حرم حسین بن علی (سیدالشهدا): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:حرم امام حسین(ع).jpg|بی‌قاب|چپ]] | |||
[[پرونده: | '''حرم امام حسین''' محل دفن [[حسین بن علی (سید الشهدا)|امام حسین]] و شماری از [[بنی هاشم|بنی‌هاشم]] و [[شهدای کربلا]] است. در این حرم، امام حسین به همراه [[علی بن الحسین (علی اکبر)|علی اکبر]] در پایین پا و [[علی بن الحسین (علی اصغر)|علی اصغر]] بر سینه در ضریح دفن‌اند. همچنین بیشتر شهدای کربلا کمی آن‌سوتر در حرم به خاک سپرده شده‌اند. در شمال شرقی حرم امام حسین، حرم [[عباس بن علی|حضرت عباس]] قرار دارد. مابین دو حرم را [[بین الحرمین|بین‌الحرمین]] می‌گویند. | ||
اولین بنا بر مرقد امام حسین، توسط [[مختار ثقفی]] ساخته شد. در دوره‌های بعد [[مذهب شیعه|شیعیان]] و محبان [[اهل بیت|اهل‌بیت]] به‌ویژه پادشاهان و حاکمان، اهتمام ویژه‌ای بر بازسازی، ترمیم و توسعه این حرم داشته‌اند. حرم امام حسین بارها از سوی مخالفان از جمله [[عباسیان|خلفای عباسی]] و [[وهابیت|وهابیان]] تخریب شده است. مهم‌ترین تخریب حرم امام حسین در زمان [[متوکل]] و آخرین آنها در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت [[حزب بعث عراق]] در پی [[انتفاضه شعبانیه]] صورت گرفت. | |||
''''' | بیشترین زیارت کنندگان در روزهای [[عاشورا]]، [[اربعین]] و [[نیمه شعبان]] در حرم امام حسین گردهم می‌آیند. در فقه شیعه، حرم و تربت امام حسین احکام خاصی دارد. | ||
== تاریخچه == | |||
< | بر اساس گزارش‌های تاریخی بعد از شهادت امام حسین و شهدای کربلا و خروج سپاه [[بنی امیه|اموی]] از سرزمین [[کربلا]]، گروهی از [[قبیله بنی‌اسد]] خود را به کربلا رسانده و پیکر شهدا را به خاک سپردند<ref>شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج 2، ص 114، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.</ref>. بر این اساس، نخستین بنای نشانگر مزار امام حسین، برآمدگی‌هایی از خاک بود که زائران بدان سو رهنمون می‌شدند<ref>امین عاملی، سید محسن، اعیان الشیعه، ج 1، ص 613، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، 1403ق.</ref>. | ||
[[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|رسول خدا]] فرمود: بعد از آن‌که [[جبرئیل]] خبر شهادت امام حسین را به من داد، گفت: فرشتگانی را در حالی که با ایشان ظروفی از یاقوت و زمرّد و مملوّ از آب حیات بود و حلّهها و عطرهای [[بهشت|بهشتی]] به همراه دارند از آسمان هفتم به زمین فرو می‌آیند. [[فرشتگان]] بدن‌های ایشان را با آن آب شست‌وشو داده و حلّهها را به تن آنها کرده و با آن عطرها حنوطشان می‌کنند و دسته دسته بر ایشان [[نماز]] میخواند، و پس از اتمام نماز، خدا گروهی از امتم را که کفار آنان را نمیشناسند و در ریختن خون شهداء نه با گفتار و نه با کردار و نه با قصد شرکت کرده اند را می‌فرستد تا اجسام و بدن‌های آنها را دفن کنند و برای قبر [[حسین بن علی (سید الشهدا)|سیدالشهداء]] در آن سرزمین نشانهای نصب کرده تا برای حق‌جویان نشانه و سببی برای رستگاری اهل ایمان باشد<ref> ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبدالحسین، ص 264 – 265، نجف اشرف، دار المرتضویه، چاپ اول، 1356ش.</ref>. | |||
| | |||
</ | |||
بعد از شهادت امام حسین، [[علی بن الحسین (زین العابدین)]] برای شهادت پدر و شهدای کربلا و برهنه ماندن پیکر آنان بی‌تابی می‌کرد. [[زینب بنت علی|حضرت زینب]] به آن‌حضرت فرمود: «…بی‌تابی نکنید؛ زیرا خداوند متعال گروهی از این امت که در شمار ستم‌کاران و سرکشان نیستند و در بین اهل آسمانها معروف و مشهور هستند، پیمان گرفته است که این اعضای قلم شده را جمع کرده و دفن نموده و این ابدان و اجسام خون‌آلود را به خاک سپرده و در این سرزمین برای قبر پدرت نشانهای نصب کرده که اثرش هیچ‌گاه کهنه و مندرس نشده و گذشت شب و روز آن را محو نمیکند…»<ref> همان، ص 262.</ref>. | |||
بنابراین، بر اساس قول مشهور، نخستین کسانی که بر قبر امام حسین و اصحاب آن‌حضرت بنا ساختند افرادی از قبیله بنی‌اسد بودند. به همین دلیل بنی‌اسد بر قبائل عرب افتخار می‌کردند که بر پیکر حضرتشان نماز خوانده و ایشان را دفن کردند<ref>طبری، عماد الدین حسن بن علی، کامل بهائی، ج 2، ص 356، تهران، مرتضوی، چاپ اول، 1383ش.</ref>. | |||
بر اساس | البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»<ref> محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص 20، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417ق؛ مقرّم، عبدالرزاق، مقتل الحسین علیه‌السلام، ص 337، بیروت، مؤسسه الخرسان للمطبوعات، 1426ق.</ref>. | ||
==نام‌های قدیمی== | |||
کربلا نام‌های متعددی در تاریخ داشته که از آن جمله می‌توان به «الطف» اشاره کرد که به معنی «لطیف‌ترین» است. این نام به این دلیل برای کربلا انتخاب شده که این سرزمین در حاشیه [[رودخانه علقمه]] که شعبه‌ای از [[فرات]] بوده است، مستقر بود و آب کربلا نیز از این شعبه تامین می‌شد. | |||
یکی دیگر از نام‌های کربلا «کور بابل» بوده است و معنای آن به زبان عربی یعنی مجموعه‌ای از روستاهای بابلی. بسیاری از پژوهش‌گران معتقدند که کربلا به‌سان مادر بسیاری از روستاهایی بود که در حد فاصل [[شام]] و فرات قرار داشته‌اند و نیز مادر تمدن‌های [[بین‌النهرین]] بوده که مرکز عبادت در آن زمان نیز تلقی می‌شد. | |||
از دیگر نام‌های ثبت شده کربلا در تاریخ، نینوا، شفیه، عقر، نواویس، عین‌التمر و ام‌القری است. اما این سرزمین از زمانی شهرت تاریخی خود را به دست آورد که امام حسین و خاندان و [[صحابه]] وی در سال 61 هجری قمری مصادف با 680 میلادی در این سرزمین به شهادت رسیدند. | |||
==زمان ساخت اولین حرم== | |||
پس از دفن جسم مطهر امام حسین توسط قوم بنی‌اسد و گذاشتن علامت و نشانهای ساده بر قبر شریف سید الشهداء، بارگاه آن‌حضرت برای نخستین بار در همان دوران [[بنی امیه|بنیامیه]] بنا گردید. [[سید بن طاووس]] به نقل از [[حسین بن ابی‌حمزه]] مینویسد: در اواخر زمان بنیامیه سقفی بر روی آن ساخته شد و برای آن دری نیز بنا گردید. وی میگوید: در اواخر حکومت بنیامیه بود که روزی من به قصد [[زیارت]] قبر امام حسین به راه افتادم، همین‌که نزدیک درِ حائر رسیدم، مردی را مشاهده کردم که می‌گفت: چنانچه می‌خواهی حسین را زیارت کنی، از درِ حائر وارد شو. من نیز از همان در وارد بارگاه شدم<ref> سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج 2، ص 568، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، 1409ق.</ref>. | |||
گزارشی دیگر بیان‌گر آن است که بارگاه امام (علیه‌السلام) پیش از سال 128 هجری بنا گردید؛ چراکه [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق]] خطاب به [[جابر جعفی]] فرمود: چنانچه قصد [[زیارت]] قبر حسین را داشتی از در نزدیک حائر وارد شو و بر وی درود فرست. با توجه به این‌که، وفات جابر در سال 128 هجری اتفاق افتاد<ref> علامه حلی، حسن بن یوسف، رجال العلامه الحلی، ص 35، نجف اشرف، دار الذخائر، چاپ دوم، 1411ق.</ref>، می‌توان گفت حرم امام (علیه‌السلام) نیز قبل از این زمان بنا شده است. گفتنی است با مرگ [[مروان بن محمد]] در سال 132 هجری، حکومت بنیامیه منقرض شد<ref>طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 7، ص 437، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.</ref>. | |||
==بخش‌های مختلف حرم== | |||
بر اساس روایاتی که در مورد نحوه زیارت قبر امام حسین و فرزندان و یاران آن‌حضرت وارد شده است، می‌توان چگونگی ساخت بارگاه ایشان را ترسیم نمود: | |||
===مزار امام و شهدا=== | |||
بر اساس زیارت‌های وارده، امام حسین دارای مزار مشخص و واضحی بود که زائران می‌توانستند به کنار آن رفته و زیارت نمایند؛ چرا که در زیارت‌نامه‌ها از کلماتی؛ مانند «ثُمَّ ادْخُلْ عِنْدَ الْقَبْرِ وَ قُمْ عِنْدَ الرَّأْسِ<ref> ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 431، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.</ref>»، «ثُمَّ انْکبَّ عَلَی الْقَبْرِ»<ref>همان.</ref>، و «ثُمَّ تَنْکبُّ عَلَی الْقَبْر | |||
<ref>همان، ص 423.</ref>» استفاده شده است. | |||
همچنین مزار قبر علی اکبر نیز در کنار پای امام بود و توصیه شده است زائران آن را زیارت کنند<ref>همان، ص 424.</ref>. | |||
دست کم حدود مدفن برخی از شهدای کربلا مشخص بود؛ زیرا سفارش شده است که مزار آنان نیز زیارت شود<ref> همان، ص 425.</ref>. | |||
بر اساس | ===قبه و سایبان=== | ||
کلمه «قبه» به معنای خانه و یا اتاق دایره‌وار<ref>فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ص 487، قم، منشورات دار الرضی، چاپ اول، بی‌تا.</ref> کوچک است<ref> ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال‌الدین، ج 1، ص 659، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.</ref>. بر اساس زیارت‌نامه‌های وارده، در زمان امام صادق قبر امام حسین دارای سقف و قبه بود؛ چراکه [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق]] فرمود: «…فَإِذَا أَتَیتَ الْبَابَ فَقِفْ خَارِجَ الْقُبَّهِ وَ ارْمِ بِطَرْفِک نَحْوَ الْقَبْرِ…»<ref> المزار الکبیر، ص 429.</ref>؛ (زمانی که خواستی به زیارت امام حسین بروی، وقتی به کنار درب رسیدی، در خارج از قبه توقف کرده و به طرف قبر نگاه کن). سپس امام در ادامه فرمود: «أَ أَدْخُلُ أَیهَا الْمَلَائِکهُ الْمُحْدِقُونَ بِهَذَا الْحَرَمِ، الْمُقِیمُونَ بِهَذَا الْمَشْهَدِ. ثُمَّ أَدْخِلْ رِجْلَک الْیمْنَی الْقُبَّهَ وَ أَخِّرِ الْیسْرَی…»<ref> همان، ص 430.</ref>. | |||
==مزار امام و | ===حائر=== | ||
