حریزیه (پیروان حریز حنفی کوفی): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'عبد ال' به 'عبدال')
خط ۱۲: خط ۱۲:
حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت می دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می کردند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.
حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت می دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می کردند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.
</ref> <ref>الحافظ رجب البرسی، مشارق انوار الیقین فى اسرار امیر المؤمنین، چاپ بیروت، نشر دار الاندلس، ص 211</ref>
</ref> <ref>الحافظ رجب البرسی، مشارق انوار الیقین فى اسرار امیر المؤمنین، چاپ بیروت، نشر دار الاندلس، ص 211</ref>
<ref>حنفی عبد المنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص288</ref>
<ref>حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص288</ref>


==پانویس==  
==پانویس==  

نسخهٔ ‏۲۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۵

حریزیه از شاخه زیدیه هستند.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام حزیز حنفی کوفی است.

اعتقادات

حریزیه همچون فرقه صالحیه فکر می کردند و معتقد بودند که اگر امام علی علیه السلام از بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) امتناع می کرد، به این معنا بود که ریختن خون آن دو حلال است. همچنین حریزیه از عثمان بیزاری جستند و اصحاب حضرت علی (علیه السلام) را کافر می پنداشتند. معتقد بودند که هر کسی از آل محمد صلوات الله علیه شمشیر بر کشد و به مبارزه برخیزد و ادعای امامت کند، او امام است. حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت می دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می کردند.[۱] [۲] [۳]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. الحافظ رجب البرسی، مشارق انوار الیقین فى اسرار امیر المؤمنین، چاپ بیروت، نشر دار الاندلس، ص 211
  3. حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص288