حریزیه (پیروان حریز حنفی کوفی): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'می دانست' به 'مى‌دانست')
جز (جایگزینی متن - 'می کرد' به 'می‌کرد')
خط ۸: خط ۸:


==اعتقادات==
==اعتقادات==
حریزیه همچون فرقه [[صالحیه]] فکر می‌کردند و معتقد بودند  که اگر [[امام علی]] علیه السلام از بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) امتناع می کرد، به این معنا بود که ریختن خون آن دو حلال است. همچنین حریزیه از [[عثمان]] بیزاری جستند و اصحاب حضرت علی (علیه السلام) را کافر می پنداشتند.
حریزیه همچون فرقه [[صالحیه]] فکر می‌کردند و معتقد بودند  که اگر [[امام علی]] علیه السلام از بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) امتناع می‌کرد، به این معنا بود که ریختن خون آن دو حلال است. همچنین حریزیه از [[عثمان]] بیزاری جستند و اصحاب حضرت علی (علیه السلام) را کافر می پنداشتند.
معتقد بودند که هر کسی از آل محمد صلوات الله علیه شمشیر بر کشد و به مبارزه برخیزد و ادعای امامت کند، او امام است.
معتقد بودند که هر کسی از آل محمد صلوات الله علیه شمشیر بر کشد و به مبارزه برخیزد و ادعای امامت کند، او امام است.
حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت مى‌دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی‌کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می‌کردند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.
حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت مى‌دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی‌کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می‌کردند.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.

نسخهٔ ‏۵ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۹

حریزیه از شاخه زیدیه هستند.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام حزیز حنفی کوفی است.

اعتقادات

حریزیه همچون فرقه صالحیه فکر می‌کردند و معتقد بودند که اگر امام علی علیه السلام از بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) امتناع می‌کرد، به این معنا بود که ریختن خون آن دو حلال است. همچنین حریزیه از عثمان بیزاری جستند و اصحاب حضرت علی (علیه السلام) را کافر می پنداشتند. معتقد بودند که هر کسی از آل محمد صلوات الله علیه شمشیر بر کشد و به مبارزه برخیزد و ادعای امامت کند، او امام است. حریزیه نیز چون صالحیه حضرت علی علیه السلام را افضل امت مى‌دانستند. با این حال شیخین را سبّ نمی‌کردند و علاوه متعه و رجعت را انکار می‌کردند.[۱] [۲] [۳]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 156 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. الحافظ رجب البرسی، مشارق انوار الیقین فى اسرار امیر المؤمنین، چاپ بیروت، نشر دار الاندلس، ص 211
  3. حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص288