محرم الحرام: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'آن‌ها' به 'آنها')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<div class="wikiInfo">[[پرونده:محرم.jpg|جایگزین=ماه محرم الحرام|بندانگشتی|ماه محرم الحرام]]
[[پرونده:ماه محرم الحرام.jpg|بی‌قاب|چپ]]
'''مُحَرَّمُ الحَرام''' اولین ماهِ سال هجری قمری است. دلیل نام‌گذاری این ماه [[حرام]] بودن [[جنگ]] در آن ذکر شده است. ماه محرم، ماه حزن و اندوه و [[عزاداری]] [[مسلمانان]]، خصوصا [[مذهب شیعه|شیعیان]] در شهادت [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام)]] است. واقعه [[کربلا]] که منجر به [[شهادت]] امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش شد در ماه محرم سال ۶۱ قمری، اتفاق افتاد. شیعیان هر سال از ابتدای این ماه [[عزاداری|سوگواری]] می‌کنند.


{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
== علت نام‌گذاری ==
''مُحَرَّمُ الحَرام'' یا مُحَرَّم اولین ماهِ سال، در تقویم هجری قمری است. این ماه را از آن جهت محرم نامیدند که در آن جنگ و غارت حرام بود<ref>قمی؛ منتهی الآمال؛ ج ۱، ص ۵۴۰.</ref>. ماه مُحَرّم یا محرم‌الحرام نخستین ماه تقویم اسلامی (هجری قمری) و به اعتقاد [[مسلمانان]] از جملهٔ ماه‌های حرام است. نام این ماه پیش از [[اسلام]] در دوران جاهلیت «مؤتمر» (در عربی: مُؤْتَمِر یا المُؤْتَمِر) بوده‌ است و در زمان جاهلیت محرم (در عربی :المُحَرَّم) نامی بوده که به ماه صفر گفته می‌شد. محرم نخستین ماه از ماه‌های دوازده‌گانه قمری و یکی از ماه‌های حرام است که در دوران جاهلیت و نیز در اسلام، جنگ در آن تحریم شده‌ بود. البته این ماه برای شیعیان بسیار مقدس می‌باشد؛ آنها برای گرامی‌داشتن این ماه برای [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام)]]  گریه کرده و سینه‌زنی و هیئت می‌گیرند و کسانی که به هیئت بروند را اطعام می‌کنند؛ زیرا معتقد هستند که این کارها پس از مرگ به آنها نفع می‌رساند و گناهان آنها آمرزیده می‌شود.
شب و روز اول محرم به‎عنوان اول سال قمری دارای [[نماز]] و آداب خاصی است که در کتاب '''مفاتیح‌الجنان''' بیان شده‌ است. محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در قتل حسین بن علی است.


!عنوان مقاله
== عزاداری شیعیان ==
!ماه محرم الحرام
پس از شهادت امام حسین (علیه‌السلام) در محرم سال ۶۱ هجری قمری، این ماه برای شیعیان به ماه عزا تبدیل شد. [[امامان معصوم (ع)|امامان معصوم (علیهم‌السلام)]] و شیعیان آنها به برگزاری مراسم [[عزاداری]] در این ماه همت داشته و دارند. در حدیثی از [[علی بن موسی (رضا)|امام رضا (علیه‌السلام)]] آمده است: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می‌شد تا روز [[عاشورا]]. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می‌گفت: امروز روزی است که امام حسین (علیه‌السلام) [[شهید]] شده است»<ref>مسعودی؛ مروج الذهب؛ ج ۲، ص ۱۸۸.</ref>.
|-
|ماه های قمری
|{{تقویم ماه قمری}}
|-
|زبان مقاله
|فارسی
|-
|اطلاعات نشر
|ایران – قم – پژوهشگاه مطالعات تقریبی
|-
|}
</div>
'''مُحَرَّمُ الحَرام''' اولین ماه سال هجری قمری است. دلیل نامگذاری این ماه [[حرام]] بودن [[جنگ]] در آن ذکر شده است. ماه محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری [[شیعیان]] در شهادت حضرت [[امام حسین علیه السلام]] است. واقعه [[کربلا]] که منجر به شهادت امام حسین علیه السلام و یارانش شد در ماه محرم سال ۶۱ق اتفاق افتاد. شیعیان هر سال از ابتدای این ماه سوگواری می‌کنند.


= علت نام‌گذاری =
میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب '''المراقبات''' در ذیل مراقبات و اعمال ماه محرم می‌نویسد: «برای دوستداران خاندان [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر (صلی‌الله علیه وآله وسلم)]] شایسته است که در دهۀ اول محرم در قلب و ظاهرشان آثار حزن و اندوه هویدا باشد و بعضی از لذت‌های حلال را به ویژه در [[نهم محرم|نهم]]، [[دهم محرم|دهم]] و یازدهم این ماه ترک کنند، به مانند کسی که داغدار عزیزانش است؛ و در دهۀ اول محرم هر روز امام خویش را با [[زیارت عاشورا]] یاد کنند»<ref>ر. ک: ملکی تبریزی؛ المراقبات، ص ۲۵-۲۶.</ref>.
''مُحَرَّمُ الحَرام'' یا مُحَرَّم اولین ماهِ سال، در تقویم هجری قمری است. این ماه را از آن جهت محرم نامیدند که در آن جنگ و غارت حرام بود. <ref>قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۵۴۰.</ref>. ماه مُحَرّم یا محرم‌الحرام نخستین ماه تقویم اسلامی (هجری قمری) و به اعتقاد مسلمانان از جملهٔ ماه‌های حرام است. نام این ماه پیش از اسلام در دوران جاهلیت مؤتمر (در عربی: مُؤْتَمِر یا المُؤْتَمِر) بوده‌است و در زمان جاهلیت محرم (در عربی :المُحَرَّم) نامی بوده که به ماه صفرگفته می‌شد. محرم نخستین ماه از ماه‌های دوازده‌گانه قمری و یکی از ماه‌های حرام است که در دوران جاهلیت و نیز در اسلام، جنگ در آن تحریم شده‌بود. البته این ماه برای شیعیان بسیار مقدس می‌باشد؛ آنها برای گرامی‌داشتن این ماه برای [[حسین بن علی]] گریه کرده و سینه‌زنی و [[هیئت]] می‌گیرند و کسانی که به هیئت بروند را غذا می‌دهند، زیرا معتقد هستند که این کارها پس از مرگ به آنها نفع می‌رساند و گناهان آنها آمرزیده می‌شود.


شب و روز اول محرم به عنوان اول سال قمری دارای نماز و آداب خاصی است که در کتاب مفاتیح‌الجنان بیان شده‌است. محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در قتل حسین بن علی است.
== دیدگاه اهل‌سنت نسبت به محرم ==
جهت رعایت عدل و انصاف باید اذعان داشت که دیدگاه‌ [[اهل‌سنت]] یکسان نیست و نمی‌شود حکم واحدی در مورد همۀ آنها داد. بالعکس [[شیعه]]، به دلیل اجتماع حول یک محور «[[ولایت]] و [[امامت]]» از دیدگاه واحدی برخوردار هستند.
=عزاداری شیعیان=
پس از شهادت امام حسین علیه السلام در محرم سال ۶۱ هجری قمری، این ماه برای شیعیان به ماه عزا تبدیل شده است. امامان معصوم(ع) و شیعیان آنها به برگزاری مراسم عزاداری در این ماه همت می‌ورزیده‌اند. درحدیثی از امام رضا علیه السلام آمده است:
«چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می‌شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می‌گفت: امروز روزی است که امام حسین علیه السلام شهید شده است.» <ref>مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۱۸۸.</ref>.


میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب المراقبات در ذیل مراقبات و اعمال ماه محرم می‌نویسد:
به‌عنوان مثال اگر به [[اهل‌سنت]] [[ایران]] توجه شود، همگی [[اهل بیت|اهل‌بیت (علیهم‌السلام)]] را دوست داشته و معظم می‌دارند و اگر به [[اهل‌سنت]] [[ترکیه]] توجه کنیم، چند دسته هستند. در حالی که برخی از حنفی‌ها در [[آنکارا]]، [[استانبول]] و … تعصبات شدیدی دارند، نام بسیاری از مسلمانان اهل‌سنت مناطق کرد نشین، حسن یا حسین است.
«برای دوستداران خاندان پیامبر(ص) شایسته است که در دهه اول محرم در قلب و ظاهرشان آثار حزن و اندوه هویدا باشد و بعضی از لذت‌های حلال را به ویژه در نهم، دهم و یازدهم این ماه ترک کنند، به مانند کسی که داغدار عزیزانش است؛ و در دهه اول محرم هر روز امامشان را با زیارت عاشورا یاد کنند.»  <ref>رجوع کنید به: ملکی تبریزی، المراقبات، ۱۴۱۶ق، ص۲۵-۲۶.</ref>.<br>


= دیدگاه اهل‌سنت نسبت به محرم =
برای شناخت دیدگاه [[اهل‌سنت]]، باید دسته‌بندی‌های متفاوتی در نظر گرفت. به‌عنوان مثال: کتب و منابع معتبر آنها یک شاخه است و دیدگاه عامۀ مردم که معمولاً کتاب نمی‌خوانند و به سخن بزرگان خود گوش می‌دهند یک شاخۀ دیگر است و سخن بزرگانشان نیز کاملاً متفاوت و اغلب متضاد است. به همین دلیل اهل‌سنت، از یک مذهب در دو قوم، کاملاً دیدگاه‌های متفاوتی دارند.
جهت رعایت عدل و انصاف باید اذعان داشت که دیدگاه‌های [[اهل‌سنت]] یک‌سان نیست و نمی‌شود حکم واحدی در مورد همه‌ی آنها داد. بالعکس [[شیعه]] که به خاطر اجتماع حول یک محور «ولایت و امامت» از دیدگاه واحدی برخوردار هستند.


به عنوان مثال اگر به [[اهل‌سنت]] [[ایران]] توجه شود، همگی [[اهل‌بیت]](ع) را دوست داشته و معظم می‌دارند و اگر به [[اهل‌سنت]] [[ترکیه]] توجه کنیم، چند دسته هستند. در حالی که برخی از حنفی‌ها [در آنکارا، استانبول و …] تعصبات شدیدی دارند، نام بسیاری از مسلمانان اهل‌سنت مناطق کرد نشین، حسن یا حسین است. یکی از آنها که نامش حسن بود می‌گفت: ما با روضه‌ی [[امام حسین]] (ع) که پدرانمان می‌خوانند بزرگ شدیم و [[معاویه]] و [[یزید]] را دائم لعن می‌کنیم.
=== منابع معتبر و کتب ===
* ابن عماد حنبلی که از بزرگان [[اهل‌سنت]] است، حوادث [[کربلا]] و [[عاشورا]] را نقل می‌کند و سپس می‌نویسد: «قاتل الله فاعل ذلک وأخزاه ومن أمر به أو رضیه …» خداوند بکشت کسی را که امام (علیه‌السلام) را کشت و خاندان [[اهل بیت|اهل‌بیت (علیهم‌السلام)]] را به اسارت برد و راضی به این عمل بوده است<ref>شذرات الذهب؛ ج ۱ ص ۶۶.</ref>.


