افزودن پیوند

    حزب فدراسیون ارمنی لبنان: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌وحدت
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱: خط ۱:
    '''فدراسیون انقلابی ارمنستان''' (ARF مراجعه کنید. یا ՀՅԴ ) (ارمنی : Հայ Յեղափոխական Դաշնակցություն Hay Heghapokhagan Tashnagtsuti un ، داشناک Tashnag) (به زبان عربی الإتحاد الثوری الأرمني - الطاشناق) ، که به سادگی با نام Tashnag نیز شناخته می شود ، یک حزب سیاسی [[ارمنستان|ارمنستانی]] است پس از شروع فعالیت با گروه های کوچک دانشجویی در اواخر دهه 1890 و اوایل قرن 20 از سال 1920 در [[لبنان]] به عنوان یک حزب سیاسی رسمی در این کشور فعال بود.به نظر می رسد این حزب بیشترین حمایت سیاسی را در جامعه ارمنستان داشته باشد و بخشی از اتحاد 8 مارس در لبنان است Federal Research, Division (2004). Lebanon a Country Study <ref>Kessinger Publishing. p. 185</ref>.
    {{جعبه اطلاعات حزب
    | عنوان = حزب فدراسیون ارمنی لبنان
    | تصویر = فدراسیون انقلابی ارمنی.png
    | نام =
    | تاریخ تأسیس = 1890 م
    | مؤسس =  کریستاپور میکائلیان
    | رهبران = سیمون زاواریان، استپان زوریان
    | اهداف =
    }}
    '''فدراسیون انقلابی ارمنستان''' (ARF مراجعه کنید. یا ՀՅԴ) (ارمنی: Հայ Յեղափոխական Դաշնակցություն Hay Heghapokhagan Tashnagtsuti un، داشناک Tashnag) (به زبان عربی الإتحاد الثوری الأرمني - الطاشناق) که با نام Tashnag نیز شناخته می‌شود یک حزب سیاسی [[ارمنستان]] است پس از شروع فعالیت با گروه‌های کوچک دانشجویی در اواخر دهه 1890 و اوایل قرن 20 از سال 1920 در [[لبنان]] به عنوان یک حزب سیاسی رسمی در این کشور فعال بود. به نظر می‌رسد این حزب بیشترین حمایت سیاسی را در جامعه ارمنستان داشته باشد و بخشی از اتحاد 8 مارس در لبنان است Federal Research, Division (2004). Lebanon a Country Study <ref>Kessinger Publishing. p. 185</ref>.


    =پیشینه=
    ==پیشینه==
    فدراسیون انقلابی ارمنستان در سال 1890 توسط کریستاپور میکائیلیان, استپان زوریان و سیمون زواریاندر تفلیس تاسیس شد. لبنان جایی بود که فدراسیون انقلابی ارمنستان قوی‌ترین حزب سیاسی در داخل محسوب می‌شد؛ انجمن ارمنی‌های لبنان برخی سوسیالیست‌ها و بخشی از بین‌الملل سوسیالیست‌ها از اعضای این حزب بودند.


    فدراسیون انقلابی ارمنستان در سال 1890 توسط کریستاپور میکائیلیان, استپان زوریان ، و سیمون زواریاندر تفلیس[1] تاسیس شد.لبنان جایی بود که فدراسیون انقلابی ارمنستان قوی ترین حزب سیاسی در داخل محسوب می شد؛انجمن ارمنی های لبنان برخی سوسیالیست ها و بخشی از بین الملل سوسیالیستها از اعضای این حزب بودند.
    ==قرن نوزدهم تا سال 1918==
    ابتدای فعالیت حزب در لبنان دوران [[امپراطوری عثمانی]] (پایان قرن نوزدهم و پایان جنگ جهانی اول) بود که دانشجویان ارمنی در حال تحصیل در کالج‌ها و دانشگاه‌های [[بیروت]] به عضویت آن در آمدند.


    =قرن نوزدهم تا سال 1918=
    ==1920 تا 1950==
    این حزب همچنین با موج فزاینده مهاجران ارمنی که در اوایل دهه 1920 به لبنان سرازیر شده بودند اعضای زیادی را به دست آورد زیرا نسل‌کشی ارامنه در حین [[جنگ جهانی اول]] در این دوره اتفاق افتاده بود.
    از سال 1923 تا 1958، درگیری‌ها میان سه حزب سیاسی سنتی ارمنستان، فدراسیون انقلابی ارمنستان، حزب سوچال دمکرات هوچاکیان و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان در تلاش برای تسلط و سازماندهی بودند. این حزب خیلی زود با چاپ روزنامه "پیونیگ" (در) حضور رسانه‌ای قدرتمندی در بیروت که منعکس کننده نظرات حزب بود. آزتاگ روزانه (در ارمنی Ազդակ) جایگزین پیونیگ شد و انتشار خود را در 5 مارس 1927 در بیروت آغاز کرد. این ارگان رسمی کمیته مرکزی حزب فدراسیون انقلابی ارمنستان لبنان بود.


    ==نزاع مدنی 1956– 1958==
    پس از مرگ کاتولیکوس موسس در سال 1952 صندلی در آنتلیاس نزدیک به چهار سال خالی ماند. در سال 1956 اسقف اعظم زارع پایاسلیان به جای او منصوب شد. پس از این انتخاب به دلیل درگیری‌های داخلی جامعه ارمنی لبنان را بسیار دو قطبی کرد. رئیس‌جمهور لبنان کامیل چمون در حمایت از زارع به دو قطبی کردن اوضاع کمک کرد. با ناکامی در همهٔ میانجی‌گری‌ها و در متن درگیری‌های داخلی لبنان در سال 1958 درگیری مسلحانه در جامعه لبنان نیز بین طرفداران کاتولیک زارع اول (عمدتاً عضو فدراسیون انقلابی ارمنستان) و مخالفان زارع اول که عمدتاً به حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچکی‌ها) و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان با حمایت دو حزب اخیر اوضاع به درگیری‌های مسلحانه و تیراندازی‌ها و قتل‌های مختلف بین گروه‌های مختلف و در نتیجه ایجاد یک شکاف بزرگ در داخل کشور تبدیل شد. درگیری‌ها پس از سال 1958 با استقرار فواد چهاب به عنوان رئیس‌جمهور آرام شد.


    ابتدای فعالیت حزب در لبنان دوران [[امپراطوری عثمانی]] (پایان قرن نوزدهم و پایان جنگ جهانی اول) بود که دانشجویان ارمنی در حال تحصیل در کالج ها و دانشگاه های [[بیروت]] به عضویت آن در آمدند.
    ==دهه 1960 تا 1975==
    از نظر سیاسی این حزب متحد حزب فالانژیست پیر جمیل و در مرحله بعد با اتحاد سه جانبه (در عربی الحلف الثلاثی) از رهبران مسیحی مارونی شکل جدیدی به خود گرفت. فدراسیون انقلابی ارمنستان بطور کلی نشست‌های انتخاباتی مشترک را با فالانژیست‌ها برگزار می‌کرد. به ویژه در بیروت و متن حوزه‌های انتخابیه با جمعیت زیادی از ارمنیان و کرسی‌های اختصاصی ارمنستان با توجه به تقسیم مناطق انتخاباتی. تأمین کلیه کرسی‌های پارلمان ارمنییان در بیروت در انتخابات پارلمانی 1960، 1964، 1968 و 1972 مد نظر بود. روزنامه رسمی حزب با نام دروشاک با انتشار در بیروت به سال 1969 کار خود را از سر گرفت و تا سال 1985 که اعضای حزب به دلیل ناامنی موجود در لبنان به آتن پایتخت یونان مهاجرت کردند ادامه یافت.


    =1920 تا 1950=
    ==از جنگ 1975 لبنان تا سال 2000==
    ارتش ایالت (تشنگ) به همراه بیشتر گروه‌های دیگر ارمنی از جبهه گرفتن بین جناح‌های درگیر لبنان یا ایفای نقش نظامی فعال در جنگ داخلی لبنان و آنچه را که به عنوان "بی طرفی مثبت" به ارمنیان بین جناح‌های مختلف لبنان معروف هستند اعلام كرد. پس از حوادث 1956–1958 تلاش شد تا از درگیری بین ارامنه جلوگیری به عمل آید. بنابراین مناطق ارمنستان تا حدودی از یک درگیری ویران‌گر در امان ماندند اگرچه آنها همچنان از گلوله‌باران و درگیری‌های مختلف نظامی و مداخله [[سوریه]] رنج می‌بردند.


    این حزب همچنین با موج فزاینده مهاجران ارمنی که در اوایل دهه 1920 به لبنان سرازیر شده بودنداعضای زیادی را به دست آورد زیرا نسل کشی ارامنه در حین [[جنگ جهانی اول]] در این دوره اتفاق افتاده بود.
    اما ARF و موضع خنثی و اجماع عمومی ارمنستان و امتناع از اتحاد علنی با نیروهای راست‌گرای مسیحی روابط دیرینه میان ARF و حزب Phalangist و به ویژه نیروهای لبنان را خدشه‌دار کرد. (شبه نظامیان تحت سلطه فالانژیست‌ها و به فرماندهی باخیر جمائیل پسر پی یر گماییل). نیروهای لبنانی با حمله به محله‌های ارمنی بسیاری از شهرهای لبنان از جمله برج حمود پاسخ دادند. علاوه بر این مجسمه اختصاص یافته به نسل‌کشی ارامنه نیز توسط بمباران عناصر نیروهای طرفدار لبنان هدف قرار گرفت.
    از سال 1923 تا 1958 ، درگیری ها میان سه حزب سیاسی سنتی ارمنستان ، فدراسیون انقلابی ارمنستان،حزب سوچال دمکرات هوچاکیان و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان در تلاش برای تسلط و سازماندهی بودند.این حزب خیلی زود با چاپ روزنامه "پیونیگ" (در) حضور رسانه ای قدرتمندی در بیروت  که منعکس کننده نظرات حزب بود. آزتاگ روزانه (در ارمنی Ազդակ) جایگزین  پیونیگ شدو انتشار خود را در 5 مارس 1927 در بیروت آغاز کرد. این ارگان رسمی کمیته مرکزی حزب فدراسیون انقلابی ارمنستان لبنان بود.


    =نزاع مدنی 1956– 1958=
    بسیاری از ارامنه وابسته به ARF برای دفاع از مناطق خود اسلحه برداشتند. در یک هجوم متعاقب نیروهای لبنانی پاسگاه‌های حزب را در مناطق مختلف که برای حفظ صلح در مناطق عمدتاً ارمنی در طول جنگ داخلی ایجاد شده بود بستند. پس از آرام شدن اوضاع میانجی‌گری‌ها منجر به این شد كه حزب ARF با یك عملیات كلیدی و حضور در توافق با رهبری مسیحیان این كشور كنترل خود را بر مناطق ارمنستان ادامه دهد.


