سنانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
[[ابو الحسن سنان]] نخست از «[[نصيريه|نصیریه]]» بود و سپس به کیش اسماعیلیه نزارى درآمد.او در اصل بصرى بود و به [[قلعه الموت]] رفت و از آن جا به [[شام]] سفر کرد و در زمان سلطان نور الدین | [[ابو الحسن سنان]] نخست از «[[نصيريه|نصیریه]]» بود و سپس به کیش اسماعیلیه نزارى درآمد. او در اصل بصرى بود و به [[قلعه الموت]] رفت و از آن جا به [[شام]] سفر کرد و در زمان سلطان نور الدین محمود دعوت [[اسماعيليه|اسماعیلیه]] را در آنجا تجدید کرد و با سلطان مذکور بسیار جنگید و بر [[قلاع شام]] تسلط یافت و در آن جا به مدت سى سال حکومت کرد. وى معاصر [[صلاح الدين ايوبى|صلاح الدین ایوبى]] بود ولى هرگز مطیع او نشد. صلاح الدین پس از صلح با فرنگان قصد او کرد اما سرانجام با وى مصالحه نمود. سنان در سال 588 هجرى در شام درگذشت. | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
ابو الحسن | ابو الحسن سنان به علم حیل و شعبده و سیمیا آگاه بود و عقیده به «[[تناسخ]]» را در مذهب اسماعیلى وارد کرد و دعوى علم غیب داشت و مى گفت از حوادث پیش از آن که واقع شود خبر مى دهد. سرهاى دشمنان خود را که مى برید با آنان سخن مى گفت و با انواع فریب و حیل مردم را به خویشتن معتقد مى کرد. مدعى بود که محمد بن اسماعیل در وى حلول کرده است و از این جهت ادعاى الوهیت داشت. پیروانش او را مى پرستیدند و جان و مال خود را فدایش مى کردند. او کیش خود را از اسماعیلیه ایران و الموت جدا کرد و دستگاه دیگرى در شام براى فریب مردم ترتیب داد و قلاع فراوانى در شام بنا کرد.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 237 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۴ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۶
سنانیه فرقه اى از اسماعیلیه نزارى پیروان ابو الحسن سنان بن سلمان بن محمد بن راشد البصرى است که راشد الدین لقب داشت و پیشواى اسماعیلیه و صاحب دعوت ایشان در قلاع شام بود.
تاریخچه
ابو الحسن سنان نخست از «نصیریه» بود و سپس به کیش اسماعیلیه نزارى درآمد. او در اصل بصرى بود و به قلعه الموت رفت و از آن جا به شام سفر کرد و در زمان سلطان نور الدین محمود دعوت اسماعیلیه را در آنجا تجدید کرد و با سلطان مذکور بسیار جنگید و بر قلاع شام تسلط یافت و در آن جا به مدت سى سال حکومت کرد. وى معاصر صلاح الدین ایوبى بود ولى هرگز مطیع او نشد. صلاح الدین پس از صلح با فرنگان قصد او کرد اما سرانجام با وى مصالحه نمود. سنان در سال 588 هجرى در شام درگذشت.
شرح حال
ابو الحسن سنان به علم حیل و شعبده و سیمیا آگاه بود و عقیده به «تناسخ» را در مذهب اسماعیلى وارد کرد و دعوى علم غیب داشت و مى گفت از حوادث پیش از آن که واقع شود خبر مى دهد. سرهاى دشمنان خود را که مى برید با آنان سخن مى گفت و با انواع فریب و حیل مردم را به خویشتن معتقد مى کرد. مدعى بود که محمد بن اسماعیل در وى حلول کرده است و از این جهت ادعاى الوهیت داشت. پیروانش او را مى پرستیدند و جان و مال خود را فدایش مى کردند. او کیش خود را از اسماعیلیه ایران و الموت جدا کرد و دستگاه دیگرى در شام براى فریب مردم ترتیب داد و قلاع فراوانى در شام بنا کرد.[۱]
پانویس
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 237 با ویرایش و اصلاح عبارات