برای شناخت دیدگاه اهل‌سنت، باید دسته‌بندی‌های متفاوتی در نظر گرفت. به عنوان مثال: کتب و منابع معتبر آنها یک شاخه است و دیدگاه عامه‌ی مردم که معمولاً کتاب نمی‌خوانند به سخن بزرگان خود گوش می‌دهند یک شاخه‌ی دیگر است و سخن بزرگانشان نیز کاملاً متفاوت و اغلب متضاد است. به همین دلیل اهل‌سنت، از یک مذهب در دو قوم، کاملاً دیدگاه‌های متفاوتی دارند.
* آلوسی، یکی از علمای اهل‌سنت است در پاسخ عده‌ای که برای خلاصی از وجدان در طرفداری [[یزید]] مدعی شدند او توبه کرده است، می‌نویسد: «الظاهر أنه لم یَتُب، و احتمال توبته أضعف من إیمانه، و یلحق به ابن زیاد و ابن سعد و جماعه فلَعنهُ اللّهِ عز وجل علیهم أجمعین، و عَلی أنصارِهم و أَعوانهم و شیعتهم و مَن مال إِلیهم إلی یومِ الدین ما دمعتْ عین علی أبی عبداللّه الحسین».
ظاهر این است که یزید توبه نکرده است و احتمال توبه او ضعیف‌تر از ایمانش است و [[عبیدالله بن زیاد|ابن زیاد]] و ''ابن سعد'' ملحق به او هستند و تا چشمی برای امام حسین [[اشک]] می‌ریزد خدا یزید و اتباع او را لعنت کند<ref>روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم؛ ج ۱۳، ص ۲۲۸.</ref>.


== منابع معتبر و کتب ==
* [[ابن جوزی]]، که او نیز از علمای معروف و معتبر اهل‌سنت است، در پاسخ به اعتقادات خطای برخی از اهل‌سنت راجع به یزید مانند ''ابوبکرابن‌عربی مالکی''، خلافت غصبی و خلاف‌هایش می‌نویسد: «از اعتقادات بعض عامه که خود را سنی می‌دانند این است که: یزید کار درستی انجام داده است. (این ادعا به استناد همان جو‌سازی زمان امام حسین (علیه‌السلام) که می‌گفتند یزید خلیفه است و بر هر مسلمانی واجب است با او بیعت کند و اگر نکند از [[دین]] خارج شده و خونش مباح است). [[ابن جوزی]] ادامه می‌دهد: «آنها اگر به تاریخ نگاه می‌کردند می‌فهمیدند که اصلاً [[یزید]] خلیفه نبوده و مردم ملزم به بیعت با او شدند و یزید از هیچ کار قبیحی دوری نکرده است و بر فرض که عقد بیعت او صحیح هم باشد، خلافکاری‌هایی از او سر زده است که همه آنها موجب فسخ بیعت است و با وجود این، به حرف ''ابوبکرابن‌عربی مالکی'' کسی تمایل پیدا نخواهد کرد مگر انسان‌های جاهل».


*  ابن عماد حنبلی که از بزرگان اهل سنت است، حوادث کربلا و عاشورا را نقل می‌کند و سپس می‌نویسد: «قاتل الله فاعل ذلک وأخزاه ومن أمر به أو رضیه …» خداوند بکشت کسی را که امام (ع) را کشت و خاندان اهل بیت(ع) را به اسارت برد و راضی به این عمل بوده است <ref>شذرات الذهب (متوفی ۱۰۸۹) ج ۱ ص ۶۶.</ref>.
== حوادث مهم ==
*
حوادث و وقایع فراوانی در ماه محرم رخ داده است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:  
*  آلوسی،‌ متوفی ۱۲۷۰، یکی از علمای اهل سنت است که نه تنها خصومت خاصی با تشیع دارد، بلکه گاه از «وهابیت» که نه شیعه است و نه سنّی، بلکه یک تشکیلات بنیانگذاری شده توسط انگلیس برای نابودی اسلام است نیز دفاع کرده است، در پاسخ عده‌ای که برای خلاصی از وجدان درد در طرفداری یزید مدعی شدند او توبه کرده است، می‌نویسد: « الظاهر أنه لم یَتُب، و احتمال توبته أضعف من إیمانه، و یلحق به ابن زیاد و ابن سعد و جماعه فلَعنهُ اللّهِ عز و جل علیهم أجمعین، و عَلی أنصارِهم و أَعوانهم و شیعتهم و مَن مال إِلیهم إلی یومِ الدین ما دمعتْ عین علی أبی عبداللّه الحسین».


