الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۳۸: | خط ۱۳۸: | ||
رئیس حکومت در الجزایر رئیس جمهور است که با رأی مردم برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس جمهور می‌تواند نخست وزیر را انتخاب نماید. | رئیس حکومت در الجزایر رئیس جمهور است که با رأی مردم برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس جمهور می‌تواند نخست وزیر را انتخاب نماید. | ||
این طور که ارزیابی ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود. | این طور که ارزیابی ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود. | ||
==نام | ==نام رییسان جمهور الجزایر== | ||
{| class="wikitable | |||
{| class="wikitable" | |||
|- | |- | ||
! نام رییس جمهور !! مدت زمامداری !! تصویر | |||
|- | |- | ||
| | | 1. عبدالرحمن فارس (۱۹۱۱–۱۹۹۱)|| ۲۸ مارس ۱۹۶۲ - ۴ اوت ۱۹۶۲|| مثال | ||
( | |||
| | |||
|- | |- | ||
| | | 2. فرحات عباس (۱۸۹۹–۱۹۸۵)|| ۲۰ سپتامبر ۱۹۶۲ - ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳|| مثال | ||
( | |||
|۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ | |||
|- | |- | ||
| | | 3. احمد بن‌بلا (۱۹۱۶–۲۰۱۲) || ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ - ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ || مثال | ||
( | |||
|۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ | |||
|- | |- | ||
| | | 4. هواری بومدین (۱۹۳۲–۱۹۷۸)|| ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ - ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸|| مثال | ||
( | |||
|۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ | |||
|- | |- | ||
| | | 5. رابح بیطاط (۱۹۲۵–۲۰۰۰)|| ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ - ۹ فوریه ۱۹۷۹|| مثال | ||
( | |||
|۹ فوریه ۱۹۷۹ | |||
|- | |- | ||
| | | 6. شاذلی بن جدید(۱۹۲۹–۲۰۱۲)|| ۹ فوریه ۱۹۷۹ - ۱۱ ژانویه ۱۹۹۲|| مثال | ||
( | |||
| | |||
|- | |- | ||
| | | 7. محمد بوضیاف(۱۹۱۹–۱۹۹۲)|| ۱۶ ژانویه ۱۹۹۲ - ۲۹ ژوئن ۱۹۹۲|| مثال | ||
( | |||
| | |||
|- | |- | ||
| | | 8. علی حسین کافی(۱۹۲۸–۲۰۱۳) || ۲ ژوئیه ۱۹۹۲ - ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴|| مثال | ||
( | |||
|۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ | |||
|- | |- | ||
| | | 9. الیمین زروال(۱۹۴۱–)|| ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ - ۲۷ آوریل ۱۹۹۹|| مثال | ||
( | |||
|۲۷ آوریل ۱۹۹۹ | |||
|- | |- | ||
| | | 10.[[عبدالعزیز بوتفلیقه]](۱۹۳۷–) || ۲۷ آوریل ۱۹۹۹ - ۹ آوریل ۲۰۱۹|| مثال | ||
( | |||
|۹ آوریل ۲۰۱۹ | |||
|- | |- | ||
| | | 11. عبدالقادر بن صالح(۱۹۴۱–) || ۹ آوریل ۲۰۱۹ - ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹|| مثال | ||
( | |||
|۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ | |||
|- | |- | ||
| 12. عبدالمجید تبون(۱۹۴۵–)|| ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ تا کنون|| مثال | |||
|} | |} | ||
==مجالس شورا== | ==مجالس شورا== | ||
نسخهٔ ۲۲ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۵۵
| نام کشور | فارسی: جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر |
| مکان | شمال آفریقا |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی+۱ (EET)) |
| جمعیت | برآورد سال ۲۰۱۹
43٬752٬000 |
| پایتخت | الجزیره |
| نوع حکومت و ساختار سیاسی | حکومت متمرکز نظام نیمه‌ریاستی جمهوری |
| زبان های رسمی | عربی، آمازیغی |
| دیگر زبانها | زبان فرانسوی (اداری، کسب و کار و آموزش) |
| دین | اسلام99%؛ سایرین1% |
| پیشینه اسلام | ۶۴۷ م |
| جمعیت شیعیان | ۱۶۵،۰۰(پرتال اهل بیت)- ۳۴۰،۰۰۰ (مؤسسه pew) |
| مناطق شیعه‌نشین | الجزیره، باتنه، تبسه، خنشله، تيارت، سيدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده |
| واحد پول | دینار الجزایر (DZD) |
| الجزایز فرانسه | ژوئیه ۱۸۳۰ |
| استقلال از فرانسه | ژوئیه ۱۹۶۲ |
الجزایر با نام رسمی جمهوری دموکراتیک خلق الجزایر (به عربی: الجمهوریة الجزائریة الدیمقراطیة الشعبیة) کشوری است در شمال آفریقا که ۹۹٪ مردم آن مسلمان هستند. الجزایر از شرق با تونس و لیبی، از غرب با مراکش، از جنوب غربی با موریتانی، از شمال با دریای مدیترانه و از جنوب با نیجر و مالی مرز مشترک دارد. جمعیت آن حدود ۴۳،۸۵۱،۰۰۰ نفر است. مساحت آن حدود ۲،۳۸۱،۷۴۱ کیلومتر مربع است و بزرگترین کشور آفریقا به شمار می‌آید. پایتخت الجزایر، الجزیره، و زبان رسمی آن آمازیغی و عربی است. همچنین فرانسوی نیز به‌طور گسترده در این کشور رواج دارد. مردم الجزایر بربر و عرب هستند. دین رسمی‌شان، اسلام و مذهب‌شان، سنی است.
الجزایر در قرن هفتم قبل از میلاد توسط فنیقی‌ها که عرب و از کنعان بودند، در امتداد شهر قرطاج تونس ایجاد شد. در ۴۲ قبل از میلاد تحت سلطه رومن‌ها قرار گرفت که سلطه آنها حدود سیصد سال بطول انجامید. این سرزمین در سال ۶۴۷ میلادى به تصرف مسلمانان در آمد و به كشورى اسلامى تبدیل شد. در دوران اسلامی حکومت‌های متعددی در الجزایر حکمرانی کردند که می‌توان به رستمیه، ادریسیه، اغالبه، فاطمیون، الزیریه، الحمادیه، موحدیه و الزیانیه اشاره داشت. این كشور ازسال ۱۵۱۸ تا ۱۸۳۰ تحت سلطه دولت عثمانی قرار داشت و از سال ۱۸۳۰ به استعمار فرانسه درآمد و به دنبال یک مبارزه خونین و طولانی هشت‌ساله با بیش از پنج و نیم میلیون کشته [۱] سرانجام در سال ۱۹۶۲ به استقلال دست یافت. سایه این استعمار 123 ساله بر مناسبات فرانسه و الجزایر همچنان سنگینی می‌کند.
تاریخچه
الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، مراکش و تونس مجموعاً المغرب نامیده می شد. این سرزمین از آغاز تاریخ ، مسکن و مأوای بربرها بوده است. حدود قرن 12 قبل از میلاد فینیقی ها آن را به تصرف خود در آورند و کارتاثرها نیز به مدت 6 قرن بر آن حکمرانی کردند. در سال 146 قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری رم و سپس به زیر سیطره حکومت بیزانس (روم شرقی) قرار گرفت. . واندال‌ها در ۴۳۰ بعد از میلاد، دست رومی‌ها را از الجزایر کوتاه کردند. در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند. در این عصر اکثریت مردم این کشور به اسلام روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رسمی (زبان رایج) به رسمیت شناختند. بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عربها ادغام شده و با آنها در آمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و تمدن عالی اسلامی در آمدند. در سال 1943 ژنرال دوگل به عنوان رهبر دولت در تبعید فرانسه، مقر خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال 1944 به عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود. مردم الجزایر مردمی آزاده هستند که مصمم به بقای بر آزادگی می باشند. تاریخ آنها آکنده از مبارزاتی طولانی است که موجب گردید همیشه الجزایر سرزمینی آزاد، با عزت و با کرامت باقی بماند. مردم الجزایر با شركت در قالب جنبش ملی و سپس در جبهه آزادی بخش ملی، برای به دست گرفتن سرنوشت جمعی خود در چارچوب آزادی و هویت فرهنگی و ... قربانی هاي زیادی دادند . در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ (۱۲ تیر ۱۳۴۱) كشور الجزایر بعد از ۱۳۲ سال كه تحت سلطه فرانسه بود به استقلال رسید و در هشت اكتبر همان سال به نام جمهوری دموكراتیك مردمی الجزایر به عضویت سازمان ملل متحد درآمد. از سال ۱۹۵۴ ميلادي تا روز استقلال یعنی مدت هشت سال «جبهه آزادی بخش ملی» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به‌شدت ادامه داد. ملت الجزایر یك میلیون قربانی داد و در تاریخ كشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» سرزمین یك میلیون شهید معروف شد. این تعداد شهدای الجزایر غیر از شهدایی است كه الجزایری‌ها به رهبری امیر عبدالقادر درجنگ با ارتش فرانسه درآخر قرن نوزدهم درراه آزادی میهن خویش فدا ساختند. [۲]
جغرافیا
الجزایر کشوری در شمال قاره آفریقا است، که از سمت شرق به تونس و لیبی از سمت غرب به مراکش و صحرا، از جنوب غربی موریتانی، از سمت شمال به دریای مدیترانه و از سمت جنوب به نیجر و مالی محدود است. مساحت آن حدود ۲/۳۸۱/۷۴۱ کیلومتر مربع یعنی تقریباً سه برابر فرانسه و در حدود یک برابر و نیم ایران است. از شهرهای بزرگ الجزایر، الجزیره پایتخت کشور، و وهران و قسنطینه و عنابه و باتنه را باید نام برد. الجزایر بزرگترین کشور در آفریقا به لحاظ مساحت می‌باشد، قسمت اعظم مناطق ساحلی الجزایر کوهستانی است و بنادر طبیعی اندکی دارد. منطقه‌ای که از ساحل شروع می‌شود و تا تل اطلس امتداد می‌یابد، حاصل‌خیز می‌باشد. در جنوب تل اطلس استپ‌هایی وجود دارند که تا اطلس صحرایی امتداد پیدا می‌کنند، صحرا در مناطق جنوبی‌تر قرار دارد. جبال هقار منطقه‌ای مرتفع در مرکز صحرا و در جنوب الجزایر است. شهرهای مهم الجزایر، الجزیره، آوران، قسنطینه و عنابه می‌باشند. شمال الجزایر آب و هوای معتدل مدیترانه‌ای دارد. در تل اطلس، دمای هوا در تابستان بین ۲۱ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد و در زمستان بین ۱۰ تا ۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد و رطوبت هوا زیاد است. در شرق الجزایر هوا اندکی سردتر است. از مشخصه‌های آب و هوایی الجزایر، بروز طوفان‌های شن می‌باشد. در الجزایر تنها بخشی از صحرا که در مدار رأس‌السرطان قرار می‌گیرد بسیار گرم است. میزان بارندگی در طول سواحل زیاد بوده و سالانه بین ۴۰۰ تا ۶۷۰ میلی‌متر برآورد می‌شود. بیشترین بارندگی در بخش مالی شرق الجزایر وجود دارد که به ۱۰۰۰ میلی‌متر در سال می‌رسد.[۱۳] الجزایر یکی از کشورهای استثنایی برای گردشگران مسلمان محسوب می شود. این کشور دارای مجموعه ای گسترده از مقاصد گردشگری است و به گردشگران، امکان بازدید از مناطق مختلف را می‌دهد. ده شهر مهم الجزایر برای بازدید گردشگران چنین است: آتاور، اورن، انبه، غدایی، کنستانتین، ژانت، بتنا، الجزیره، ستیف، تلکم.[۳]
تقسیمات کشوری
کشور الجزائر دارای ۴۸ استان (به عربی: ولایه) است که همه استان‌های آن با شهرهای مراکز استان خود هم‌نامند. استان‌های الجزائر به نوبه خود به ۵۵۳ شهرستان (عربی: دایره) و این شهرستان‌ها به ۱۵۴۱ بخش (عربی: بلدیه) تقسیم می‌شوند.
نام استان‌های الجزائر به قرار زیر است:
۱. أدرار ۲. الشلف ۳. الاغواط ۴.ام‌البواقی ۵. باطنه ۶. بجایه ۷. بسکره ۸. بشار ۹. البلیده ۱۰. البویره ۱۱. تمنراست ۱۲. استان تبسه ۱۳. تلمسان ۱۴. تیارت ۱۵. تیزی وزو ۱۶. الجزائر (پایتخت) ۱۷. استان الجفله ۱۸. جیجل ۱۹. استان سطیف ۲۰. سعیده ۲۱. سکیکده ۲۲. سیدی بلعباس ۲۳. عنابه ۲۴. قالمه ۲۵. قسنطینه (کنستانتین) ۲۶. مدیه ۲۷. مستغانم ۲۸. استان المسیله ۲۹. معسکر ۳۰. ورقله ۳۱. وهران ۳۲. بیض ۳۳. یزی ۳۴. برج بوعریریج ۳۵. بومرداس ۳۶. الطارف ۳۷. تندوف ۳۸. تسمسیلت ۳۹. الوادی ۴۰. خنشله ۴۱. استان سوق اهراس ۴۲. تی‌پازه ۴۳. میله ۴۴. عین الدفلی ۴۵. النعامه ۴۶. عین تموشنت ۴۷. غردایه ۴۸. غلیزان[۴]
اماکن تاریخی الجزایر
شمال آفریقا یکی از مکان‌های پر رمز و راز جهان است. پنتاپولیس شهری در الجزایر با معماری منحصر‌به‌فرد در کنار فرهنگ اصیل آن، باعث شده است تا یونسکو آن را در فهرست آثار باستانی جهانی ثبت کند. دره‌ی عمیق و باریک مزاب، در صحرای بزرگ آفریقا واقع شده است. این دره با فاصله‌ی تقریبی ۶۰۰ کیلومتر از شمال الجزیره، پایتخت کشور الجزایر، دربرگیرنده پنج شهر با معماری متفاوت است. به مجموعه این پنج شهر در کنار هم پنتاپولیس (Pentapolis) می‌گویند. این منطقه با مساحت تقریبی ۱۰ کیلومتر در قرن یازدهم میلادی توسط بربرهای مزابیت بنا شده است. در واقع مزابیت‌ها از شمال‌غرب آفریقا و از منطقه‌ی مغرب به مرکزیت تاهرت به مزاب آمده‌اند. شهر تاهِرت را دودمان ایرانی‌تبار رستمیان بنا کرده‌اند و آن را پایتخت خود قرار دادند. گفته می‌شود که در زبان بربری، تاهرت به معنای شیر ماده یا دایره‌ی زنگی است.[۵]
قومیت
اکثر الجزایری‌ها بربر و عرب هستند، البته عرب بودن یا بربر بودن براساس ملاحظات زبانی یا هویتی مشخص می‌شود. اما منشأ و ریشه کلیه الجزایری‌ها اقوام بربر می‌باشند. مسئله عرب ـ بربر بیشتر جنبه هویتی دارد و نوعی تمایز نژادی، یا قومی به حساب نمی‌آید. اقوام بربر به چندین گروه قومی تقسیم می‌شوند: قبائلی در مناطق کوهستانی شمالی ـ مرکزی، شاویه در کوهستان‌های اطلس شرقی، مزابیه در دره مزاب و طوارق در جنوب. تعداد اندکی آفریقایی سیاهپوست نیز در الجزایر زندگی می‌کنند. الجزایری‌های ترک تبار حدود ۵٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند که عمدتاً در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند.[۶]
سیاست
رئیس حکومت در الجزایر رئیس جمهور است که با رأی مردم برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود. رئیس دولت در این کشور نخست وزیر نیز محسوب می‌شود. البته رئیس جمهور می‌تواند نخست وزیر را انتخاب نماید. این طور که ارزیابی ها نشان می‌دهد وضعیت سیاسی در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی را شامل نشده است و سیستم سیاسی این کشور در یک مسیر ثابت پیش می‌رود.
نام رییسان جمهور الجزایر
| نام رییس جمهور | مدت زمامداری | تصویر |
|---|---|---|
| 1. عبدالرحمن فارس (۱۹۱۱–۱۹۹۱) | ۲۸ مارس ۱۹۶۲ - ۴ اوت ۱۹۶۲ | مثال |
| 2. فرحات عباس (۱۸۹۹–۱۹۸۵) | ۲۰ سپتامبر ۱۹۶۲ - ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ | مثال |
| 3. احمد بن‌بلا (۱۹۱۶–۲۰۱۲) | ۱۵ سپتامبر ۱۹۶۳ - ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ | مثال |
| 4. هواری بومدین (۱۹۳۲–۱۹۷۸) | ۱۹ ژوئن ۱۹۶۵ - ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ | مثال |
| 5. رابح بیطاط (۱۹۲۵–۲۰۰۰) | ۲۷ دسامبر ۱۹۷۸ - ۹ فوریه ۱۹۷۹ | مثال |
| 6. شاذلی بن جدید(۱۹۲۹–۲۰۱۲) | ۹ فوریه ۱۹۷۹ - ۱۱ ژانویه ۱۹۹۲ | مثال |
| 7. محمد بوضیاف(۱۹۱۹–۱۹۹۲) | ۱۶ ژانویه ۱۹۹۲ - ۲۹ ژوئن ۱۹۹۲ | مثال |
| 8. علی حسین کافی(۱۹۲۸–۲۰۱۳) | ۲ ژوئیه ۱۹۹۲ - ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ | مثال |
| 9. الیمین زروال(۱۹۴۱–) | ۳۱ ژانویه ۱۹۹۴ - ۲۷ آوریل ۱۹۹۹ | مثال |
| 10.عبدالعزیز بوتفلیقه(۱۹۳۷–) | ۲۷ آوریل ۱۹۹۹ - ۹ آوریل ۲۰۱۹ | مثال |
| 11. عبدالقادر بن صالح(۱۹۴۱–) | ۹ آوریل ۲۰۱۹ - ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ | مثال |
| 12. عبدالمجید تبون(۱۹۴۵–) | ۱۹ دسامبر ۲۰۱۹ تا کنون | مثال |
مجالس شورا
الجزایر دو مجلس شورا دارد: 1. مجلس سنا(شورای ملت) که دارای 144 کرسی است، حدود یک سوم از نمایندگان این مجلس از سوی رئیس جمهور انتخاب می‌شوند و الباقی با رأی مردم برای دوره های شش ساله انتخاب می‌شوند. 2. مجلس الشعبی الوطنی (خلق ملی) 289 کرسی دارد و نمایندگان نیز با رأی مردم برای دوره های 5 ساله مشخص می‌شود. [۷]
اقتصاد
الجزایر پس از استقلال با توجه به تنگنا های موجود و شرایط پس از رهایی از استعمار فرانسه، از سیستم سوسیالیستی پیروی می کرد. اما در سال های اخیر با خصوصی سازی های بعمل آمده و برداشتن برخی محدودیت ها، از این سیاست اقتصادی فاصله گرفته است. نفت و گاز نیز به عنوان اصلی ترین منابع درآمدی کشور حدود 97 درصد صادرات الجزایر را تشکیل می دهد. بیابان و صحرا بیش از چهار پنجم خاک این کشور را پوشانده است. در دهه ۵۰ میلادی ذخایر نفت و گاز در این بیابان‌ها کشف شد اما همچنان اغلب الجزایری‌ها در نزدیکی خط ساحلی این کشور زندگی می‌کنند. بیشتر مردم الجزایر از دیرباز به کشاورزی می‌پردازند. در بخش شمالی گندم و جو کاشته می‌شود. غرس میوه و مرکبات در الجزایر روزبه‌روز رونق می‌گیرد. در این کشور صنایع دستی مانند سوزن‌دوزی عربی، فرش الجزایری، چرم‌سازی، منبت‌کاری، کاشی‌سازی و غیره رواج دارد. در این کشور سالیانه ۳۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن آهن ۷۰۵٬۰۰۰ تن فسفات ۲۸۰٬۰۰۰ تن زغال بدست می‌آید و ذخایر گسترده نفت نیز در جنوب و جنوب