کلمه «حائر» از ریشه «حیر» به معنای مکانی است که آب در آن‌جا سرگردان باشد<ref>حمیری، نشوان بن سعید، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم، محقق، عمری، حسین بن عبدالله، اریانی، مطهر بن علی، عبدالله، یوسف محمد، ج 3، ص 1644، دمشق، دار الفکر، چاپ اول، 1420ق.</ref>. به منطقه‌ای که مزار امام حسین (ع) در داخل آن قرار داشت، حائر گفته می‌شد<ref>یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبدالله، معجم البلدان، ج 2، ص 208، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، 1995م.</ref>. بر اساس زیارت‌نامه‌ای که امام صادق به [[صفوان]] تعلیم داد، زائر امام حسین ابتدا باید قبل از ورود به منطقه حائر، اعمالی را انجام داده و سپس از در ورودی آن منطقه – که گویا دیواری دور آن کشیده شده بود – وارد شده و رویش را به سمت قبه کرده و بخش دیگری از زیارت را بخواند و سپس وارد قبه شده و بعد از اتمام زیارات موجود در آن به منطقه حائر برگردد و …<ref>المزار الکبیر، ص 430.</ref>. | |||
بر اساس | === مزار اباالفضل العباس=== | ||
مزار [[عباس بن علی|حضرت ابوالفضل]] نیز با چند صد متر فاصله نسبت به دیگر مزارها قرار دارد و بر اساس [[روایات]]، در زمان [[ائمه]] نیز دارای سایبان و سقیفه‌ای<ref>از ریشه «سقف» به معنای هر مکانی که دارای سقف باشد. ر. ک: ازهری، محمد بن احمد، تهذیب اللغه، ج 8، ص 314، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1421ق.</ref> بود و علاوه بر آن، این سایبان دارای در ورودی نیز بوده است. | |||
امام صادق فرمود: «إِذَا أَرَدْتَ زِیارَهَ قَبْرِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَلِی ع وَ هُوَ عَلَی شَطِّ الْفُرَاتِ بِحِذَاءِ الْحَائِرِ [الْحَیرِ] فَقِفْ عَلَی بَابِ السَّقِیفَهِ …»<ref>کامل الزیارات، ص 256</ref>؛ | |||
زمانی که قصد زیارت قبر [[عباس بن علی]] را کردی که در کنار [[شط فرات]] و در موازات حائر حسینی قرار دارد، در کنار در ورودی سایبان بایست و …. | |||
== | ===مسجد=== | ||
گویا در اطراف این مزارها [[مسجد]] نیز وجود داشت؛ زیرا توصیه به خواندن [[نماز تحیت]] در مسجدی در آن حوالی شده است<ref> المزار الکبیر، ص 416.</ref>. | |||
به هر حال، آنچه در دوران [[بنی امیه|حکومت بنیامیه]] و ابتدای [[عباسیان|حکومت بنی‌عباس]] وجود داشت، در نهایت تنها مزارها و اتاق‌های نسبتا ساده‌ای بود که بعدها گسترش یافت. | |||
==تخریب و بازسازی حرم== | |||
در طول تاریخ حرم امام حسین بارها مورد تخریب و بازسازی قرار گرفت: | |||
== | ===تخریب توسط هارون الرشید=== | ||
حرم و قبه حسینی از زمان بنیامیه تا بنی عباس به همان حال باقی ماند، برخی منابع متأخر گزارش کرده‌اند که [[هارون الرشید]] این بارگاه را تخریب کرده و درخت سدری که در کنار آن بود را نیز از بین برد و زائری که به زیارت قبر امام می‌رفت را می‌کشت. وی همچنین اسلم را که یهودی الاصل بود و بعدها [[اسلام]] آورده بود را برای ممنوعیت زیارت منطقه مأمور کرد<ref>کرکی حائری، سید محمد، تسلیه المجالس و زینه المجالس، ج 2، ص 473 – 474، قم، مؤسسه المعارف الإسلامیه، چاپ اوّل، 1418ق.</ref>. | |||
== | ===بازسازی حرم توسط مأمون عباسی=== | ||
[[مأمون عباسی]] برای مقابله با [[عباسیان]] و ثبات حکومت خود به فرزندان [[علی بن ابی‌طالب|امام علی]] و شیعیان ایشان متمایل شد و به همین جهت [[علی بن موسی (رضا)|امام رضا]] را به ولایت عهدی خود انتخاب نمود. گفته شده است که مأمون دستور داد تا قبر امام حسین بازسازی شود<ref>اعیان الشیعه، ج 1، ص 628.</ref>. | |||
=== تخریب حرم توسط متوکل عباسی=== | |||
آن‌گونه که [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] گزارش کرده است، در دوران حکومت [[متوکل]] به گوش او رسید که جمعیت زیادی از شهرهای مختلف برای زیارت امام حسین در [[نینوا]] جمع می‌شوند؛ از این‌رو -بعد از احساس خطر- در سال 237 هجری یکی از فرماندهان خود را با گروه زیادی از لشکر فرستاد تا قبر امام را نبش و تخریب کنند و از زیارت و اجتماع مردم در کنار قبر امام جلوگیری نمایند؛ اما مردم بر ضد فرستاده او شورش کرده و گفتند: اگر ما تا آخرین نفر کشته شویم و تنها یک نفر از ما باقی بماند، همان یک نفر از زیارت قبر حسین خودداری نخواهد کرد! | |||
امام | بعد از مدتی متوکل به فرمانده‌اش دستور داد تا دست از سر مردم آن منطقه بردارد و به گونه‌ای وانمود کند که گویا از طرف متوکل برای اصلاح برخی امور به [[کوفه]] اعزام شده بود (و اساسا مأموریت او به کربلا نبود!). اما بعد از گذشت مدتی (حدود ده سال) و در سال 247 قمری دوباره به گوش متوکل رساندند که جمعیت فراوانی از کوفه و حوالی آن برای زیارت قبر امام حسین رفته تا جایی که در آن‌جا بازار خرید و فروشی نیز تشکیل شده است! متوکل برای دومین بار افسری را با لشکر فراوانی به سوی کربلا اعزام نمود و منادی او فریاد کشید که هرکس به زیارت برود خونش مباح است! و سپس آن فرمانده، قبر امام را تخریب کرد و زمین آن منطقه را به زمین کشاورزی تبدیل کرد و به دنبال آن بود که زیارت تعطیل شد و متوکل تصمیم به تعقیب شیعیان گرفت، اما بعد از مدتی خودش کشته شد و کاملا به آرزویش نرسید<ref> شیخ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص 328، قم، دار الثقافه، چاپ اول، 1414ق.</ref>. | ||
بر اساس گزارش [[طبری]] تخریب حرم امام حسین و خانه‌های اطراف و تبدیل آنها به زمین کشاورزی در سال 236 رخ داد<ref> تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج 9، ص 185؛ ابن کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج 10، ص 315، بیروت، دار الفکر، 1407ق.</ref>. | |||
===بازسازی توسط منتصر=== | |||
پس از قتل متوکل، فرزندش [[منتصر]] به حکومت رسید. وی بر خلاف پدر نسبت به خاندان [[ابوطالب]] با عطوفت و مهربانی و نیکی رفتار کرد و اموال بسیاری را میان آنان توزیع نمود و در دوران او بود که قبور شهدا تجدید گردید. همچنین وی مردم را به زیارت قبر امام علی و امام حسین تشویق می‌کرد<ref>ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 7، ص 116، بیروت، دار صادر، 1385ق.</ref>. | |||
بعد از آن‌که حسن و محمد فرزندان زید شروع به دعوت کردند، محمد دستور داد تا حرم امام علی و امام حسین تعمیر و بر بنای آن اضافه شود<ref> تسلیه المجالس و زینه المجالس، ج 2، ص 474.</ref>. این تعمیرات ما بین سال‌های 279 تا 289 هجری انجام گردید<ref> اعیان الشیعه، ج 1، ص 628</ref>. | |||
===بازسازی توسط عضدالدوله=== | |||
یکی دیگر از کسانی که در تجدید بنای آرامگاه امام حسین کوشید، [[عضدالدوله]] فنا خسرو بن بویه دیلمی بود. وی امیرالمؤمنین و امام حسین را به شدت مورد تعظیم و تکریم قرار داد و در نوسازی بارگاه آن دو بزرگوار و تعیین اوقاف برای آنها سخت کوشید و همه ساله به زیارت آنها می‌رفت. سرانجام پس از پنج سال که حکومت عراق را به دست داشت به سال 372 از دنیا رفت و در زمان او بود که رواقی به دست عمران بن شاهین معروف به رواق عمران، در حائر حسینی ساخته شد<ref> همان.</ref>. | |||
در [[ربیع الاول]] سال 407 قمری در بارگاه امام حسین و رواق‌‌های آن به دنبال افتادن دو شمع بزرگ، آتشسوزی رخ داد<ref> ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 9، ص 295.</ref>. بعد از آن بود که وزیر سلطان الدوله دیلمی به تعمیر و نوسازی بارگاه حسینی پرداخت. وی در سال 460 هجری از دنیا رفت<ref> اعیان الشیعه، ج 1، ص 628.</ref>. | |||
در | از آن پس اصلاحات و تغییراتی به وسیله پادشاهان [[شیعه]] و دیگران در ساختمان حرم شریف امام به عمل آمد. در سال 767 قمری به امر [[سلطان اویس ایلخانی]]، و در سال 786 قمری به دستور فرزندش احمد بن اویس تغییراتی در حرم صورت گرفت. در سال 930 [[شاه اسماعیل صفوی]] صندوق پرارزشی که به طرزی نو و زیبا ساخته شده بود برای گذاشتن روی قبر شریف هدیه کرد. بازسازی و تعمیر گنبد توسط [[سلطان مراد]]، چهارمین [[پادشاه عثمانی]] در سال 1048 قمری صورت گرفت. در سال 1135 همسر [[نادر شاه]] مبالغ بسیاری برای تعمیر بارگاه حسینی ارسال داشت. بعد از تخریب بارگاه امام توسط [[وهابیون]]، تعمیر و طلاکاری گنبد شریف در سال 1232 به دستور [[فتحعلی شاه]] انجام شد<ref> همان.</ref>. | ||
===تخریب توسط وهابی‌ها=== | |||
در سال 1216 سعود بن عبدالعزیز بن محمد بن سعود وهابی نجدی، لشکری از اعراب نجد را گردآورد و برای تخریب حرم امام حسین مجهّز ساخت. به نوشته برخی از مورخان اروپایی سپاهی بیش از چهارصد سوار آماده کرد و به منظور نبرد رهسپار عراق نمود و کربلا را به محاصره درآورد. در روز هجدهم [[ذی الحجه]] و [[عید غدیر]] که اکثر مردم جهت زیارت امیرالمؤمنین به [[نجف اشرف]] رفته بودند، سپاهیان [[سعودی]] از فرصت استفاده کرده به تاختوتاز پرداخته و بر روی مردم شمشیر کشیدند. تا آن‌جا که گویند تعداد بسیاری از اهالی شهر (حدود چهار پنج هزار نفر) را به قتل رساندند که در میان آنها پیرمردان و کودکان و زنان نیز دیده می‌شد. تنها تعداد اندکی که یا از چنگ آنان گریختند و یا در گوشهای خود را پنهان کرده بودند، توانستند از این معرکه به جان سالم به در برند. آنان به قتل و کشتار مردم پرداختند و حرم مطهر امام را مورد چپاول قرار دادند و آنچه را که از فرش و قندیل و دیگر وسائل و اشیای گران‌قیمتی که در آن‌جا یافتند به غارت بردند. و ضریح امام را از جا کندند، و اسبان خود را در صحن مطهر امام آوردند و از چوب درهای حرم آتش برپا کردند و به بلاد خود بازگشتند<ref>همان، ص 629.</ref>. | |||
به دنبال آن و تخریب ساختمان حرم، در سال 1812 میلادی مردم به [[فتحعلی شاه قاجار]] نامه نوشتند. وی نیز دستور داد تا ساختمان حرم را نوسازی نمایند<ref> آل طمعه، سلمان هادی، کربلا و حرم‌های مطهر، ترجمه، صابری، حسین، ص 111، مشعر، بی‌تا.</ref>. | |||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
== منابع== | |||
*[https://fa.shafaqna.com/news/1235388/%D8%AD%D8%B1%D9%85-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%B9-%D8%AF%D8%B1-%D8%B7%D9%88%D9%84-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%DA%86%D9%87-%D8%AA%D8%BA%DB%8C%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%AA/ برگرفته از سایت fa.shafaqna.com] | |||
*[https://www.hamshahrionline.ir/news/204647/%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%A7-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DA%86%D9%87-%D9%88-%D9%86%D8%AD%D9%88%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA-%D8%AD%D8%B1%D9%85-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%B9 برگرفته از سایت www.hamshahrionline.ir] | |||
[[رده:حرم‌ها]] | |||
[[رده:زیارت‌گاه‌های شیعه]] | [[رده:زیارت‌گاه‌های شیعه]] | ||
[[رده: | [[رده:اماکن مذهبی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۷
.jpg)
حرم امام حسین محل دفن امام حسین و شماری از بنی‌هاشم و شهدای کربلا است. در این حرم، امام حسین به همراه علی اکبر در پایین پا و علی اصغر بر سینه در ضریح دفن‌اند. همچنین بیشتر شهدای کربلا کمی آن‌سوتر در حرم به خاک سپرده شده‌اند. در شمال شرقی حرم امام حسین، حرم حضرت عباس قرار دارد. مابین دو حرم را بین‌الحرمین می‌گویند. اولین بنا بر مرقد امام حسین، توسط مختار ثقفی ساخته شد. در دوره‌های بعد شیعیان و محبان اهل‌بیت به‌ویژه پادشاهان و حاکمان، اهتمام ویژه‌ای بر بازسازی، ترمیم و توسعه این حرم داشته‌اند. حرم امام حسین بارها از سوی مخالفان از جمله خلفای عباسی و وهابیان تخریب شده است. مهم‌ترین تخریب حرم امام حسین در زمان متوکل و آخرین آنها در سال ۱۴۱۱ق توسط حکومت حزب بعث عراق در پی انتفاضه شعبانیه صورت گرفت. بیشترین زیارت کنندگان در روزهای عاشورا، اربعین و نیمه شعبان در حرم امام حسین گردهم می‌آیند. در فقه شیعه، حرم و تربت امام حسین احکام خاصی دارد.
تاریخچه
بر اساس گزارش‌های تاریخی بعد از شهادت امام حسین و شهدای کربلا و خروج سپاه اموی از سرزمین کربلا، گروهی از قبیله بنی‌اسد خود را به کربلا رسانده و پیکر شهدا را به خاک سپردند[۱]. بر این اساس، نخستین بنای نشانگر مزار امام حسین، برآمدگی‌هایی از خاک بود که زائران بدان سو رهنمون می‌شدند[۲].
رسول خدا فرمود: بعد از آن‌که جبرئیل خبر شهادت امام حسین را به من داد، گفت: فرشتگانی را در حالی که با ایشان ظروفی از یاقوت و زمرّد و مملوّ از آب حیات بود و حلّهها و عطرهای بهشتی به همراه دارند از آسمان هفتم به زمین فرو می‌آیند. فرشتگان بدن‌های ایشان را با آن آب شست‌وشو داده و حلّهها را به تن آنها کرده و با آن عطرها حنوطشان می‌کنند و دسته دسته بر ایشان نماز میخواند، و پس از اتمام نماز، خدا گروهی از امتم را که کفار آنان را نمیشناسند و در ریختن خون شهداء نه با گفتار و نه با کردار و نه با قصد شرکت کرده اند را می‌فرستد تا اجسام و بدن‌های آنها را دفن کنند و برای قبر سیدالشهداء در آن سرزمین نشانهای نصب کرده تا برای حق‌جویان نشانه و سببی برای رستگاری اهل ایمان باشد[۳].
بعد از شهادت امام حسین، علی بن الحسین (زین العابدین) برای شهادت پدر و شهدای کربلا و برهنه ماندن پیکر آنان بی‌تابی می‌کرد. حضرت زینب به آن‌حضرت فرمود: «…بی‌تابی نکنید؛ زیرا خداوند متعال گروهی از این امت که در شمار ستم‌کاران و سرکشان نیستند و در بین اهل آسمانها معروف و مشهور هستند، پیمان گرفته است که این اعضای قلم شده را جمع کرده و دفن نموده و این ابدان و اجسام خون‌آلود را به خاک سپرده و در این سرزمین برای قبر پدرت نشانهای نصب کرده که اثرش هیچ‌گاه کهنه و مندرس نشده و گذشت شب و روز آن را محو نمیکند…»[۴].
بنابراین، بر اساس قول مشهور، نخستین کسانی که بر قبر امام حسین و اصحاب آن‌حضرت بنا ساختند افرادی از قبیله بنی‌اسد بودند. به همین دلیل بنی‌اسد بر قبائل عرب افتخار می‌کردند که بر پیکر حضرتشان نماز خوانده و ایشان را دفن کردند[۵].
البته بر اساس گزارش برخی از منابع متأخر، امام سجاد بعد از دفن پیکر مطهر امام حسین بر روی قبر آن‌حضرت نوشت: «هذا قبر الحسین بن علی بن ابی‌طالب الذی قتلوه عطشاناً غریباً»[۶].
نام‌های قدیمی
کربلا نام‌های متعددی در تاریخ داشته که از آن جمله می‌توان به «الطف» اشاره کرد که به معنی «لطیف‌ترین» است. این نام به این دلیل برای کربلا انتخاب شده که این سرزمین در حاشیه رودخانه علقمه که شعبه‌ای از فرات بوده است، مستقر بود و آب کربلا نیز از این شعبه تامین می‌شد.
یکی دیگر از نام‌های کربلا «کور بابل» بوده است و معنای آن به زبان عربی یعنی مجموعه‌ای از روستاهای بابلی. بسیاری از پژوهش‌گران معتقدند که کربلا به‌سان مادر بسیاری از روستاهایی بود که در حد فاصل شام و فرات قرار داشته‌اند و نیز مادر تمدن‌های بین‌النهرین بوده که مرکز عبادت در آن زمان نیز تلقی می‌شد.
از دیگر نام‌های ثبت شده کربلا در تاریخ، نینوا، شفیه، عقر، نواویس، عین‌التمر و ام‌القری است. اما این سرزمین از زمانی شهرت تاریخی خود را به دست آورد که امام حسین و خاندان و صحابه وی در سال 61 هجری قمری مصادف با 680 میلادی در این سرزمین به شهادت رسیدند.
زمان ساخت اولین حرم
پس از دفن جسم مطهر امام حسین توسط قوم بنی‌اسد و گذاشتن علامت و نشانهای ساده بر قبر شریف سید الشهداء، بارگاه آن‌حضرت برای نخستین بار در همان دوران بنیامیه بنا گردید. سید بن طاووس به نقل از حسین بن ابی‌حمزه مینویسد: در اواخر زمان بنیامیه سقفی بر روی آن ساخته شد و برای آن دری نیز بنا گردید. وی میگوید: در اواخر حکومت بنیامیه بود که روزی من به قصد زیارت قبر امام حسین به راه افتادم، همین‌که نزدیک درِ حائر رسیدم، مردی را مشاهده کردم که می‌گفت: چنانچه می‌خواهی حسین را زیارت کنی، از درِ حائر وارد شو. من نیز از همان در وارد بارگاه شدم[۷].
گزارشی دیگر بیان‌گر آن است که بارگاه امام (علیه‌السلام) پیش از سال 128 هجری بنا گردید؛ چراکه امام صادق خطاب به جابر جعفی فرمود: چنانچه قصد زیارت قبر حسین را داشتی از در نزدیک حائر وارد شو و بر وی درود فرست. با توجه به این‌که، وفات جابر در سال 128 هجری اتفاق افتاد[۸]، می‌توان گفت حرم امام (علیه‌السلام) نیز قبل از این زمان بنا شده است. گفتنی است با مرگ مروان بن محمد در سال 132 هجری، حکومت بنیامیه منقرض شد[۹].
بخش‌های مختلف حرم
بر اساس روایاتی که در مورد نحوه زیارت قبر امام حسین و فرزندان و یاران آن‌حضرت وارد شده است، می‌توان چگونگی ساخت بارگاه ایشان را ترسیم نمود:
مزار امام و شهدا
بر اساس زیارت‌های وارده، امام حسین دارای مزار مشخص و واضحی بود که زائران می‌توانستند به کنار آن رفته و زیارت نمایند؛ چرا که در زیارت‌نامه‌ها از کلماتی؛ مانند «ثُمَّ ادْخُلْ عِنْدَ الْقَبْرِ وَ قُمْ عِنْدَ الرَّأْسِ[۱۰]»، «ثُمَّ انْکبَّ عَلَی الْقَبْرِ»[۱۱]، و «ثُمَّ تَنْکبُّ عَلَی الْقَبْر [۱۲]» استفاده شده است.
همچنین مزار قبر علی اکبر نیز در کنار پای امام بود و توصیه شده است زائران آن را زیارت کنند[۱۳]. دست کم حدود مدفن برخی از شهدای کربلا مشخص بود؛ زیرا سفارش شده است که مزار آنان نیز زیارت شود[۱۴].
قبه و سایبان
کلمه «قبه» به معنای خانه و یا اتاق دایره‌وار[۱۵] کوچک است[۱۶]. بر اساس زیارت‌نامه‌های وارده، در زمان امام صادق قبر امام حسین دارای سقف و قبه بود؛ چراکه امام صادق فرمود: «…فَإِذَا أَتَیتَ الْبَابَ فَقِفْ خَارِجَ الْقُبَّهِ وَ ارْمِ بِطَرْفِک نَحْوَ الْقَبْرِ…»[۱۷]؛ (زمانی که خواستی به زیارت امام حسین بروی، وقتی به کنار درب رسیدی، در خارج از قبه توقف کرده و به طرف قبر نگاه کن). سپس امام در ادامه فرمود: «أَ أَدْخُلُ أَیهَا الْمَلَائِکهُ الْمُحْدِقُونَ بِهَذَا الْحَرَمِ، الْمُقِیمُونَ بِهَذَا الْمَشْهَدِ. ثُمَّ أَدْخِلْ رِجْلَک الْیمْنَی الْقُبَّهَ وَ أَخِّرِ الْیسْرَی…»[۱۸].
حائر
کلمه «حائر» از ریشه «حیر» به معنای مکانی است که آب در آن‌جا سرگردان باشد[۱۹]. به منطقه‌ای که مزار امام حسین (ع) در داخل آن قرار داشت، حائر گفته می‌شد[۲۰]. بر اساس زیارت‌نامه‌ای که امام صادق به صفوان تعلیم داد، زائر امام حسین ابتدا باید قبل از ورود به منطقه حائر، اعمالی را انجام داده و سپس از در ورودی آن منطقه – که گویا دیواری دور آن کشیده شده بود – وارد شده و رویش را به سمت قبه کرده و بخش دیگری از زیارت را بخواند و سپس وارد قبه شده و بعد از اتمام زیارات موجود در آن به منطقه حائر برگردد و …[۲۱].
مزار اباالفضل العباس
مزار حضرت ابوالفضل نیز با چند صد متر فاصله نسبت به دیگر مزارها قرار دارد و بر اساس روایات، در زمان ائمه نیز دارای سایبان و سقیفه‌ای[۲۲] بود و علاوه بر آن، این سایبان دارای در ورودی نیز بوده است.
امام صادق فرمود: «إِذَا أَرَدْتَ زِیارَهَ قَبْرِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَلِی ع وَ هُوَ عَلَی شَطِّ الْفُرَاتِ بِحِذَاءِ الْحَائِرِ [الْحَیرِ] فَقِفْ عَلَی بَابِ السَّقِیفَهِ …»[۲۳]؛
زمانی که قصد زیارت قبر عباس بن علی را کردی که در کنار شط فرات و در موازات حائر حسینی قرار دارد، در کنار در ورودی سایبان بایست و ….
مسجد
گویا در اطراف این مزارها مسجد نیز وجود داشت؛ زیرا توصیه به خواندن نماز تحیت در مسجدی در آن حوالی شده است[۲۴]. به هر حال، آنچه در دوران حکومت بنیامیه و ابتدای حکومت بنی‌عباس وجود داشت، در نهایت تنها مزارها و اتاق‌های نسبتا ساده‌ای بود که بعدها گسترش یافت.
تخریب و بازسازی حرم
در طول تاریخ حرم امام حسین بارها مورد تخریب و بازسازی قرار گرفت:
تخریب توسط هارون الرشید
حرم و قبه حسینی از زمان بنیامیه تا بنی عباس به همان حال باقی ماند، برخی منابع متأخر گزارش کرده‌اند که هارون الرشید این بارگاه را تخریب کرده و درخت سدری که در کنار آن بود را نیز از بین برد و زائری که به زیارت قبر امام می‌رفت را می‌کشت. وی همچنین اسلم را که یهودی الاصل بود و بعدها اسلام آورده بود را برای ممنوعیت زیارت منطقه مأمور کرد[۲۵].
بازسازی حرم توسط مأمون عباسی
مأمون عباسی برای مقابله با عباسیان و ثبات حکومت خود به فرزندان امام علی و شیعیان ایشان متمایل شد و به همین جهت امام رضا را به ولایت عهدی خود انتخاب نمود. گفته شده است که مأمون دستور داد تا قبر امام حسین بازسازی شود[۲۶].
تخریب حرم توسط متوکل عباسی
آن‌گونه که شیخ طوسی گزارش کرده است، در دوران حکومت متوکل به گوش او رسید که جمعیت زیادی از شهرهای مختلف برای زیارت امام حسین در نینوا جمع می‌شوند؛ از این‌رو -بعد از احساس خطر- در سال 237 هجری یکی از فرماندهان خود را با گروه زیادی از لشکر فرستاد تا قبر امام را نبش و تخریب کنند و از زیارت و اجتماع مردم در کنار قبر امام جلوگیری نمایند؛ اما مردم بر ضد فرستاده او شورش کرده و گفتند: اگر ما تا آخرین نفر کشته شویم و تنها یک نفر از ما باقی بماند، همان یک نفر از زیارت قبر حسین خودداری نخواهد کرد!
بعد از مدتی متوکل به فرمانده‌اش دستور داد تا دست از سر مردم آن منطقه بردارد و به گونه‌ای وانمود کند که گویا از طرف متوکل برای اصلاح برخی امور به کوفه اعزام شده بود (و اساسا مأموریت او به کربلا نبود!). اما بعد از گذشت مدتی (حدود ده سال) و در سال 247 قمری دوباره به گوش متوکل رساندند که جمعیت فراوانی از کوفه و حوالی آن برای زیارت قبر امام حسین رفته تا جایی که در آن‌جا بازار خرید و فروشی نیز تشکیل شده است! متوکل برای دومین بار افسری را با لشکر فراوانی به سوی کربلا اعزام نمود و منادی او فریاد کشید که هرکس به زیارت برود خونش مباح است! و سپس آن فرمانده، قبر امام را تخریب کرد و زمین آن منطقه را به زمین کشاورزی تبدیل کرد و به دنبال آن بود که زیارت تعطیل شد و متوکل تصمیم به تعقیب شیعیان گرفت، اما بعد از مدتی خودش کشته شد و کاملا به آرزویش نرسید[۲۷]. بر اساس گزارش طبری تخریب حرم امام حسین و خانه‌های اطراف و تبدیل آنها به زمین کشاورزی در سال 236 رخ داد[۲۸].
بازسازی توسط منتصر
پس از قتل متوکل، فرزندش منتصر به حکومت رسید. وی بر خلاف پدر نسبت به خاندان ابوطالب با عطوفت و مهربانی و نیکی رفتار کرد و اموال بسیاری را میان آنان توزیع نمود و در دوران او بود که قبور شهدا تجدید گردید. همچنین وی مردم را به زیارت قبر امام علی و امام حسین تشویق می‌کرد[۲۹].
بعد از آن‌که حسن و محمد فرزندان زید شروع به دعوت کردند، محمد دستور داد تا حرم امام علی و امام حسین تعمیر و بر بنای آن اضافه شود[۳۰]. این تعمیرات ما بین سال‌های 279 تا 289 هجری انجام گردید[۳۱].
بازسازی توسط عضدالدوله
یکی دیگر از کسانی که در تجدید بنای آرامگاه امام حسین کوشید، عضدالدوله فنا خسرو بن بویه دیلمی بود. وی امیرالمؤمنین و امام حسین را به شدت مورد تعظیم و تکریم قرار داد و در نوسازی بارگاه آن دو بزرگوار و تعیین اوقاف برای آنها سخت کوشید و همه ساله به زیارت آنها می‌رفت. سرانجام پس از پنج سال که حکومت عراق را به دست داشت به سال 372 از دنیا رفت و در زمان او بود که رواقی به دست عمران بن شاهین معروف به رواق عمران، در حائر حسینی ساخته شد[۳۲].
در ربیع الاول سال 407 قمری در بارگاه امام حسین و رواق‌‌های آن به دنبال افتادن دو شمع بزرگ، آتشسوزی رخ داد[۳۳]. بعد از آن بود که وزیر سلطان الدوله دیلمی به تعمیر و نوسازی بارگاه حسینی پرداخت. وی در سال 460 هجری از دنیا رفت[۳۴].