ظاهر این است که یزید توبه نکرده است و احتمال توبه او ضعیف تر از ایمانش است و و ابن زیاد و ابن سعد ملحق به او هستند و تا چشمی برای امام حسین اشک می ریزد خدا یزید و اتباع او را لعنت کند.<ref>روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج ۱۳، ص: ۲۲۸.</ref>.
* غزوۀ ذات الرقاع؛
*
* فتح خیبر؛
* ابن جوزی،‌ که او نیز از علمای معروف و معتبر اهل سنت است، در پاسخ به اعتقادات خطای برخی از اهل سنت راجع به یزید [مانند ابوبکر ابن عربی مالکی]، خلافت غصبی و خلاف‌هایش می‌نویسد: «از اعتقادات بعض عامه که خود را سنی می‌دانند این است که: یزید کار درستی انجام داده است. (این ادعا به استناد همان جو‌سازی زمان امام حسین (ع) که می‌گفتند یزید خلیفه است و بر هر مسلمانی واجب است با او بیعت کند و اگر نکند از دین خارج شده و خونش مباح است). ابن جوزی ادامه می‌دهد: «آنها اگر به تاریخ نگاه می‌کردند می فهمیدند که اصلاً یزید خلیفه نبوده و مردم ملزم [مجبور] به بیعت با او شدند و یزید از هیچ کار قبیحی دوری نکرده است و بر فرض که عقد بیعت او صحیح هم باشد، خلافکاری‌هایی از او سر زده است که همه آنها موجب فسخ بیعت است و با وجود این، به حرف ابوبکر ابن عربی مالکی کسی تمایل پیدا نخواهد کرد مگر انسان‌های جاهل.»
* حادثۀ خونین کربلا - [[تاسوعا]] و [[عاشورا]] و شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و اسارت خاندان امام به [[کوفه]] و [[شام]]؛
* به خلافت رسیدن [[عثمان]]؛
* قتل محمد امین برادر [[مأمون عباسی]]؛
* قتل جعفر برمکی و انقراض آل برمک و دولت برامکه؛
* واقعۀ هولاکو و مستعصم و انقراض دولت [[بنی عباس]]؛
* عروج [[حضرت ادریس|حضرت ادریس (علیه‌السلام)]] [[حضرت موسی|حضرت موسی (علیه‌السلام)]] به آسمان؛
* استجابت دعای [[حضرت زکریا|حضرت زکریا (علیه‌السلام)]]؛
* عبور [[حضرت موسی (ع)|حضرت موسی (علیه‌السلام)]] از دریا و غرق شدن فرعونیان در نیل؛
* عذاب اصحاب فیل نیز در ماه محرم رخ داده است<ref>هدایة الانام الی وقایع الایام؛ محدث قمی؛ ص ۵۳؛ مفاتیح‌الجنان؛ ص ۵۲۱.</ref>.
== جستارهای وابسته ==
* [[حسین بن علی (سید الشهدا)]]
* [[عباس بن علی]]


== پانویس ==
== عید گرفتن بنی‌امیه و تداوم آن ==
{{پانویس}}


اما عید گرفتن در روز عاشورا، همان سنّت یزید و یزیدیان است. و البته منظور از عید همان روز جشن و شادی بوده است. چنان چه در زیارت عاشورا تصریح شده است «وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَآلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ – و این روز است که در آن شادمان شدند دودمان زیاد و مروان به خاطر قتل حسین صلوات الله علیه».
== منابع ==