    پس از مرگ کاتولیکوس موسس در سال 1952 صندلی در آنتلیاس نزدیک به چهار سال خالی ماند. در سال 1956  اسقف اعظم زارع پایاسلیان به جای او منصوب شد.پس از این انتخاب به دلیل درگیری های داخلی جامعه ارمنی لبنان را بسیار دو قطبی کرد.رئیس جمهور لبنان کامیل چمون در حمایت از زارع به دو قطبی کردن اوضاع کمک کرد.با ناکامی در همه ی میانجیگری ها ، و در متن درگیری های داخلی لبنان در سال 1958 ، درگیری مسلحانه در جامعه لبنان نیز بین طرفداران کاتولیک زارع اول (عمدتاً عضو فدراسیون انقلابی ارمنستان) و مخالفان زارع اول که عمدتاً به حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچکی ها) و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان  با حمایت دو حزب اخیر اوضاع به درگیری های مسلحانه و تیراندازی ها و قتل های مختلف بین گروه های مختلف و در نتیجه ایجاد یک شکاف بزرگ در داخل کشور تبدیل شد کلیسای رسولان ارمنستان در لبنان و سراسر جهان شد. درگیری ها پس از سال 1958 با استقرار فواد چهاب به عنوان رئیس جمهور آرام شد.
    در بحبوحه جنگ داخلی لبنان و در تلاطم تلافی‌جویانه اهداف ترکیه در سراسر جهان به رهبری ارتش مخفی ارمنستان برای آزادی ارمنستان (ASALA) سازمان چریکی دیگری به نام تکاوران عدالت علیه نسل‌کشی ارامنه (JCAG) ظهور کردند و از سال 1975 تا 1983 مجموعه‌ای از ترورها و عملیات‌های خود را انجام دادند. سازمان چریکی گاهی اوقات با تاشنگ مرتبط شد.


    =دهه 1960 تا 1975=
    ==قرن 21==
    به ارمنیان شش کرسی در مجمع ملی لبنان با عضویت 128 عضو مجلس اختصاص داده شده است. شعبه ARF لبنان معمولاً اکثریت آرا ارمنیان را داشت و بیشتر کرسی‌های ارمنی را در مجلس شورای ملی به دست آورده است. اما یک تغییر عمده در انتخابات پارلمانی سال 2000 اتفاق افتاد. سهم مشترک بین ARF و حزب کاراما (کرامت) [[رفیق حریری |رفیق حریری]] به دلیل اصرار حریری مبنی بر اینکه همه نامزدهای انتخاب شده در لیست او از جمله نامزدهای ARF باید حضور یابند. این امر باعث می‌شود که رای ارمنیان مطیع خواسته‌های حریری شود و عملا "بلوک ارمنستان" را در پارلمان لبنان منحل کند. بعلاوه حریری از پیشنهاد ARF برای انتخاب نامزد ارمنی برای تنها كرسی اختصاص داده شده به جامعه انجیلی‌های لبنان (كه بسیاری از آنها از نظر قومی ارمنی هستند) خودداری كرد و اصرار كرد كه این كرسی باید به یک متحد دیگر وی برسد. ARF تصمیم گرفت این کار را به صورت یکجانبه انجام دهد. اگرچه سایر احزاب ارمنی یعنی حزب سوچال دموکرات هونچکیان (هونچاکی‌ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) به لیست حریری پیوستند. جنبش کرامت و متحدانش در اقدامی بی سابقه 13 کرسی از 19 کرسی بیروت را به دست آوردند و حزب متحد تنها با یک کرسی پارلمانی در منطقه متن در اتحاد با میشل مور باقی ماند که بدترین نتیجه در دهه‌های گذشته بود. همچنین این اولین بار بود که احزاب هانتچاکیان و رنگ آور به کرسی‌های پارلمان دست یافتند.


    از نظر سیاسی این حزب متحد حزب فالانژیست پیر جمیل و در مرحله بعد با اتحاد سه جانبه (در عربی الحلف الثلاثی) از رهبران مسیحی مارونی شکل جدیدی به خود گرفت.فدراسیون انقلابی ارمنستان بطور کلی نشست های انتخاباتی مشترک را با فالانژیست ها برگزار می کرد ، به ویژه در بیروت و متن حوزه های انتخابیه با جمعیت زیادی از ارمنیان و کرسی های اختصاصی ارمنستان با توجه به تقسیم مناطق انتخاباتی.[2] تأمین کلیه کرسیهای پارلمان ارمنییان در بیروت در انتخابات پارلمانی 1960 ، 1964 ، 1968 و 1972 مد نظر بود.روزنامه رسمی حزب با نام دروشاک باانتشار در بیروت به سال 1969 کار خود را از سر گرفت و تا سال 1985 که اعضای حزب به دلیل ناامنی موجود در لبنان به آتن پایتخت یونان مهاجرت کردند،ادامه یافت.
    در انتخابات 2005 ARF خواستار تحریم انتخابات در بیروت شد زیرا این چهار کرسی که معمولاً برای جامعه بزرگ ارامنه بیروت محفوظ بود مجدداً بدون نامزدهای حریری و متحدان هونچاکی و رامگاور بدون برخی از مخالفان باقی مانده بود. ARF از طریق نماینده خود هاگوپ پاکردونیان از منطقه متن که شامل بورج حمود که به شدت پر جمعیت بود یک کرسی داشت.


    فدراسیون ارمنی معمولاً از درگیری در موضوعات حساس داخلی پرهیز کرده است و از هر دولتی که قدرت داشته باشد حمایت می‌کند. با این حال به سختی از تصمیم دولت لبنان در سال 2006 برای دعوت از استقرار نیروهای ترکیه به عنوان بخشی از نیروهای چند جانبه موقت سازمان ملل در لبنان (یونیفیل) (یونیفیل) انتقاد کرد.


