کنند و نماز پنج‏ گانه را به جا نمی آورند و ماه رمضان روزه نمى‏ گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه مى ‏گیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین مى ‏گریند.

اعقتادات

ایشان معتقدند که خدا در على (ع) تجسّم یافت چنان که پیش از وى در بدن قدّیسان دیگر چون حضرت عیسى (ع) و حضرت موسى (ع) و حضرت داوود (ع) حلول کرده بود. حضرت عیسى و حضرت مریم علیهما السلام را مظهر الوهیت مى‏‌دانند و از بین نمازها، نماز شب را با آواز مى‏‌خوانند و گاهى با نواختن آلات موسیقى برگزار مى‏‌کنند و حضرت على ، حضرت عیسى، حضرت موسى و حضرت داوود علیهم السلام را مورد تقدیس قرار مى ‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکى «چراغى سوندیران» گویند و در آن تاریکى بر گناهان خود مى ‏گریند و اظهار پشیمانى مى‏ کنند. سپس تکه‏ اى نان و کاسه ‏اى از شراب گرفته، نان را در آن مى ‏اندازند و بین حاضران تقسیم مى‏ کنند. کردهای قزلباش، گوسفندى را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم مى‏ کنند.به روحانیون خود «دده» مى‏‌گویند و معتقدند که دده ها، واسطه‏ اى بین خدا و انسان اند. [۱]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361 با ویرایش و اصلاح عبارات.