قزلباشیه

قزلباشیه يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی بودند.

علامت قزلباشیه

این فرقه كلاه‌ها و عمامه های سرخ را به سر می‌گذاشتند. كلاه‌های قرمز، نشانه و آرمی از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب می‌آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.

پراکندگی جغرافیایی

آنان در آناتولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «نصیریه» است و نژاد آنها مخلوطی از کُرد و تُرک می‌‏باشد.

آداب و رسوم

قزلباشیه موی سر را نمی‌‏تراشند و ریش‌ها را بلند می‌کنند و نماز پنج‏‌گانه را به جا نمی‌آورند و ماه رمضان روزه نمی‏‌گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه می‌‏گیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین می‌‏گریند.

اعقتادات

ایشان معتقدند که خدا در علی (علیه‎السلام) تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون حضرت عیسی (علیه‎السلام) و حضرت موسی (علیه‎السلام) و حضرت داوود (علیه‎السلام) حلول کرده بود. حضرت عیسی و حضرت مریم (علیهماالسلام) را مظهر الوهیت می‏‌دانند و از بین نمازها، نماز شب را با آواز می‏‌خوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‏‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود علیهم‌السلام را مورد تقدیس قرار می‌‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ‌‏کشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود می‌‏گریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکه‏‌ای نان و کاسه‌‏ای از شراب گرفته، نان را در آن می‌‏اندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. به روحانیون خود «دده» می‏‌گویند و معتقدند که دده‌ها، واسطه‏‌ای بین خدا و انسان‌اند.