از آن پس اصلاحات و تغییراتی به وسیله پادشاهان شیعه و دیگران در ساختمان حرم شریف امام به عمل آمد. در سال 767 قمری به امر سلطان اویس ایلخانی، و در سال 786 قمری به دستور فرزندش احمد بن اویس تغییراتی در حرم صورت گرفت. در سال 930 شاه اسماعیل صفوی صندوق پرارزشی که به طرزی نو و زیبا ساخته شده بود برای گذاشتن روی قبر شریف هدیه کرد. بازسازی و تعمیر گنبد توسط سلطان مراد، چهارمین پادشاه عثمانی در سال 1048 قمری صورت گرفت. در سال 1135 همسر نادر شاه مبالغ بسیاری برای تعمیر بارگاه حسینی ارسال داشت. بعد از تخریب بارگاه امام توسط وهابیون، تعمیر و طلاکاری گنبد شریف در سال 1232 به دستور فتحعلی شاه انجام شد[۳۵].
تخریب توسط وهابی‌ها
در سال 1216 سعود بن عبدالعزیز بن محمد بن سعود وهابی نجدی، لشکری از اعراب نجد را گردآورد و برای تخریب حرم امام حسین مجهّز ساخت. به نوشته برخی از مورخان اروپایی سپاهی بیش از چهارصد سوار آماده کرد و به منظور نبرد رهسپار عراق نمود و کربلا را به محاصره درآورد. در روز هجدهم ذی الحجه و عید غدیر که اکثر مردم جهت زیارت امیرالمؤمنین به نجف اشرف رفته بودند، سپاهیان سعودی از فرصت استفاده کرده به تاختوتاز پرداخته و بر روی مردم شمشیر کشیدند. تا آن‌جا که گویند تعداد بسیاری از اهالی شهر (حدود چهار پنج هزار نفر) را به قتل رساندند که در میان آنها پیرمردان و کودکان و زنان نیز دیده می‌شد. تنها تعداد اندکی که یا از چنگ آنان گریختند و یا در گوشهای خود را پنهان کرده بودند، توانستند از این معرکه به جان سالم به در برند. آنان به قتل و کشتار مردم پرداختند و حرم مطهر امام را مورد چپاول قرار دادند و آنچه را که از فرش و قندیل و دیگر وسائل و اشیای گران‌قیمتی که در آن‌جا یافتند به غارت بردند. و ضریح امام را از جا کندند، و اسبان خود را در صحن مطهر امام آوردند و از چوب درهای حرم آتش برپا کردند و به بلاد خود بازگشتند[۳۶].
به دنبال آن و تخریب ساختمان حرم، در سال 1812 میلادی مردم به فتحعلی شاه قاجار نامه نوشتند. وی نیز دستور داد تا ساختمان حرم را نوسازی نمایند[۳۷].
پانویس
- ↑ شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج 2، ص 114، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
- ↑ امین عاملی، سید محسن، اعیان الشیعه، ج 1، ص 613، بیروت، دار التعارف للمطبوعات، 1403ق.
- ↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبدالحسین، ص 264 – 265، نجف اشرف، دار المرتضویه، چاپ اول، 1356ش.
- ↑ همان، ص 262.
- ↑ طبری، عماد الدین حسن بن علی، کامل بهائی، ج 2، ص 356، تهران، مرتضوی، چاپ اول، 1383ش.
- ↑ محدّثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص 20، قم، نشر معروف، چاپ دوم، 1417ق؛ مقرّم، عبدالرزاق، مقتل الحسین علیه‌السلام، ص 337، بیروت، مؤسسه الخرسان للمطبوعات، 1426ق.
- ↑ سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج 2، ص 568، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ دوم، 1409ق.
- ↑ علامه حلی، حسن بن یوسف، رجال العلامه الحلی، ص 35، نجف اشرف، دار الذخائر، چاپ دوم، 1411ق.
- ↑ طبری، أبو جعفر محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، تحقیق، ابراهیم، محمد أبو الفضل، ج 7، ص 437، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.
- ↑ ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، محقق، مصحح، قیومی اصفهانی، جواد، ص 431، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1419ق.
- ↑ همان.
- ↑ همان، ص 423.
- ↑ همان، ص 424.
- ↑ همان، ص 425.
- ↑ فیومی، احمد بن محمد، المصباح المنیر، ص 487، قم، منشورات دار الرضی، چاپ اول، بی‌تا.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال‌الدین، ج 1، ص 659، بیروت، دار الفکر للطباعه و النشر و التوزیع، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق.
- ↑ المزار الکبیر، ص 429.
- ↑ همان، ص 430.
- ↑ حمیری، نشوان بن سعید، شمس العلوم و دواء کلام العرب من الکلوم، محقق، عمری، حسین بن عبدالله، اریانی، مطهر بن علی، عبدالله، یوسف محمد، ج 3، ص 1644، دمشق، دار الفکر، چاپ اول، 1420ق.
- ↑ یاقوت حموی، شهاب الدین ابو عبدالله، معجم البلدان، ج 2، ص 208، بیروت، دار صادر، چاپ دوم، 1995م.
- ↑ المزار الکبیر، ص 430.
- ↑ از ریشه «سقف» به معنای هر مکانی که دارای سقف باشد. ر. ک: ازهری، محمد بن احمد، تهذیب اللغه، ج 8، ص 314، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1421ق.
- ↑ کامل الزیارات، ص 256
- ↑ المزار الکبیر، ص 416.
- ↑ کرکی حائری، سید محمد، تسلیه المجالس و زینه المجالس، ج 2، ص 473 – 474، قم، مؤسسه المعارف الإسلامیه، چاپ اوّل، 1418ق.
- ↑ اعیان الشیعه، ج 1، ص 628.
- ↑ شیخ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص 328، قم، دار الثقافه، چاپ اول، 1414ق.
- ↑ تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج 9، ص 185؛ ابن کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج 10، ص 315، بیروت، دار الفکر، 1407ق.
- ↑ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج 7، ص 116، بیروت، دار صادر، 1385ق.
- ↑ تسلیه المجالس و زینه المجالس، ج 2، ص 474.
- ↑ اعیان الشیعه، ج 1، ص 628
- ↑ همان.
- ↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 9، ص 295.
- ↑ اعیان الشیعه، ج 1، ص 628.
- ↑ همان.
- ↑ همان، ص 629.
- ↑ آل طمعه، سلمان هادی، کربلا و حرم‌های مطهر، ترجمه، صابری، حسین، ص 111، مشعر، بی‌تا.