شرقی آن وجود دارد. با وجود آنکه الجزایر دارای معادن بسیار و درآمد بالای حاصل از فروش گاز طبیعی است، اما فاصله میان قشرهای غنی و فقیر در این کشور زیاد است. وضع صنعت و کشاورزی در الجزایر کساد است و ظرفیت چندانی برای اشتغال ایجاد نمی‌کنند. گردشگری هم بر خلاف تونس و مصر، به دلیل محافظه‌کاری و انزوای سیاسی و فرهنگی رژیم هواری بومدین در سال‌های پس از انقلاب ۱۹۶۲، به حاشیه رانده شده و نقشی در اقتصاد این کشور بازی نمی‌کند. بیکاری به ویژه در میان جوانان گسترده‌است و مشکل گرانی و کمبود مسکن هم از قشر متوسط تا قشرها ضعیف‌تر را تحت فشار قرار داده‌است.[۸] تولید ناخالص داخلی در این کشور 7/234 میلیارد دلار است. ۹ میلیون و ۳۸۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود. محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است. محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.[۹]
نرخ بیکاری در این کشور ۱۳ درصد است و ۲۵ درصد از جمعیت آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در آن 7/3درصد بود. محصولات صادراتی این کشور شامل نفت، گاز طبیعی و محصولات پتروشیمی است. محصولات وارداتی آن شامل کالاهای اساسی، مواد غذایی و کالاهای مصرفی است.[۱۰]
جمعیت
برآورد جمعیت این کشور در سال 2019 حدود43٬752٬000 میلیون نفر با میانگین سنی ۲۶ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است. ۹۹ درصد از مردم آن از نژاد بربر و عرب هستند. ۹۹ درصد از مردم الجزایر مسلمان سنی و یک درصد مسیحی و یهودی هستند. [۱۱]
آیین و رسوم
در فرهنگ مردم الجزایر صحبت کردن آرام بسیار مهم است، آنها سعی می‌کنند به عقاید هم احترام بگذارند و در کل احترام گذاشتن در این کشور بسیار مهم است مخصوصا احترام گذاشتن به پرچم این کشور. همچنین احترام به عقاید دینی افراد در این کشور بسیار مهم تاقی می‌شود. در فرهنگ مردم الجزایر بسیار دیده شده است که مردم سعی در زندگی ساده دارند، ساده لباس می‌پوشند و سعی می‌کنند کمتر درگیر تجملات باشند، فخر فروشی و تکبر نیز در این کشور دیده نمی‌شود. مردم الجزایر زود صمیمی نمی‌شوند.[۱۲] در فرهنگ مردم الجزایر زیاد صحبت کردن چندان جالب نیست. رویکردهای اقتصادی در الجزایر بخشی از فرهنگ مردم است به صورتی که اغلب آنها صرفه جویی در هزینه‌ها را در اولویت های خود قرار می‌دهند. پیشنهاد می‌شودسوال و جواب و یا حرف های خصوصی در این کشور را به حداقل برسانید. بهتر است از جدیدترین قوانین رانندگی مردم الجزایر اطلاع داشته باشید. در فرهنگ الجزایر به طور کلی صحبت به زبان محاوره ای بیشتر مورد پسند قرار می‌گیرد. مردم کشور الجزایر به کودکان بسیار اهمیت می‌دهند.[۱۳]
ادیان در الجزایر
حدود 99 درصد از مردم مسلمان و اهل تسنن هستند، 1 درصد مسیحی و 4 درصد پیرو دیگر ادیان هستند.