پس از آن دشمنان اسلام و اهل‌بیت (ع) که در لباس اسلام و ادعای مسلمانی حکومت بر مسلمین را بر عهده گرفتند، برای آن که از سویی اذهان عمومی مسلمین در محرم و به ویژه دهه‌ی اول متوجه واقعه‌ی کربلا نگردد و به آن تفکر نکنند و از سوی دیگر مشغول به دنیا و جشن و شادی و سرور باشند، اعلام کردند که ماه‌های هجری از محرم شروع می‌شود [در حالی که از ربیع‌الاول بود] و دهه‌ی اول را نیز به عنوان جشن آغاز سال بدعت گذاشتند.
* ر. ک: مسعودی، علی بن حسین،''مروج الذهب''.
{{تقویم قمری}}


پس، کربلا و عاشورا به لحاظ کتب اهل سنت به دو دسته است: کتبی که ضمن نقل بخشی از حقایق و وقایع، یزید و طرفداران او را محکوم و حتی لعن کرده‌اند – کتبی که سعی کردند توجیه کنند.
[[رده:ماه‌های قمری]]
 
[[رده:مناسبت‌های اسلامی]]
اما به لحاظ مردم اهل سنت، به چند دسته تقسیم می‌گردند: مردمی که کتاب و تاریخ را مطالعه کرده و اطلاعاتی دارند – مردمی که به امام حسین (ع) عشق می‌ورزند و معاویه و یزید را لعنت می‌کنند – مردمی که اساساً از موضوع دینی و اعتقادی غافلند و فقط یک سری اعمال خشک و بی‌روح انجام می‌دهند – مردمی که حتی بغض دارند [مثل ناصبی‌ها و وهابیت کنونی].<br>
[[ur:محرم]]
 
=حوادث مهم=
محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در شهادت حضرت امام حسین علیه السلام است.
حوادث و وقایع فراوانی در ماه محرم رخ داده است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌شویم:
غزوه ذات الرقاع ، فتح خیبر ، ازدواج حضرت زهرا ، ورود امیرمؤمنان [[علی]] علیه السلام، حادثه خونین کربلا - [[تاسوعا]] و [[عاشورا]] و شهادت امام حسین علیه السلام و اسارت خاندان امام به [[کوفه]] و [[شام]].
همچنین نقل است که به خلافت رسیدن [[عثمان]]، قتل محمد امین برادر [[مأمون عباسی]] ، قتل [[جعفر برمکی]] و انقراض آل برمک و دولت برامکه، واقعه هولاکو و مستعصم و انقراض دولت بنی عباس در این ماه بوده است.
عروج حضرت ادریس به آسمان ، استجابت دعای حضرت زکریا علیه السلام، عبور حضرت موسی علیه السلام از دریا و غرق شدن فرعونیان در نیل و عذاب اصحاب فیل نیز در ماه محرم رخ داده است.<ref>هدایة الانام الی وقایع الایام، محدث قمی، ص۵۳.مفاتیح الجنان، ص ۵۲۱.</ref>.
 
=منابع=
<references />
 
{{روزهای سال قمری}}
[[رده: ماه‌های قمری]]
[[رده: تقویم]]
[[رده: مناسبت‌های اسلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۷

ماه محرم الحرام.jpg

مُحَرَّمُ الحَرام اولین ماهِ سال هجری قمری است. دلیل نام‌گذاری این ماه حرام بودن جنگ در آن ذکر شده است. ماه محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری مسلمانان، خصوصا شیعیان در شهادت حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) است. واقعه کربلا که منجر به شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش شد در ماه محرم سال ۶۱ قمری، اتفاق افتاد. شیعیان هر سال از ابتدای این ماه سوگواری می‌کنند.

