حواریین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'علیهم السلام' به 'علیهم‌السلام') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حواریین''' در اصطلاح دینی و علمای | '''حواریین''' در اصطلاح دینی و علمای رجال، جماعتی از اصحاب خاص [[امام|امامان]] علیهم‌السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است. | ||
== وجه تسمیه == | == وجه تسمیه == | ||
حواریون در ابتدا به یاران خاص [[حضرت عیسی]] علیه‌السلام گفته می‌شد و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است، بنابراین، استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد. | |||
از [[علی بن موسی (رضا)|علی بن موسی (رضا) علیه‌السلام]] در وجه تسمیه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانیده بودند.<ref>http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86</ref> | |||
==معناشناسی== | |||
«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفید سبوس گرفته است. نانی را که چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد حواری گویند و به‌مناسبت همین معنا یار برگزیده و خالص در محبت خویش را نیز «حواری» گویند.<ref>http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86</ref> | |||
== مصادیق == | == مصادیق == | ||
کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از [[ | کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از [[موسی بن جعفر (کاظم)|حضرت موسی بن جعفر]] (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا میکند که کجایند حواریین [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|محمد‌بن عبدالله (ص)]] که در عهد آن حضرت در‌گذشتند و اصلا نقض پیمان نکردند، پس [[سلمان]] و [[مقداد]] و [[ابوذر]] برمیخیزند بار دوم مانند همان ندا درباره [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی طالب (ع)]] میرسد. پس [[محمد بن ابی بکر|محمد‌بن‌ابی‌بکر]] و [[میثم تمار]] و [[اویس قرنی]] و [[عمرو‌بن‌حمق خزاعی]] بر می‌خیزند. سپس همان ندا درباره حضرت [[حسن بن علی (مجتبی)|امام حسن مجتبی]] (ع) میرسد، پس [[سفیان‌بن‌ابی‌لیلی]] و [[حذیفة‌بن‌اسید غفاری]] برمیخیزند. دیگر بار همان ندا درباره [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین‌بن‌علی(ع)]] میرسد در این ندا، حواریین آن حضرت یعنی تمام [[شهدای کربلا]] برمیخیزند. در ندای حواریین، [[علی بن الحسین (زین العابدین)|حضرت علی‌بن‌حسین (ع)]]، [[جبیر‌بن‌مطعم]] و [[یحیی‌بن‌ام‌الطویل]] و [[ابو‌خالد کابلی]] و [[سعید‌بن‌مسیب]] برمیخیزند. حواریین [[محمد بن علی (باقر العلوم)|حضرت باقر (ع)]]، [[عبدالله بن شریک عامری|عبدالله‌بن‌شریک عامری]] و [[زرارة بن اعین|زرارة‌بن‌اعین]] و [[برید بن معاویه|برید‌بن‌معاویه]] و [[محمد بن مسلم|محمد‌بن‌مسلم]] و [[لیث بن بختری]] هستند که با ندای منادی برمیخیزند. در ندای حواریین [[جعفر بن محمد (صادق)|حضرت امام جعفر صادق]] (ع)، عبدالله‌بن‌شریک عامری و عبدالله‌بن‌ابی‌یعفور و عامر‌بن‌عبدالله‌بن‌خداعه و حجر‌بن‌زائده و حمران‌بن‌اعین برمیخیزند. سپس حواریین سایر ائمه فرا خوانده می‌شوند. این اشخاص در روز قیامت و هنگام حضور در صحرای محشر؛ اول سابقین و اول مقربین هستند.<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 171 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مفاهیم و اصطلاحات]] | |||
[[رده:مفاهیم اسلامی]] | [[رده:مفاهیم و اصطلاحات اسلامی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۲۰
حواریین در اصطلاح دینی و علمای رجال، جماعتی از اصحاب خاص امامان علیهم‌السلام هستند. در بعضی از آثار دینی با همین عبارت از ایشان مدح شده است.
وجه تسمیه
حواریون در ابتدا به یاران خاص حضرت عیسی علیه‌السلام گفته می‌شد و در ادامه چون این اصطلاح شامل یاران خاص امامان نیز شده است، بنابراین، استفاده مشترک از آن ایرادی ندارد. از علی بن موسی (رضا) علیه‌السلام در وجه تسمیه آنها به «حواریون» نقل شده است که آنان با وعظ و ارشاد هم خود و هم مردم را از گناه خالص گردانیده بودند.[۱]
معناشناسی
«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفید سبوس گرفته است. نانی را که چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد حواری گویند و به‌مناسبت همین معنا یار برگزیده و خالص در محبت خویش را نیز «حواری» گویند.[۲]
مصادیق
کشی در «رجال» خود با پنج واسطه از حضرت موسی بن جعفر (ع) روایت کرده که در روز قیامت منادی ندا میکند که کجایند حواریین محمد‌بن عبدالله (ص) که در عهد آن حضرت در‌گذشتند و اصلا نقض پیمان نکردند، پس سلمان و مقداد و ابوذر برمیخیزند بار دوم مانند همان ندا درباره علی بن ابی طالب (ع) میرسد. پس محمد‌بن‌ابی‌بکر و میثم تمار و اویس قرنی و عمرو‌بن‌حمق خزاعی بر می‌خیزند. سپس همان ندا درباره حضرت امام حسن مجتبی (ع) میرسد، پس سفیان‌بن‌ابی‌لیلی و حذیفة‌بن‌اسید غفاری برمیخیزند. دیگر بار همان ندا درباره حسین‌بن‌علی(ع) میرسد در این ندا، حواریین آن حضرت یعنی تمام شهدای کربلا برمیخیزند. در ندای حواریین، حضرت علی‌بن‌حسین (ع)، جبیر‌بن‌مطعم و یحیی‌بن‌ام‌الطویل و ابو‌خالد کابلی و سعید‌بن‌مسیب برمیخیزند. حواریین حضرت باقر (ع)، عبدالله‌بن‌شریک عامری و زرارة‌بن‌اعین و برید‌بن‌معاویه و محمد‌بن‌مسلم و لیث بن بختری هستند که با ندای منادی برمیخیزند. در ندای حواریین حضرت امام جعفر صادق (ع)، عبدالله‌بن‌شریک عامری و عبدالله‌بن‌ابی‌یعفور و عامر‌بن‌عبدالله‌بن‌خداعه و حجر‌بن‌زائده و حمران‌بن‌اعین برمیخیزند. سپس حواریین سایر ائمه فرا خوانده می‌شوند. این اشخاص در روز قیامت و هنگام حضور در صحرای محشر؛ اول سابقین و اول مقربین هستند.[۳]
پانویس
- ↑ http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86
- ↑ http://wiki.ahlolbait.com/%D8%AD%D9%88%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%86
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 171 با ویرایش و اصلاح عبارات.