تجانیه

تجانیه یا تحینیه به کسر تا، نام طریقه‏‌ای از فرق «صوفیه» است.

موسس

موسس این فرقه شخصی به نام ابوالعباس احمد بن محمد بن المختار بن سالم تجانی (1150- 1230 ه) است.

شرح حال

احمد تجانی در سال ۱۱۵۰ در منطقه‌ای به نام عین ماضی در جنوب الجزایر به دنیا آمد. وی مدعی بود که به دلیل ازدواج یکی از اجدادش با زنی از قبیله بنی توجین در مراکش تجانی نام گرفته است. وی همچنین خود را از نسل امام حسن ‌علیه‌السلام و از فرزندان نفس زکیه می‌دانست اگر چه این فقط یک ادعا است و در صحت آن تردید وجود دارد وی در ادامه به تلمسان رفت و پس از آن مکه و مدینه را در سال 1186 هجری زیارت کرد و در قاهره با مشورت مردی که او را محمود کردی می‌خواندند طریقه جدیدی در تصوف ایجاد کرد و آن طریقه فرقه‌ای از «خلوتیه» به شمار می‌‏رود. سپس به مغرب بازگشت و در منطقه بوسمغون که در صحرا واقع است مقام یافت. در آن‌جا مدعی شد که از جانب پیغمبر خدا رسول مصطفی (ص) برای دعوت به طریقه جدید خود مبعوث شده است. تجانی پس از مدتی از طریقت خلوتیه و سایر طرق فاصله گرفت و در ۱۱۹۶ طریقت مستقل خود را به وجود آورد. با این حال برخی تجانیه را شاخه‌ای از خلوتیه شمرده‌اند. تجانی نامی از شجره طریقت خود نبرده است بلکه مدعی بود که به طور مستقیم از پیامبر صلوات الله علیه تعلیم می‌گیرد. بنابراین، به نظر تجانیه تقدیس و قدرت معنوی این طریقت از طریق مشایخ قبلی به دست نیامده، بلکه محدود و منحصر به پیامبر اسلام و احمد تجانی است. ازین‌رو تجانیه خود را طریقه احمدیه یا محمدیه نیز می‌نامند. مهاجرت تجانی از ابی سمغون به فاس نقطه عطفی در تاریخ طریقت تجانیه بود. وی قبل از آن که به فاس برود به مولای سلیمان، امیر مغرب پیام داد که به سبب آزار و بی عدالتی ترک‌‌های عثمانی می‌خواهد به او پناه ببرد و سلیمان برای او خانه و مقرری ماهانه در نظر گرفت. علی بن محمد دخیل اللّه، التجّانیّه، ریاض، سال 1401 هجری قمری، ج۱، ص۴۷ وی تا پایان حیاتش در فاس بود و از آن‌ جا مریدانش را برای تبلیغ طریقت به نقاط دیگر می‌ فرستاد. پیروان طریقه او را احباب می‌گویند و غالبا مشغول به ذکرند و هر روز صد بار در اوقات معین ذکر می‌گویند و ذکر از اصول‏ مذهب ایشان به شمار می‌‏رود، و پیروان این فرقه حق پیوستن به فرق دیگر را ندارند. قبر ابوالعباس تجانی در فاس که از بلاد مغرب (مراکش) است زیارتگاه پیروان این فرقه می‌باشد. پیروان این طریقه پیش از آن که به مکه مشرف شوند بر خود واجب می‌دانند که نخست مرقد او را زیارت نمایند.

عقاید

هیچ گونه زهد و ریاضت و قوانین دشوار وجود ندارد، بلکه بیش از همه چیز بر نیاز به واسطه معنوی میان خدا و انسان تأکید می‌شود. به عقیده آنان احمد تجانی خود را «غوث» یا «قطب الاقطاب» و «خاتم الاولیاء المحمدیه» خوانده و ازاین‌ رو از همه اولیا برتر است و فقط او و جانشینانش، واسطه هستند. همچنین معتقدند که احمد تجانی به پیروانش اطمینان داده که ثروت در دنیا و نجات و رستگاری در آخرت را نصیب‌شان خواهد کرد. ازین رو آنان به اظهار ارادت یا توسل به شیوخ دیگر نیازی ندارند و نباید به زیارت قبور اولیای دیگر بروند. هرکس چنین کاری بکند، طریقت تجانیه را ترک گفته است و دچار «سوء عاقبت» نیز خواهد شد. پیروان تجانیه درباره احمد تجانی عقاید مبالغه آمیزی دارند، از جمله معتقدند که هر کسب او را ببیند، خصوصا در روزهای جمعه و دوشنبه، حتی اگر بی دین و کافر باشد، بخشیده می‌شود. نزد تجانیه زیارت قبور مشایخ مربوط به این فرقه اهمیت فراوانی دارد.

شاگردان تجانی

تجانی دارای شاگردانی بوده که توانستند طریقت او را گسترش دهند و نام برخی از آن‌ها عبارت است از: سیدابراهیم ریاحی (متوفی 1266), مفتی و شاعر تونسی محمدحافظ مختار اهل موریتانی (متوفی ح1246) ابراهیم انیاس (متوفی 1354 ش/ 1975) اهل سودان و عبدالرحمان شَنقیطی (متوفی 1299/ 1882).