    =از جنگ 1975 لبنان تا سال 2000=
    در 2007 یک انتخابات میان دوره‌ای در منطقه متن انجام شد به جای پیر گمائیل حزب تصمیم به حمایت از کمیل خوری گرفت نامزدی که مورد حمایت رهبر مخالف جنبش میهنی میشل عون بود. کمیل خوری در مقابل رهبر فالانژیستها قرار گرفت و متعاقباً کرسی را به دست آورد. امین جمائیل حزب آر. اف. سی را به تقلب متهم کرد و خواستار لغو رای‌گیری در برج حمود شد. جمائیل گفت که او "در میان مسیحیان" وضعیت بهتری داشته و داشناکاتسیون را به تلاش برای "تحمیل اراده خود به مردم متهم کرد. سیاستمدار لبنانی گابریل مور حزب دموکراتیک ارتش را به تقلب در رای‌گیری متهم کرد و گفت: "آنها همیشه این کار را می‌کنند". مور اشاره کرد که عون رای مارونی را به دست نیاورد اما او رای ارمنیان را بدست آورد که برای دستکاری در نتایج انتخابات در منطقه متن گنجانده شد. هاگوپ پاکردونیان رهبر فدراسیون ارمنی در لبنان و بلوک نمایندگان ارمنی خواستار عذرخواهی عمومی شدند. پاکرادونیان و بلوک نمایندگان ارمنستان اظهارات آمینه جمائیل و گابریل مور در مورد حمایت جامعه ارمنی از جنبش میهن پرستی آزاد را محکوم کردند.


    ارتش ایالت (تشنگ) به همراه بیشتر گروههای ارمنی دیگر از جبهه گرفتن بین جناحهای درگیر لبنان یا ایفای نقش نظامی فعال در 114>جنگ داخلی لبنان ، و آنچه را که به عنوان "بی طرفی مثبت" (در عربی الحياد الإيجابي ؛ به ارمنی درك چئزوكائي) به ارمنیان بین جناحهای مختلف لبنان معروف شد ، اعلام كرد. پس از حوادث 1956–1958 ، ARF تلاش کرد تا از درگیری بین ارامنه جلوگیری کند. بنابراین مناطق ارمنستان تا حدودی از یک درگیری ویرانگر در امان ماندند ، اگرچه آنها همچنان از گلوله باران و درگیری های مختلف نظامی در نبایا ، کارانتینا و مداخله سوریه رنج می بردند.
    رئیس فعلی کمیته مرکزی فدراسیون در لبنان آقای هوویگ مخیتاریان است. دفتر شعبه لبنان به همراه روزنامه آزتاک و ایستگاه رادیویی 24 ساعته "صدای وان" دفتر اصلی آن در برج حمود در مرکز شاغزویان است.


    اما ARF و موضع خنثی و اجماع عمومی ارمنستان و امتناع از اتحاد علنی با نیروهای راست گرای مسیحی روابط دیرینه میان ARF و حزب Phalangist و به ویژه نیروهای لبنان را خدشه دار کرد. (شبه نظامیان تحت سلطه فالانژیست ها و به فرماندهی باخیر جمائیل پسر پی یر گماییل). نیروهای لبنانی با حمله به محله های ارمنی بسیاری از شهرهای لبنان ، از جمله بورج حمود پاسخ دادند. علاوه بر این ، مجسمه اختصاص یافته به نسل کشی ارامنه و واقع در Bikfaya نیز توسط بمباران عناصر نیروهای طرفدار لبنان هدف قرار گرفت.
    پس از شکست برای رسیدن به توافق با اردوگاه حریری فدراسیون انقلابی ارمنستان تصمیم گرفته است تا از زمان تشکیل در سال 2005 رسماً عضو اتحاد 8 مارس شود. اتحاد 8 مارس از جنبش میهنی آزاد و "بلوک تغییر و اصلاحات" (به ریاست میشل عون) توسط [[جنبش امل]] تشکیل شده است. اتحاد 8 مارس مخالفت رسمی را با دولت اتحاد 14 مارس به ریاست نخست‌وزیر لبنان فواد سینیوره و در نتیجه [[سعد حریری]] نخست‌وزیر شد. موضع فدراسیون کاملاً در تضاد با حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچاکی‌ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) بود که همچنان عضو اتحاد 14 مارس بود.


    بسیاری از ارامنه وابسته به ARF برای دفاع از مناطق خود اسلحه برداشتند. در یک هجوم متعاقب ، نیروهای لبنانی پاسگاههای حزب را در مناطق مختلف که برای حفظ صلح در مناطق عمدتاً ارمنستان در طول جنگ داخلی ایجاد شده بود ، بستند. پس از آرام شدن اوضاع ، میانجی گری ها منجر به این شد كه حزب ARF با یك عملیات كلیدی پایین تر و حضور در توافق با رهبری مسیحیان این كشور ، كنترل خود را بر مناطق ارمنستان ادامه دهد.
    پس از شش سال مخالفت (2005 تا ژانویه 2011) و با پیوستن به حزب سوسیالیست مترقی به ریاست ولید جومبلات به مخالفت با 8مارس پرداخت در ژانویه 2011 برای تشکیل دولت بعدی لبنان به اکثریت دست یافت.