دین اسلام
بیشتر مردم این کشور، عرب و بربر و دین رسمی‌شان اسلام است.[۱۴]وضعیت دینی در الجزایر نیز با احترام زیادی همراه است. در سال ۲۷ق، اسلام با تلاش «عقبة بن نافع» وارد شمال آفریقا شد. مسلمانان پس از فتح مصر، به سوی غرب و سواحل غربی آفریقا حرکت کردند. در دوران میانه اسلامی این منطقه به سه بخش تقسیم می‌شد: مغرب ادنی یا افریقیه که پایتخت سیاسی آن قیروان بود و لیبی، تونس و بخش‌هایی از شرق الجزایر فعلی را در بر می‌گرفت. مغرب اوسط که کشور الجزایر کنونی به مرکزیت تلمسان را در بر می‌گرفت. مغرب اقصی که کشور مغرب یا مراکش کنونی و موریتانی را باید بر آن منطبق دانست.[۱۵] با ورود اسلام موج دولت‌سازی و شکل‌گیری تمدن اسلامی وارد مناطق شمال آفریقا شد. در این دوران مذهب مالکی از قرن ۸ میلادی به تدریج در سراسر شمال آفریقا گسترش یافت. از قرن ۱۲ میلادی نیز صوفی‌گری در شمال آفریقا نهادینه شد و دولت‌هایی همچون مرابطون، موحدون و فاطمیون رشد و گسترش پیدا کرد.[۱۶] در دهه‌های اخیر، حضور مهاجران شیعی از عراق، سوریه و لبنان در این کشور سبب گسترش این مذهب میان مردم الجزایر شده است. گفته می‌شود با انتقال مذهب شیعه به این کشور از سوی مدرسان و فعالانی که از عراق، سوریه و لبنان به الجزایر رفته‌اند، این مذهب در بخش‌های گسترده‌ای از جامعه الجزایر به طور پنهان در حال گسترش است. شیعیان در برخی شهرها و ایالت‌های الجزایر مانند الجزیره (پایتخت)، باتنه، تبسه، خنشله، تيارت، سيدی بلعباس، بلکور، واد قریش، العناصر، بجادیه، تیزوزو، جیجل، وهران و البلیده حضور دارند.[۱۷]
حجاب زنان الجزایری
حجاب در کشور الجزایر آزاد است و هر یک از شهرهای کشور الجزایر دارای نوع پوشش مخصوص به خود هستند.اگر اسلام در الجزایر ریشه نكرده بود، این کشور هویت خود را به راحتی از دست می داد چرا که فساد و فحشاء به محو و نابودی هویت اصلی الجزایر می انجامید. زنان مسلمان الجزایری با حفظ حجاب خود زمانی طولانی برای استقلال با استعمار فرانسه جنگیدند و حجاب آنها سنگری و سلاحی در مبارزات علیه استعمارگران بود و این خود عامل بسیار مهمی برای مبارزه با استعمار بوده و هست و لازمه داشتن استراتژی معین و دورنمای حساب شده و معین برای یک انقلاب، فقط و فقط با پایبندی به اصول عالیه اسلام امکان پذیر بوده است.
در میان زنان الجزایری اکنون سه نوع عمده حجاب وجود دارد:
- حجاب سنتی یا «الحایک» که از یک چادر سفید همراه با روبند سفید تشکیل شده و اغلب در میان زنان الجزایری اصیل متداول است.
- «الملایه» که نوع دیگری از حجاب سنتی است که از یک چادر مشکی شبیه عبا تشکیل شده غالبا در شهرهای شرق کشور الجزایر متداول است.
- «الجباب» که بعضی اوقات به شکل چادر مشکی یا سرمه ای با نقاب که تمام صورت به جز دو چشم را می پوشاند و گاهی هم به شکل چادر و حجاب زنان ایرانی و لبنانی مورد استفاده قرار می گیرد.[۱۸]
پوشش مردم الجزایر بسیار ساده و زیبا است؛ در پوشش مردم این کشور، لباس های گلدار و یا طرح دار به ندرت دیده می‌شود، مردم اغلب از پیراهن های بلند و آقایان نیز از کت و شلوار استفاده می‌کنند. پیش از نیم قرن پیش حجاب به سقوط جمهوری چهارم فرانسه و به قدرت رسیدن شارل دوگان منجر شد؛ حقیقت این است که استعمارگران فرانسوی با استفاده از حجاب توسط زنان مخالفت کردند ولی زنان الجزایری آن را سمبل ارزش ها و اعتقادات ملی و دینی خودشان می‌دانستند، و فرانسویان نیز به طور برنامه ریزی شده‌ای، سیاست ضعیف کردن این اعتقادات را پیش می‌بردند. در عکس‌العمل به این فشار های فرانسویان و نشان دادن دشمنی‌شان با آنها، زنان این کشور بیشتر از حجاب استفاده کردند.[۱۹]
فرهنگ و آموزش
نظام آموزشي در الجزاير رايگان و براي افراد زير 16 سال اجباري است. كودكان در اين كشور بايد از سن هفت سالگي به مدرسه بروند. به طور كلي سه نوع مدرسه در الجزاير وجود دارد: مدارس دولتي، مدارس بين المللي و مدارس غير انتفاعي . سرفصل هاي آموزشي مدارس دولتي را آموزش و پرورش تعيين مي كند و اكنون «نوريه بن غبريط» عهده دار اين وزارتخانه است. مدارس غير انتفاعي نيز به دو دسته تقسيم مي شوند، مدارسي كه برنامه وزارت آموزش و پرورش را اجرا مي كنند و مدارسي كه به زبان هاي خارجي مانند فرانسوي و انگليسي دروس خود را تدريس مي كنند و برخي از آن ها در كنار آن، برنامه درسي مدارس الجزاير را نيز اجرا مي كنند. مدارس بين الملل نيز اساسا كتاب هايي خارج از چارچوب برنامه آموزشي وزارت آموزش و پرورش الجزاير را تدريس مي كنند و از همان ابتدا با كودكان به زبان هاي فرانسوي، انگليسي يا آلماني سخن مي گويند. نظام آموزشي در الجزاير پنج سال ابتدايي، چهار سال راهنمايي و سه سال دبيرستان است. دانش آموزان از كلاس دوم ابتدايي آموزش زبان فرانسه به عنوان زبان دوم اين كشور را آغاز مي كنند و از اول راهنمايي نيز آموزش زبان انگليسي به دانش آموزان آغاز مي شود . به طور كلي دانش آموزان پس از فارغ التحصيلي بايد به زبان فرانسه مسلط شوند . جدا از زبان عربي، فرانسوي و انگليسي در برخي مناطق و شهرها در شمال الجزاير مانند «تيزي وزو» و «بجايه» كه اكثريت جمعيت آن را «آمازيغ ها» تشكيل مي دهند، زبان آمازيغي نيز تدريس مي شود. مقام هاي اين كشور اعلام كرده اند كه در سال جاري از مجموع 48 استان اين كشور در 42 استان زبان آمازيغي تدريس مي شود.[۲۰]
