نعمانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - ' آنها' به ' آنها') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
نوشته‌اند که وی از چهره‌های معروف شیعه [[كوفه]] و از یاران [[امام صادق|امام صادق (علیه‌السلام)]] بود. [[شیخ طوسى|شیخ طوسی]] گاهی او را از یاران [[امام جعفر صادق]] (ع) و گاهی از اصحاب [[امام موسى كاظم|امام موسی كاظم]] (ع) شمرده است و می‌گوید که مخالفانش به او شیطان‌الطاق لقب داده‌اند. وی در طاق محامل در [[كوفه]] دكان داشت و شیخ طوسی و [[نجاشی]] از وی كتاب‌های بسیاری روایت كردهاند. | نوشته‌اند که وی از چهره‌های معروف شیعه [[كوفه]] و از یاران [[امام صادق|امام صادق (علیه‌السلام)]] بود. [[شیخ طوسى|شیخ طوسی]] گاهی او را از یاران [[امام جعفر صادق]] (ع) و گاهی از اصحاب [[امام موسى كاظم|امام موسی كاظم]] (ع) شمرده است و می‌گوید که مخالفانش به او شیطان‌الطاق لقب داده‌اند. وی در طاق محامل در [[كوفه]] دكان داشت و شیخ طوسی و [[نجاشی]] از وی كتاب‌های بسیاری روایت كردهاند. | ||
[[ابوالحسن اشعرى|ابوالحسن اشعری]] از این فرقه به عنوان شیطانیه نام می‌برد و می‌نویسد: | [[ابوالحسن اشعرى|ابوالحسن اشعری]] از این فرقه به عنوان شیطانیه نام می‌برد و می‌نویسد: آنها پنداشتند كه خداوند در نفس خود جاهل نیست لكن عالم به اشیاء است و آنها را تقدیر و اراده می‌كند و پیش از آن‌كه آنها را تقدیر و اراده كند، علم به آنها نداشته است. [[عبدالقاهر بغدادى|عبدالقاهر بغدادی]] می‌نویسد: مؤمن‌الطاق رشته امامت را از علی (ع) به فرزندش موسی بن جعفر (ع) كشانید و از «قطعیه» بود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 446 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
مومن‌الطاق معتقد بود که حركات همان افعال آفریدگان است، زیرا خداوند به | مومن‌الطاق معتقد بود که حركات همان افعال آفریدگان است، زیرا خداوند به آنها امر به فعل كرده است و نیز گفتند که معارف همه اضطراری است. شهرستانی نقل می‌کند که مؤمن الطاق می‌گفت که خداوند نوری از نورها به صورت آدمی است. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۲ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۴۹
نعمانیه از فرقه‌های شیعه و پیرو «ابوجعفر محمد بن نعمان احول» معروف به مؤمن الطاقاند.
تاریخچه
نوشته‌اند که وی از چهره‌های معروف شیعه كوفه و از یاران امام صادق (علیه‌السلام) بود. شیخ طوسی گاهی او را از یاران امام جعفر صادق (ع) و گاهی از اصحاب امام موسی كاظم (ع) شمرده است و می‌گوید که مخالفانش به او شیطان‌الطاق لقب داده‌اند. وی در طاق محامل در كوفه دكان داشت و شیخ طوسی و نجاشی از وی كتاب‌های بسیاری روایت كردهاند. ابوالحسن اشعری از این فرقه به عنوان شیطانیه نام می‌برد و می‌نویسد: آنها پنداشتند كه خداوند در نفس خود جاهل نیست لكن عالم به اشیاء است و آنها را تقدیر و اراده می‌كند و پیش از آن‌كه آنها را تقدیر و اراده كند، علم به آنها نداشته است. عبدالقاهر بغدادی می‌نویسد: مؤمن‌الطاق رشته امامت را از علی (ع) به فرزندش موسی بن جعفر (ع) كشانید و از «قطعیه» بود. [۱]
اعتقادات
مومن‌الطاق معتقد بود که حركات همان افعال آفریدگان است، زیرا خداوند به آنها امر به فعل كرده است و نیز گفتند که معارف همه اضطراری است. شهرستانی نقل می‌کند که مؤمن الطاق می‌گفت که خداوند نوری از نورها به صورت آدمی است.
آثار
نعمان دارای آثار مختلفی بود. او کتابی به نام افعل و لا تفعل نوشته و در آن کتاب می‌گوید فرقه‌های بزرگ عالم به چهار گروه تقسیم می‌شوند. 1. قدریه، 2. خوارج، 3.عامه(سفیان)، 4. شیعه نام دیگر کتاب‌های نعمان از قرار زیر است. کتاب الاحتجاج فی امامة امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) کتاب بر رد خوارج. مناظرات با ابی‌حنیفه و مرجئة. کتاب الامامة. کتاب المعرفة. کتاب الرد علی المعتزلة فی امامه المفضول. کتاب الجمل فی امر طلحه و الزبیر و عائشة. کتاب اثبات الوصیة. [۲][۳][۴][۵][۶][۷][۸][۹]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 446 با ویرایش و اصلاح عبارت
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 446
- ↑ شهرستانی، عبدالکریم، الملل والنحل، ج1، ص219.
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلين، مصر، صفحات 37- 42- 51.
- ↑ نجاشى ابو العباس، احمد بن على بن احمد بن العباس، رجال، چاپ بمبئى، سال 1317 هجری قمری، ص 228.
- ↑ شيخ طوسى، الفهرست، ص 131.
- ↑ ابن حزم الاندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی، مصر، سال 1347 هجری قمری، ج 4، ص 92.
- ↑ مامقانی شیخ عبدالله، تنقيح المقال فى علم احوال الرجال، 3 جلدی، نجف اشرف، ج 3، ص 160.
- ↑ اشعری قمی سعدبن عبدالله، المقالات و الفرق، تحقيق محمد جواد مشكور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 227- 229.