    در بحبوحه جنگ داخلی لبنان و در تلاطم تلافی جویانه اهداف ترکیه در سراسر جهان به رهبری ارتش مخفی ارمنستان برای آزادی ارمنستان (ASALA) ، سازمان چریکی دیگری به نام تکاوران عدالت علیه نسل کشی ارامنه (JCAG) ظهور کردند و از سال 1975 تا 1983 مجموعه ای از ترورها و عملیات های خود را انجام دادند. سازمان چریکی گاهی اوقات با Tashnags مرتبط شده است.
    پس از اعتراضات از اکتبر 2019 به بعد تا ژانویه سال 2020 که هدف آن تغییر در صحنه سیاسی بود وارتین اوهانیان اولین وزیر لبنان ارمنی‌تبار در دولت حسن دیاب پس از پیشنهاد از طرف حزب شد.


    =قرن 21=
    == پانویس==
    {{پانویس}}


    به ارمنیان قومی شش کرسی در مجمع ملی لبنان با عضویت 128 عضو مجلس اختصاص داده شده است. شعبه ARF لبنان معمولاً اکثریت آرا Armenian ارمنستان را کنترل کرده و بیشتر کرسی های ارمنی قومی را در مجلس شورای ملی به دست آورده است ،
    [[رده:احزاب و گروه‌ها]]
     
    [[رده:لبنان]]
    اما یک تغییر عمده در انتخابات پارلمانی سال 2000 اتفاق افتاد. بلیط مشترک بین ARF و حزب کاراما (کرامت) از رفیق حریری به دلیل اصرار حریری مبنی بر اینکه همه نامزدهای انتخاب شده در لیست او ، از جمله نامزدهای ARF ، باید تشکیل شوند بلوک متحد پارلمانی - نادر در سیاست لبنان . این امر باعث می شود که رای ارمنستان در اتاق مطیع خواسته های حریری شود و عملا "بلوک ارمنستان" را در پارلمان لبنان منحل کند. بعلاوه ، حریری از پیشنهاد ARF برای انتخاب نامزد ارمنی برای تنها كرسی اختصاص داده شده به جامعه انجیلی های لبنان (كه بسیاری از آنها از نظر قومی ارمنی هستند) خودداری كرد و اصرار كرد كه این كرسی باید به یك متحد وی برود. ARF تصمیم گرفت این کار را به تنهایی انجام دهد ، اگرچه سایر احزاب ارمنی ، یعنی حزب سوچال دموکرات هونچکیان (هونچاکی ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) به لیست حریری پیوستند. جنبش کرامت و متحدانش در اقدامی بی سابقه 13 کرسی از 19 کرسی بیروت را به دست آوردند و حزب متحد تنها با یک کرسی پارلمانی در منطقه متن در اتحاد با میشل مور باقی ماند که بدترین نتیجه در دهه های گذشته بود نمایندگی مجلس همچنین این اولین بار بود که احزاب هانتچاکیان و رنگ آور به کرسی های پارلمان دست یافتند.
     
    در انتخابات 2005 ، ARF خواستار تحریم انتخابات در بیروت شد ، زیرا این چهار کرسی که معمولاً برای جامعه بزرگ ارامنه بیروت محفوظ بود ، مجدداً بدون نامزدهای حریری و متحدان هونچاکی و رامگاور بدون برخی از مخالفان باقی مانده بود. نامزدهای ارمنی مستقل. ARF از طریق نماینده خود هاگوپ پاکردونیان از منطقه متن که شامل بورج حمود به شدت پر جمعیت از ارامنه است ، یک کرسی داشت.
     
    ARF معمولاً از درگیری در موضوعات حساس داخلی پرهیز کرده است ، معمولاً از هر دولتی که قدرت داشته باشد حمایت می کند. با این حال ، ARF به سختی از تصمیم دولت لبنان در سال 2006 برای دعوت از استقرار نیروهای ترکیه به عنوان بخشی از نیروهای چند جانبه موقت سازمان ملل در لبنان (یونیفیل) (یونیفیل) انتقاد کرد.
     
    در ماه اوت 5 ، 2007 ، یک انتخابات میان دوره ای در منطقه متن انجام شد ، به جای وزیر مقتول ضد سوریه پیر گمائیل ، ARF تصمیم به حمایت از کمیل خوری ، نامزدی مورد حمایت رهبر مخالف جنبش میهنی رایگان میشل عون . کمیل خوری در مقابل رهبر Phalangist Amine Gemayel قرار گرفت و متعاقباً کرسی را به دست آورد. حامیان دولت ، گمایل را از دست دادن ارمنی ها می دانند. امین جمائیل حزب آر.اف.سی را به تقلب متهم کرد و خواستار لغو رای گیری در برج حمود شد. Gemayel گفت که او "در میان مسیحیان" وضعیت بهتری داشته و داشناکاتسیون را به تلاش برای "تحمیل اراده خود به مردم Metn" متهم کرد. سیاستمدار لبنانی گابریل مور حزب دموکراتیک ارتش را به تقلب در رای گیری متهم کرد "آنها همیشه این کار را می کنند". مور اشاره کرد که عون رای مارونی را به دست نیاورد اما او رای ارمنستان را بدست آورد که برای دستکاری در نتایج انتخابات در منطقه متن گنجانده شد. هاگوپ پاکردونیان ، رهبر ARF در لبنان و بلوک نمایندگان ارمنستان خواستار عذرخواهی عمومی شدند. پاکرادونیان و بلوک نمایندگان ارمنستان اظهارات آمینه جمائیل و گابریل مور در مورد حمایت جامعه ارمنی از جنبش میهن پرستی آزاد را محکوم کردند.
     
