حمدون قصار: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">جایگزین= حسن بصری|بندانگشتی| {| class="wikitable ab...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - ' می کنیم' به ' می‌کنیم') |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
! | !أبوصالح حمدون بن أحمد بن عمارة القصّار النیشابوری | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''أبوصالح حمدون بن أحمد بن عمارة القصّار النیشابوری''' یکی از علمای برجسته [[تصوف]] و [[اهل سنت]] در قرن سوم هجری بود. وی موسس طریقه [[ملاتیه]] صوفیه است<ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص109-113، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. ذهبی او را با عنوان شیخ [[صوفیه]] یاد کرده است<ref>سیر أعلام النبلاء، تألیف: الذهبی، ج13، ص50-51</ref>. او عالمی فقیه بود که بر روش [[سفیان ثوری]] معتقد بود. او در سال 271 هجری در [[نیشابور]] دیده از جهان فرو بست و در مقبره حیره به خاک سپرده شد. | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
محمد بن | محمد بن بکار بن الریان، ابن راهویه، أبا معمرالهذلی، [[ابوتراب نخشبی|أبا تراب النخشبی]] و أبا حفص النیشابوری. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
فرزندش الحافظ | فرزندش الحافظ أبوحامد الأعمشی، مکی بن عبدان، أبوجعفر بن حمدان و... | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
استعانت مخلوق از مخلوق مانند کمک زندانی به زندانی دیگر است. | استعانت مخلوق از مخلوق مانند کمک زندانی به زندانی دیگر است. | ||
هیچ کس از بلا نمی ترسد، مگر کسی که پروردگارش را متهم(بد) کرده باشد<ref> | هیچ کس از بلا نمی ترسد، مگر کسی که پروردگارش را متهم (بد) کرده باشد<ref>حلیة الأولیاء، تألیف: أبو نعیم، ج10، ص246</ref>. | ||
هر که را در او دیدی صفت نیکویی است، او را رها مکن که تو را به برکتش | هر که را در او دیدی صفت نیکویی است، او را رها مکن که تو را به برکتش می‌رساند<ref>طبقات الأولیاء، تألیف: ابن الملقن، ص257</ref>. | ||
به حمدون بن احمد گفته شد: سخنان پیشینیان از ما سودمندتر است، گفت: زیرا آنان برای جلالت [[اسلام]] و رستگاری نفوس انسانی و رضای خدای رحمان سخن | به حمدون بن احمد گفته شد: سخنان پیشینیان از ما سودمندتر است، گفت: زیرا آنان برای جلالت [[اسلام]] و رستگاری نفوس انسانی و رضای خدای رحمان سخن می‌گفتند در حالی که ما برای حفظ غرور خود، طلب دنیا و رضای خلق صحبت می‌کنیم<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%AD%D9%85%D8%AF%D9%88%D9%86_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B5%D8%A7%D8%B1#cite_note-4 محمدون القصار]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۴۶
أبوصالح حمدون بن أحمد بن عمارة القصّار النیشابوری یکی از علمای برجسته تصوف و اهل سنت در قرن سوم هجری بود. وی موسس طریقه ملاتیه صوفیه است[۱]. ذهبی او را با عنوان شیخ صوفیه یاد کرده است[۲]. او عالمی فقیه بود که بر روش سفیان ثوری معتقد بود. او در سال 271 هجری در نیشابور دیده از جهان فرو بست و در مقبره حیره به خاک سپرده شد.
اساتید
محمد بن بکار بن الریان، ابن راهویه، أبا معمرالهذلی، أبا تراب النخشبی و أبا حفص النیشابوری.
شاگردان
فرزندش الحافظ أبوحامد الأعمشی، مکی بن عبدان، أبوجعفر بن حمدان و...
گفتار
استعانت مخلوق از مخلوق مانند کمک زندانی به زندانی دیگر است.
هیچ کس از بلا نمی ترسد، مگر کسی که پروردگارش را متهم (بد) کرده باشد[۳].
هر که را در او دیدی صفت نیکویی است، او را رها مکن که تو را به برکتش می‌رساند[۴].
به حمدون بن احمد گفته شد: سخنان پیشینیان از ما سودمندتر است، گفت: زیرا آنان برای جلالت اسلام و رستگاری نفوس انسانی و رضای خدای رحمان سخن می‌گفتند در حالی که ما برای حفظ غرور خود، طلب دنیا و رضای خلق صحبت می‌کنیم[۵].