علت نام‌گذاری

مُحَرَّمُ الحَرام یا مُحَرَّم اولین ماهِ سال، در تقویم هجری قمری است. این ماه را از آن جهت محرم نامیدند که در آن جنگ و غارت حرام بود[۱]. ماه مُحَرّم یا محرم‌الحرام نخستین ماه تقویم اسلامی (هجری قمری) و به اعتقاد مسلمانان از جملهٔ ماه‌های حرام است. نام این ماه پیش از اسلام در دوران جاهلیت «مؤتمر» (در عربی: مُؤْتَمِر یا المُؤْتَمِر) بوده‌ است و در زمان جاهلیت محرم (در عربی :المُحَرَّم) نامی بوده که به ماه صفر گفته می‌شد. محرم نخستین ماه از ماه‌های دوازده‌گانه قمری و یکی از ماه‌های حرام است که در دوران جاهلیت و نیز در اسلام، جنگ در آن تحریم شده‌ بود. البته این ماه برای شیعیان بسیار مقدس می‌باشد؛ آنها برای گرامی‌داشتن این ماه برای حسین‌بن‌علی (علیه‌السلام) گریه کرده و سینه‌زنی و هیئت می‌گیرند و کسانی که به هیئت بروند را اطعام می‌کنند؛ زیرا معتقد هستند که این کارها پس از مرگ به آنها نفع می‌رساند و گناهان آنها آمرزیده می‌شود. شب و روز اول محرم به‎عنوان اول سال قمری دارای نماز و آداب خاصی است که در کتاب مفاتیح‌الجنان بیان شده‌ است. محرم، ماه حزن و اندوه و عزاداری شیعیان در قتل حسین بن علی است.

عزاداری شیعیان

پس از شهادت امام حسین (علیه‌السلام) در محرم سال ۶۱ هجری قمری، این ماه برای شیعیان به ماه عزا تبدیل شد. امامان معصوم (علیهم‌السلام) و شیعیان آنها به برگزاری مراسم عزاداری در این ماه همت داشته و دارند. در حدیثی از امام رضا (علیه‌السلام) آمده است: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می‌شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می‌گفت: امروز روزی است که امام حسین (علیه‌السلام) شهید شده است»[۲].

میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب المراقبات در ذیل مراقبات و اعمال ماه محرم می‌نویسد: «برای دوستداران خاندان پیامبر (صلی‌الله علیه وآله وسلم) شایسته است که در دهۀ اول محرم در قلب و ظاهرشان آثار حزن و اندوه هویدا باشد و بعضی از لذت‌های حلال را به ویژه در نهم، دهم و یازدهم این ماه ترک کنند، به مانند کسی که داغدار عزیزانش است؛ و در دهۀ اول محرم هر روز امام خویش را با زیارت عاشورا یاد کنند»[۳].

دیدگاه اهل‌سنت نسبت به محرم

جهت رعایت عدل و انصاف باید اذعان داشت که دیدگاه‌ اهل‌سنت یکسان نیست و نمی‌شود حکم واحدی در مورد همۀ آنها داد. بالعکس شیعه، به دلیل اجتماع حول یک محور «ولایت و امامت» از دیدگاه واحدی برخوردار هستند.

به‌عنوان مثال اگر به اهل‌سنت ایران توجه شود، همگی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را دوست داشته و معظم می‌دارند و اگر به اهل‌سنت ترکیه توجه کنیم، چند دسته هستند. در حالی که برخی از حنفی‌ها در آنکارا، استانبول و … تعصبات شدیدی دارند، نام بسیاری از مسلمانان اهل‌سنت مناطق کرد نشین، حسن یا حسین است.