    رئیس فعلی کمیته مرکزی ARF در لبنان آقای هوویگ مخیتاریان است. دفتر شعبه ARF لبنان به همراه روزنامه روزانه Aztag کمیته مرکزی ARF لبنان و ایستگاه رادیویی 24 ساعته "صدای وان" دفتر اصلی آن در برج حمود در مرکز شاغزویان است.
     
    پس از شکست برای رسیدن به توافق با اردوگاه حریری ، بخشی از اتحاد 14 مارس ، فدراسیون انقلابی ارمنستان تصمیم گرفته است تا از زمان تشکیل در سال 2005 رسماً عضو اتحاد 8 مارس <274 شود. اتحاد 8 مارس از جنبش جنبش میهنی آزاد و "بلوک تغییر و اصلاحات" (به ریاست میشل عون ) ، توسط جنبش امل ، تشکیل شده است. حزب الله و سایر جناح های کوچکتر و همچنین ARF. اتحاد 8 مارس مخالفت رسمی را با دولت اتحاد 14 مارس به ریاست نخست وزیر لبنان فواد سینیورا و در نتیجه توسط نخست وزیر سعد حریری تشکیل داد. موضع ARF کاملاً در تضاد با حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچاکی ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) بود که همچنان عضو اتحاد 14 مارس بود.
     
    پس از شش سال مخالفت (2005 تا ژانویه 2011) ، و با پیوستن به حزب سوسیالیست مترقی به ریاست ولید جومبلات به مخالفت مارس 8 اتحاد ، دومی در ژانویه 2011 برای تشکیل دولت بعدی لبنان به اکثریت دست یافت.
     
    پس از اعتراضات از اکتبر 2019 به بعد تا ژانویه سال 2020 ، که هدف آن تغییر در صحنه سیاسی بود ، وارتین اوهانیان اولین وزیر لبنان ارمنی تبار در دولت حسن دیاب شد Diab ، پس از اینکه از طرف ARF پیشنهاد شد.
    =پانویس=

    نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۲۱

    حزب فدراسیون ارمنی لبنان
    فدراسیون انقلابی ارمنی.png
    تاریخ تأسیس1890 م، ۱۲۶۸ ش‌، ۱۳۰۷ ق
    مؤسسکریستاپور میکائلیان
    رهبرانسیمون زاواریان، استپان زوریان

    فدراسیون انقلابی ارمنستان (ARF مراجعه کنید. یا ՀՅԴ) (ارمنی: Հայ Յեղափոխական Դաշնակցություն Hay Heghapokhagan Tashnagtsuti un، داشناک Tashnag) (به زبان عربی الإتحاد الثوری الأرمني - الطاشناق) که با نام Tashnag نیز شناخته می‌شود یک حزب سیاسی ارمنستان است پس از شروع فعالیت با گروه‌های کوچک دانشجویی در اواخر دهه 1890 و اوایل قرن 20 از سال 1920 در لبنان به عنوان یک حزب سیاسی رسمی در این کشور فعال بود. به نظر می‌رسد این حزب بیشترین حمایت سیاسی را در جامعه ارمنستان داشته باشد و بخشی از اتحاد 8 مارس در لبنان است Federal Research, Division (2004). Lebanon a Country Study [۱].

    پیشینه

    فدراسیون انقلابی ارمنستان در سال 1890 توسط کریستاپور میکائیلیان, استپان زوریان و سیمون زواریاندر تفلیس تاسیس شد. لبنان جایی بود که فدراسیون انقلابی ارمنستان قوی‌ترین حزب سیاسی در داخل محسوب می‌شد؛ انجمن ارمنی‌های لبنان برخی سوسیالیست‌ها و بخشی از بین‌الملل سوسیالیست‌ها از اعضای این حزب بودند.

    قرن نوزدهم تا سال 1918

    ابتدای فعالیت حزب در لبنان دوران امپراطوری عثمانی (پایان قرن نوزدهم و پایان جنگ جهانی اول) بود که دانشجویان ارمنی در حال تحصیل در کالج‌ها و دانشگاه‌های بیروت به عضویت آن در آمدند.

    1920 تا 1950

    این حزب همچنین با موج فزاینده مهاجران ارمنی که در اوایل دهه 1920 به لبنان سرازیر شده بودند اعضای زیادی را به دست آورد زیرا نسل‌کشی ارامنه در حین جنگ جهانی اول در این دوره اتفاق افتاده بود. از سال 1923 تا 1958، درگیری‌ها میان سه حزب سیاسی سنتی ارمنستان، فدراسیون انقلابی ارمنستان، حزب سوچال دمکرات هوچاکیان و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان در تلاش برای تسلط و سازماندهی بودند. این حزب خیلی زود با چاپ روزنامه "پیونیگ" (در) حضور رسانه‌ای قدرتمندی در بیروت که منعکس کننده نظرات حزب بود. آزتاگ روزانه (در ارمنی Ազդակ) جایگزین پیونیگ شد و انتشار خود را در 5 مارس 1927 در بیروت آغاز کرد. این ارگان رسمی کمیته مرکزی حزب فدراسیون انقلابی ارمنستان لبنان بود.

