سمیعیه

سمیعیه از فرق غالی شیعه و‏ پیروان سمیع بن محمد بن بشیر كوفى بودند و مى ‏گفتند که حضرت موسى بن جعفر (ع) هرگز به زندان نرفته و نمرده است بلکه او زنده و نامش مهدى قائم است.

تاریخچه

بعد از در گذشت محمد بشیر پسرش به نام سمیع جانشین او شد. پیروان سمیع او را امام «واجب الاطاعه» مى‏ دانستند و مى ‏گفتند که او امام است و هر كسی را که او به جانشینى برگزیند، نیز امام است و بدین ترتیب تا ظهور حضرت موسى بن جعفر (ع) این رسم پایدار و برقرار خواهد ماند.

اعتقادات سمیعه

این افراد در واقع همان بشیریه بودند و به دلیل تغییر رهبر خود، اسم فرقه را نیز تغییر دادند. به همین دلیل اعتقادات ایشان همان عقاید بشیریه است که در کتب مختلف بیان شده است. به عنوان نمونه به برخی از عقاید باطل ایشان اشاره می‌کنیم: 1. سمیعیه معتقد به تناسخ در امامت بودند به این معنی که امام یک نفر است، ولی در هر پیکری حلول کرده به نامی خاص خوانده و شناخته می‌شود. 2. اگر فردی از سمیعیه اموالی در راه خدا وصیت می‌کرد، آن را متعلق به سمیع و جانشینان او می‌دانستند. 3.همبستر شدن با نزدیكان و دیگر زنان و مردان را جایز مى‏ دانستند و سخن خداوند را كه فرمود: «أَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُكْراناً وَ إِناثاً وَ یَجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیماً إِنَّهُ عَلیمٌ قَدیر» تأویل كرده و گواه خود می آوردند. البته تأویل «سمیعیه» از آیه فوق، درست نیست، چون خداوند در آیه قبلی مى ‏فرماید:«لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ یَخْلُقُ ما یَشاءُ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ إِناثاً وَ یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّكُورَ» آسمان ها و زمین از آن خداوند است، آنچه را كه مى‏ خواهد مى آفریند و به هر كسی که بخواهد دختر و پسر مى ‏دهد یا به آنان یك جفت پسر و دختر دو قلو مى‏ دهد.» 4.واجبات الهی را در نمازهای پنج گانه و روزه ماه مبارک رمضان منحصر کرده و منکر وجوب حج و زکات و.... . بودند. 5. با توهین به امام رضا (علیه‌السّلام) و دیگر فرزندان امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) به انکار امامت ایشان می‌ پرداختند و به کفر ایشان گواهی داده و جان و اموال ایشان را محترم نمی‌دانستند. .

سرانجام سمیعیه

سمیعیه همانند دیگر فرقه های غلات موفق نشدند تا در جامعه اسلامی جایگاه اجتماعی خاصی برای خود به وجود آورند؛ زیرا اعتقادات گزاف این نوع فرق مانع بزرگی در مسیر توسعه و گسترده شدن این فرق بود و از طرفی مبارزه جدی اهل بیت (علیه‌السّلام) و جامعه تشیع آن روز همراه با دیگر مسلمانان با این فرق وجود داشته به طوری که اهل بیت (علیه‌السّلام) به طور علنی در برابر فرق غالی مختلفی چون خطابیه و بزیعیه و بیانیه و بشیریه و منصوریه و... اعلام موضع کرده حتی دستور مقابله با رهبران فاسد و گمراه فرق مذکور را صادر می‌کردند. از این رو، فرق غالی هیچگاه نتوانستند پایدار بمانند. تنها جذابیت آن ها اباحه گری بوده که مورد علاقه مفسدان و بی دینان واقع می‌شد. به هر حال سمیعیه نیز از این سرنوست بی‌نصیب نبوده و تنها ثمره آن، ایجاد انحراف برای برخی از عناصر فاسدی بود که توجهی به عقل و امام به حق خویش نداشتند.