هنر
هنرهای صنایع دستی در این کشور و بافت فرش و گلیم از هنر های مهم کشور الجزایر است که توجیه اقتصادی خوبی هم دارد. به طور کلی وضعیت هنری در الجزایر در سال های اخیر تغییرات زیادی نداشته است. در این کشور هنر های نمایشی و تئاتر پیشینه تاریخی دارد. مردم این کشور به عکاسی نیز علاقه دارند و این کشور هنرمندان و عکاسان خوبی تحویل دنیا داده است. از دیگر هنر های مردم کشور الجزایر می‌توان به چرم دوزی، سفالگری و ... اشاره کرد.[۲۱]
رسانه ها
تعطیلات رسمی کشور الجزایر
1 ژانویه در کشور الجزایر، روز سال نو است و عمئما جشن گرفته می‌شود.
8 مارس روز جهانی زن است و به ارزش و اهمیت جایگاه زن پرداخته می‌شود.
1 می روز جهانی کارگر است که معمولا دولت در این روز برای کارگران تدارکاتی می‌بیند و از آنان قدردانی می‌کند.
19 ژوئن روز قیامت است، 5 جولای نیز روز استقلال در کشور الجزایر است که برای مردم این کشور بسیار اهمیت دارد.
1 نوامبر روز انقلاب در الجزایر است و این روز نیز برای مردم این کشور اهمیت زیادی دارد.[۲۲]
چهره های شاخص دینی
نورالدین بولحیه
وی نویسنده، متفکر، استاد دانشگاه و یکی از نخبگان فکری و دانشگاهی الجزایر به شمار می‌آید که در زمینه‌های مختلف علوم اسلامی، مکاتب و مذاهب، آثاری دارد و نماینده قشر وسیعی از نخبگان و فرهیختگان نواندیش است. این استاد دانشگاه با تفکر روشنی که دارد به دور از تعصب و جمود تحت تأثیر امواج فکری انقلاب اسلامی، امام راحل و مقام معظم رهبری قرار دارد و نسبت به مکتب اهل بیت و نظام جمهوری اسلامی ایران همدلی نشان می‌دهد و در مسائل سیاسی دیدگاهی انقلابی دارد و طرفدار جبهه مقاومت و مخالف استکبار و صهیونیست است. نورالدین بولحیه در اصل، صوفی و مالکی‌مذهب بود و در آغاز جوانی فعالیت‌های وهابی‌گری داشت. وی در فرهنگ اهل سنت زندگی و تحصیل کرده، مکاتب مختلف فکری، فلسفی، کلامی و عرفانی را تجربه کرده و در پایان به ساحل نجات اهل بیت(ع) رسیده است. وی خود را مسلمان معرفی می‌کند، بدون هیچ گونه گرایش مذهبی. او نظام ولایت فقیه را مترقی‌ترین نظام حکومتی برمی‌شمارد. بولحیه طرح تمدنی ترکیه و مالزی را اقتصادمحور برمی‌شمرد، در حالی که طرح تمدنی جمهوری اسلامی ایران، که امام خمینی و امام خامنه‌ای آن را ارائه کرده‌اند، انسان‌محور می‌داند و بر طرح آن دو کشور امتیاز دارد.[۲۳]
روابط الجزایر و جمهوری اسلامی ایران
در سال‌های پیش از وقوع انقلاب اسلامی، روابط دو کشور ایران و الجزایر به دلیل مواضع انقلابی الجزایر چندان حسنه نبود و دو کشور تنها در چارچوب سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) همکاری‌های محدودی با یکدیگر داشتند. در حاشیه اجلاس سران اوپک الجزیره در 15 اسفند 1353ش. بود که الجزایر میان ایران و عراق به میانجی گری پرداخت و منجر به صدور اعلامیه الجزایر شد که سپس و بر اساس پیمان قسطنطنیه ۱۹۱۳ ، قرارداد 1975 الجزایر در خصوص تعیین مرز اروندرود بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید. به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، با توجه به مواضع انقلابی دولت الجزایر و عضویت این کشور در گروه امتناع به همراه سوریه، لیبی، یمن و سازمان آزادیبخش فلسطین و نیز به دلیل خاطره خوبی که تاریخ مبارزات رهایی بخش الجزایر در اذهان انقلابیون ایرانی داشت، روابط دو کشور رو به گرمی گذاشت. در سال 1359ش. الجزایر در جریان حل و فصل ماجرای گروگان‌های آمریکایی در تهران نقش میانجی را ایفا کرد که به معاهده 1981 معروف شد و از آن پس به عنوان حافظ منافع ایران در آمریکا اعلام شد. دو کشور در سال، پس از آنکه الجزایر ایران را متهم به حمایت از جبهه نجات اسلامی کرد، روابط خود را با یکدیگر قطع کردند. ایران این اتهامات را بی اساس دانست. در اوائل سپتامبر، پس از ملاقات رؤسای جمهور دو کشور در حاشیه اجلاس سران هزاره سازمان ملل متحد، تصمیم به از سرگیری روابط دیپلماتیک بین دو کشور گرفته شد و از آن زمان به بعد همکاری‌های دو کشور به ویژه در زمینه‌های امور قضایی، مالی، صنعتی، نظامی و حمل و نقل هوایی رو به گسترش نهاد. [۲۴]
نمایندگی ها
سطح نمايندگي ايران در الجزاير
سفارت ايران در الجزاير در سال 1343 تآسيس شد و در حال حاضر آقاي دکتر محمود محمدی سفير ايران مي‌باشد.