    نزاع مدنی 1956– 1958

    پس از مرگ کاتولیکوس موسس در سال 1952 صندلی در آنتلیاس نزدیک به چهار سال خالی ماند. در سال 1956 اسقف اعظم زارع پایاسلیان به جای او منصوب شد. پس از این انتخاب به دلیل درگیری‌های داخلی جامعه ارمنی لبنان را بسیار دو قطبی کرد. رئیس‌جمهور لبنان کامیل چمون در حمایت از زارع به دو قطبی کردن اوضاع کمک کرد. با ناکامی در همهٔ میانجی‌گری‌ها و در متن درگیری‌های داخلی لبنان در سال 1958 درگیری مسلحانه در جامعه لبنان نیز بین طرفداران کاتولیک زارع اول (عمدتاً عضو فدراسیون انقلابی ارمنستان) و مخالفان زارع اول که عمدتاً به حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچکی‌ها) و حزب لیبرال دموکراتیک ارمنستان با حمایت دو حزب اخیر اوضاع به درگیری‌های مسلحانه و تیراندازی‌ها و قتل‌های مختلف بین گروه‌های مختلف و در نتیجه ایجاد یک شکاف بزرگ در داخل کشور تبدیل شد. درگیری‌ها پس از سال 1958 با استقرار فواد چهاب به عنوان رئیس‌جمهور آرام شد.

    دهه 1960 تا 1975

    از نظر سیاسی این حزب متحد حزب فالانژیست پیر جمیل و در مرحله بعد با اتحاد سه جانبه (در عربی الحلف الثلاثی) از رهبران مسیحی مارونی شکل جدیدی به خود گرفت. فدراسیون انقلابی ارمنستان بطور کلی نشست‌های انتخاباتی مشترک را با فالانژیست‌ها برگزار می‌کرد. به ویژه در بیروت و متن حوزه‌های انتخابیه با جمعیت زیادی از ارمنیان و کرسی‌های اختصاصی ارمنستان با توجه به تقسیم مناطق انتخاباتی. تأمین کلیه کرسی‌های پارلمان ارمنییان در بیروت در انتخابات پارلمانی 1960، 1964، 1968 و 1972 مد نظر بود. روزنامه رسمی حزب با نام دروشاک با انتشار در بیروت به سال 1969 کار خود را از سر گرفت و تا سال 1985 که اعضای حزب به دلیل ناامنی موجود در لبنان به آتن پایتخت یونان مهاجرت کردند ادامه یافت.

    از جنگ 1975 لبنان تا سال 2000

    ارتش ایالت (تشنگ) به همراه بیشتر گروه‌های دیگر ارمنی از جبهه گرفتن بین جناح‌های درگیر لبنان یا ایفای نقش نظامی فعال در جنگ داخلی لبنان و آنچه را که به عنوان "بی طرفی مثبت" به ارمنیان بین جناح‌های مختلف لبنان معروف هستند اعلام كرد. پس از حوادث 1956–1958 تلاش شد تا از درگیری بین ارامنه جلوگیری به عمل آید. بنابراین مناطق ارمنستان تا حدودی از یک درگیری ویران‌گر در امان ماندند اگرچه آنها همچنان از گلوله‌باران و درگیری‌های مختلف نظامی و مداخله سوریه رنج می‌بردند.

    اما ARF و موضع خنثی و اجماع عمومی ارمنستان و امتناع از اتحاد علنی با نیروهای راست‌گرای مسیحی روابط دیرینه میان ARF و حزب Phalangist و به ویژه نیروهای لبنان را خدشه‌دار کرد. (شبه نظامیان تحت سلطه فالانژیست‌ها و به فرماندهی باخیر جمائیل پسر پی یر گماییل). نیروهای لبنانی با حمله به محله‌های ارمنی بسیاری از شهرهای لبنان از جمله برج حمود پاسخ دادند. علاوه بر این مجسمه اختصاص یافته به نسل‌کشی ارامنه نیز توسط بمباران عناصر نیروهای طرفدار لبنان هدف قرار گرفت.

    بسیاری از ارامنه وابسته به ARF برای دفاع از مناطق خود اسلحه برداشتند. در یک هجوم متعاقب نیروهای لبنانی پاسگاه‌های حزب را در مناطق مختلف که برای حفظ صلح در مناطق عمدتاً ارمنی در طول جنگ داخلی ایجاد شده بود بستند. پس از آرام شدن اوضاع میانجی‌گری‌ها منجر به این شد كه حزب ARF با یك عملیات كلیدی و حضور در توافق با رهبری مسیحیان این كشور كنترل خود را بر مناطق ارمنستان ادامه دهد.

    در بحبوحه جنگ داخلی لبنان و در تلاطم تلافی‌جویانه اهداف ترکیه در سراسر جهان به رهبری ارتش مخفی ارمنستان برای آزادی ارمنستان (ASALA) سازمان چریکی دیگری به نام تکاوران عدالت علیه نسل‌کشی ارامنه (JCAG) ظهور کردند و از سال 1975 تا 1983 مجموعه‌ای از ترورها و عملیات‌های خود را انجام دادند. سازمان چریکی گاهی اوقات با تاشنگ مرتبط شد.