برای شناخت دیدگاه اهل‌سنت، باید دسته‌بندی‌های متفاوتی در نظر گرفت. به‌عنوان مثال: کتب و منابع معتبر آنها یک شاخه است و دیدگاه عامۀ مردم که معمولاً کتاب نمی‌خوانند و به سخن بزرگان خود گوش می‌دهند یک شاخۀ دیگر است و سخن بزرگانشان نیز کاملاً متفاوت و اغلب متضاد است. به همین دلیل اهل‌سنت، از یک مذهب در دو قوم، کاملاً دیدگاه‌های متفاوتی دارند.

منابع معتبر و کتب

  • ابن عماد حنبلی که از بزرگان اهل‌سنت است، حوادث کربلا و عاشورا را نقل می‌کند و سپس می‌نویسد: «قاتل الله فاعل ذلک وأخزاه ومن أمر به أو رضیه …» خداوند بکشت کسی را که امام (علیه‌السلام) را کشت و خاندان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را به اسارت برد و راضی به این عمل بوده است[۴].
  • آلوسی، یکی از علمای اهل‌سنت است در پاسخ عده‌ای که برای خلاصی از وجدان در طرفداری یزید مدعی شدند او توبه کرده است، می‌نویسد: «الظاهر أنه لم یَتُب، و احتمال توبته أضعف من إیمانه، و یلحق به ابن زیاد و ابن سعد و جماعه فلَعنهُ اللّهِ عز وجل علیهم أجمعین، و عَلی أنصارِهم و أَعوانهم و شیعتهم و مَن مال إِلیهم إلی یومِ الدین ما دمعتْ عین علی أبی عبداللّه الحسین».

ظاهر این است که یزید توبه نکرده است و احتمال توبه او ضعیف‌تر از ایمانش است و ابن زیاد و ابن سعد ملحق به او هستند و تا چشمی برای امام حسین اشک می‌ریزد خدا یزید و اتباع او را لعنت کند[۵].

  • ابن جوزی، که او نیز از علمای معروف و معتبر اهل‌سنت است، در پاسخ به اعتقادات خطای برخی از اهل‌سنت راجع به یزید مانند ابوبکرابن‌عربی مالکی، خلافت غصبی و خلاف‌هایش می‌نویسد: «از اعتقادات بعض عامه که خود را سنی می‌دانند این است که: یزید کار درستی انجام داده است. (این ادعا به استناد همان جو‌سازی زمان امام حسین (علیه‌السلام) که می‌گفتند یزید خلیفه است و بر هر مسلمانی واجب است با او بیعت کند و اگر نکند از دین خارج شده و خونش مباح است). ابن جوزی ادامه می‌دهد: «آنها اگر به تاریخ نگاه می‌کردند می‌فهمیدند که اصلاً یزید خلیفه نبوده و مردم ملزم به بیعت با او شدند و یزید از هیچ کار قبیحی دوری نکرده است و بر فرض که عقد بیعت او صحیح هم باشد، خلافکاری‌هایی از او سر زده است که همه آنها موجب فسخ بیعت است و با وجود این، به حرف ابوبکرابن‌عربی مالکی کسی تمایل پیدا نخواهد کرد مگر انسان‌های جاهل».

حوادث مهم

حوادث و وقایع فراوانی در ماه محرم رخ داده است که در زیر به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ↑ قمی؛ منتهی الآمال؛ ج ۱، ص ۵۴۰.
  2. ↑ مسعودی؛ مروج الذهب؛ ج ۲، ص ۱۸۸.
  3. ↑ ر. ک: ملکی تبریزی؛ المراقبات، ص ۲۵-۲۶.
  4. ↑ شذرات الذهب؛ ج ۱ ص ۶۶.
  5. ↑ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم؛ ج ۱۳، ص ۲۲۸.
  6. ↑ هدایة الانام الی وقایع الایام؛ محدث قمی؛ ص ۵۳؛ مفاتیح‌الجنان؛ ص ۵۲۱.

منابع

  • ر. ک: مسعودی، علی بن حسین،مروج الذهب.
برگرفته از «https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=محرم_الحرام&oldid=208525»