نشاني و تلفن نمايندگي ايران در الجزاير تلفن 21912839-00213 نشانی ، الجزایر- دودو مختار بن عکنون - خیابان 5
سطح نمايندگي الجزاير در ايران
الجزایر در ايران سفارت دارد و سفير اين كشور آقاي محمد الامين دراگي مي‌باشد.
نشاني و تلفن نمايندگي الجزاير در ايران تلفن ، 16- 22420015 نمابر ، 22420017 آدرس ، شهرک قدس، خیابان ایران زمین، خیابان مهستان، بن بست یازدهم
پانویس
- ↑ جنایات فرانسه در زمان استعمار فراموش شدنی نیست مصاحبه رییس جمهور الجزایر به مناسبت هفتاد و پنجمین سالگرد کشتار تظاهرکنندگان الجزایری (۸ مه ۱۹۴۵)] به نقل از : خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران
- ↑ آشنایي با كشور الجزاير به نقل از: سایت رواج الحجاج
- ↑ ده مکان دیدنی الجزایر به نقل از: سایت شبکه الکوثر
- ↑ https://roomaco.com/%D8%B4%D9%87%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1/
- ↑ https://roomaco.com/%d8%a7%d9%85%d8%a7%da%a9%d9%86-%d8%aa%d8%a7%d8%b1%db%8c%d8%ae%db%8c-%d8%a7%d9%84%d8%ac%d8%b2%d8%a7%db%8c%d8%b1/
- ↑ روحانی، حسن: آشنایی با کشورهای اسلامی. جلد: ۱. نشر مشعر. تهران: ۱۳۸۸
- ↑ https://go2tr.com/algeria
- ↑ حسینی فرد، حبیب: انتخابات الجزایر؛ تحولی در راه است؟در: بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۱.
- ↑ https://algeria.mfa.gov.ir/portal/generalcategoryservices/5213/%D8%A7%D9%82%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D8%AF
- ↑ https://www.hamshahrionline.ir/news/60346/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1
- ↑ آشنایی با الجزایر. به نقل از: همشهری آنلاین، مرداد 1387 ش.
- ↑ https://go2tr.com/algeria/life
- ↑ فرهنگ مردم الجزایر، به نقل از: سایت موسسه حقوقی مهاجرتی GO2TR
- ↑ http://www.ulduztourism.com/fa/tourism-info/algeria.html
- ↑ عبدالله ناصری طاهری، مقدمه‌ای بر تاریخ مغرب اسلامی، ص۳
- ↑ ورود اسلام به آفریقا؛ بازخوانی سیاسی - اجتماعی، هاشمی نسب،سید سعید، پژوهش‌های منطقه‌ای، ش۹، ص۹۹-۱۰۰
- ↑ https://go2tr.com/algeria/life
- ↑ http://www.hajij.com/fa/islamic-countries-and-sects/islamic-countries/item/805-1391-03-07-08-16-56
- ↑ https://go2tr.com/algeria/life
- ↑ https://www.irna.ir/news/83041952/%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%D9%8A-%D8%A8%D9%87-%D9%86%D8%B8%D8%A7%D9%85-%D8%A2%D9%85%D9%88%D8%B2%D8%B4%D9%8A-%D9%88-%D9%85%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D9%8A%D8%B1
- ↑ https://go2tr.com/algeria/life
- ↑ https://go2tr.com/algeria/life
- ↑ https://rasanews.ir/fa/news/641367/%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%D8%A7%D9%86%D8%AF%DB%8C%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF-%D8%B4%DB%8C%D8%B9%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%AC%D9%84%D9%87-%D8%AF%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1
- ↑ آشنایی با کشورهای اسلامی، حسن روحانی، ص۳۲-۳۳