    قرن 21

    به ارمنیان شش کرسی در مجمع ملی لبنان با عضویت 128 عضو مجلس اختصاص داده شده است. شعبه ARF لبنان معمولاً اکثریت آرا ارمنیان را داشت و بیشتر کرسی‌های ارمنی را در مجلس شورای ملی به دست آورده است. اما یک تغییر عمده در انتخابات پارلمانی سال 2000 اتفاق افتاد. سهم مشترک بین ARF و حزب کاراما (کرامت) رفیق حریری به دلیل اصرار حریری مبنی بر اینکه همه نامزدهای انتخاب شده در لیست او از جمله نامزدهای ARF باید حضور یابند. این امر باعث می‌شود که رای ارمنیان مطیع خواسته‌های حریری شود و عملا "بلوک ارمنستان" را در پارلمان لبنان منحل کند. بعلاوه حریری از پیشنهاد ARF برای انتخاب نامزد ارمنی برای تنها كرسی اختصاص داده شده به جامعه انجیلی‌های لبنان (كه بسیاری از آنها از نظر قومی ارمنی هستند) خودداری كرد و اصرار كرد كه این كرسی باید به یک متحد دیگر وی برسد. ARF تصمیم گرفت این کار را به صورت یکجانبه انجام دهد. اگرچه سایر احزاب ارمنی یعنی حزب سوچال دموکرات هونچکیان (هونچاکی‌ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) به لیست حریری پیوستند. جنبش کرامت و متحدانش در اقدامی بی سابقه 13 کرسی از 19 کرسی بیروت را به دست آوردند و حزب متحد تنها با یک کرسی پارلمانی در منطقه متن در اتحاد با میشل مور باقی ماند که بدترین نتیجه در دهه‌های گذشته بود. همچنین این اولین بار بود که احزاب هانتچاکیان و رنگ آور به کرسی‌های پارلمان دست یافتند.

    در انتخابات 2005 ARF خواستار تحریم انتخابات در بیروت شد زیرا این چهار کرسی که معمولاً برای جامعه بزرگ ارامنه بیروت محفوظ بود مجدداً بدون نامزدهای حریری و متحدان هونچاکی و رامگاور بدون برخی از مخالفان باقی مانده بود. ARF از طریق نماینده خود هاگوپ پاکردونیان از منطقه متن که شامل بورج حمود که به شدت پر جمعیت بود یک کرسی داشت.

    فدراسیون ارمنی معمولاً از درگیری در موضوعات حساس داخلی پرهیز کرده است و از هر دولتی که قدرت داشته باشد حمایت می‌کند. با این حال به سختی از تصمیم دولت لبنان در سال 2006 برای دعوت از استقرار نیروهای ترکیه به عنوان بخشی از نیروهای چند جانبه موقت سازمان ملل در لبنان (یونیفیل) (یونیفیل) انتقاد کرد.

    در 2007 یک انتخابات میان دوره‌ای در منطقه متن انجام شد به جای پیر گمائیل حزب تصمیم به حمایت از کمیل خوری گرفت نامزدی که مورد حمایت رهبر مخالف جنبش میهنی میشل عون بود. کمیل خوری در مقابل رهبر فالانژیستها قرار گرفت و متعاقباً کرسی را به دست آورد. امین جمائیل حزب آر. اف. سی را به تقلب متهم کرد و خواستار لغو رای‌گیری در برج حمود شد. جمائیل گفت که او "در میان مسیحیان" وضعیت بهتری داشته و داشناکاتسیون را به تلاش برای "تحمیل اراده خود به مردم متهم کرد. سیاستمدار لبنانی گابریل مور حزب دموکراتیک ارتش را به تقلب در رای‌گیری متهم کرد و گفت: "آنها همیشه این کار را می‌کنند". مور اشاره کرد که عون رای مارونی را به دست نیاورد اما او رای ارمنیان را بدست آورد که برای دستکاری در نتایج انتخابات در منطقه متن گنجانده شد. هاگوپ پاکردونیان رهبر فدراسیون ارمنی در لبنان و بلوک نمایندگان ارمنی خواستار عذرخواهی عمومی شدند. پاکرادونیان و بلوک نمایندگان ارمنستان اظهارات آمینه جمائیل و گابریل مور در مورد حمایت جامعه ارمنی از جنبش میهن پرستی آزاد را محکوم کردند.

    رئیس فعلی کمیته مرکزی فدراسیون در لبنان آقای هوویگ مخیتاریان است. دفتر شعبه لبنان به همراه روزنامه آزتاک و ایستگاه رادیویی 24 ساعته "صدای وان" دفتر اصلی آن در برج حمود در مرکز شاغزویان است.

    پس از شکست برای رسیدن به توافق با اردوگاه حریری فدراسیون انقلابی ارمنستان تصمیم گرفته است تا از زمان تشکیل در سال 2005 رسماً عضو اتحاد 8 مارس شود. اتحاد 8 مارس از جنبش میهنی آزاد و "بلوک تغییر و اصلاحات" (به ریاست میشل عون) توسط جنبش امل تشکیل شده است. اتحاد 8 مارس مخالفت رسمی را با دولت اتحاد 14 مارس به ریاست نخست‌وزیر لبنان فواد سینیوره و در نتیجه سعد حریری نخست‌وزیر شد. موضع فدراسیون کاملاً در تضاد با حزب سوچال دمکرات هوچاکیان (هونچاکی‌ها) و حزب لیبرال دموکرات ارمنستان (رمگوارس) بود که همچنان عضو اتحاد 14 مارس بود.

    پس از شش سال مخالفت (2005 تا ژانویه 2011) و با پیوستن به حزب سوسیالیست مترقی به ریاست ولید جومبلات به مخالفت با 8مارس پرداخت در ژانویه 2011 برای تشکیل دولت بعدی لبنان به اکثریت دست یافت.

    پس از اعتراضات از اکتبر 2019 به بعد تا ژانویه سال 2020 که هدف آن تغییر در صحنه سیاسی بود وارتین اوهانیان اولین وزیر لبنان ارمنی‌تبار در دولت حسن دیاب پس از پیشنهاد از طرف حزب شد.

    پانویس

    1. ↑ Kessinger Publishing. p. 185
    برگرفته از «https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=حزب_فدراسیون_ارمنی_لبنان&oldid=212416»