زیانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''زیانیه''' شاخه‏ اى از طريقه [[صوفیه|صوفيه]] «[[شاذلیه|شاذليه]]» هستند كه [[ذكر]] ايشان با ذكر طريقه «شاذليه» اختلاف دارد.  

رییس طریقه زیانیه شخصی به نام محمد بن عبد الرحمن ابى زيان متوفای سال 1145 میلادی بود.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 214  

محمد بن عبد الرحمن در ثاثا نزديك قناذى (در جنوب شرقى فجوج) از اعمال مراكش متولد شد و در سجلماسه تحصيل علم كرد و به فرمان پادشاه مراكش با تهمت جادوگرى از فاس رانده شد و به (تافيلالت) گريخت و به فرقه شاذليه در آمد و به حج رفت و پس از بازگشت در قناذى كه مركز آن طايفه بود زاويه‏اى (خانقاه) بنا كرد و چندين چاه آب، حفر نمود.چندى بعد شهرت كرامات او در شمال افريقا زبان زد مردم شد و گروهى از دزدان و راهزنان نيز به وى گرويدند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 214</ref>

زيانيه صوفيه‏ اى هستند كه کارشان  اختصاص به نگهداری و حفظ کاروان ها و تجار از راهزنان بوده است. به طوری که هیچ کاروان و  تاجری نمی توانست بدون حمایت سواران زیانیه سفر امنی داشته باشد. آن ها با خود نامه ای را كه به مهر شيخ طايفه رسيده بود حمل مى ‏كردند. از اين جهت دزدان به احترام نامه شیخ از غارت كاروان خوددارى مى ‏كردند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 213 با ویرایش و جابجایی و اصلاح عبارات</ref>  

زیانیه بیشتر در شمال آفریقا بسر می بردند و در کشوهای الجزایر و مراکش ساکن بودند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 213 با ویرایش و اصلاح و جابجایی عبارات</ref> <ref>دائرة المعارف الاسلاميه، چاپ اول، ج 10، ص 477- 478.</ref>