۸۶٬۴۲۸
ویرایش
بررسی اندیشه جریان‌های تکفیری در موضوع توحید و شرک (مقاله) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۷ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۱۸
، ۷ مارس ۲۰۲۲جایگزینی متن - 'می نویسد' به 'می‌نویسد'
جز (جایگزینی متن - 'می کنند' به 'می‌کنند') |
جز (جایگزینی متن - 'می نویسد' به 'می‌نویسد') |
||
| خط ۹۸: | خط ۹۸: | ||
4 توحید در عبادت | 4 توحید در عبادت | ||
ایشان در معنای توحید در عبادت | ایشان در معنای توحید در عبادت می‌نویسد : | ||
ایشان در ذیل تفسیر ایه ایاک نعبدکه بیانگر توحید عبادی است | ایشان در ذیل تفسیر ایه ایاک نعبدکه بیانگر توحید عبادی است می‌نویسد : و اما توحید در عبدبودن و در عبادت به معنى این است که در مقابل هیچ موجود دیگر و هیچ فرمان دیگرى این حالت را نداشته باشد، بلکه نسبت به غیر خدا حالت عصیان و تمرد داشته باشد. | ||
پس همواره انسان باید دو حالت متضاد داشته باشد: تسلیم محض خدا، و عصیان محض غیر خدا. این است معنى ایّاکَ نَعْبُدُ خدایا تنها تو را مىپرستیم و غیر تو را نمىپرستیم. <ref>مجموعه آثاراستادشهیدمطهرى، ج26، ص:101- 102</ref> | پس همواره انسان باید دو حالت متضاد داشته باشد: تسلیم محض خدا، و عصیان محض غیر خدا. این است معنى ایّاکَ نَعْبُدُ خدایا تنها تو را مىپرستیم و غیر تو را نمىپرستیم. <ref>مجموعه آثاراستادشهیدمطهرى، ج26، ص:101- 102</ref> | ||
| خط ۱۳۰: | خط ۱۳۰: | ||
8- مراتب و درجات شرک | 8- مراتب و درجات شرک | ||
ایشان بعد از بیان مراتب و درجات توحید به مراتب شرک پرداخته و | ایشان بعد از بیان مراتب و درجات توحید به مراتب شرک پرداخته و می‌نویسد : | ||
همچنان که توحید، مراتب و درجات دارد شرک نیز به نوبه خود مراتبى دارد که از مقایسه مراتب توحید با مراتب شرک به حکم «تعرف الأشیاء بأضدادها»، هم توحید را بهتر مىتوان شناخت و هم شرک را. | همچنان که توحید، مراتب و درجات دارد شرک نیز به نوبه خود مراتبى دارد که از مقایسه مراتب توحید با مراتب شرک به حکم «تعرف الأشیاء بأضدادها»، هم توحید را بهتر مىتوان شناخت و هم شرک را. | ||
| خط ۱۴۳: | خط ۱۴۳: | ||
ب. شرک در خالقیّت | ب. شرک در خالقیّت | ||
این نوع از شرک در برابر توحید افعالی قرار دارد. شهید مطهری در تبیین ان | این نوع از شرک در برابر توحید افعالی قرار دارد. شهید مطهری در تبیین ان می‌نویسد : | ||
برخى از ملل، خدا را ذات بىمثل و مانند مىدانستند و او را به عنوان یگانه اصل جهان مىشناختند امّا برخى مخلوقات او را با او در خالقیّت شریک مىشمردند. مثلا مىگفتند خداوند مسئول خلقت «شرور» نیست، شرور آفریده بعضى از مخلوقات است . این گونه شرک که شرک در خالقیّت و فاعلیّت است، نقطه مقابل توحید افعالى است. | برخى از ملل، خدا را ذات بىمثل و مانند مىدانستند و او را به عنوان یگانه اصل جهان مىشناختند امّا برخى مخلوقات او را با او در خالقیّت شریک مىشمردند. مثلا مىگفتند خداوند مسئول خلقت «شرور» نیست، شرور آفریده بعضى از مخلوقات است . این گونه شرک که شرک در خالقیّت و فاعلیّت است، نقطه مقابل توحید افعالى است. | ||
| خط ۱۷۲: | خط ۱۷۲: | ||
در زبان عربى وقتى که چیزى رام، نرم، مطیع بشود به طورى که هیچ گونه عصیان و تعدى و مقاومتى نداشته باشد، این حالت را «تعبد» مىگویند. | در زبان عربى وقتى که چیزى رام، نرم، مطیع بشود به طورى که هیچ گونه عصیان و تعدى و مقاومتى نداشته باشد، این حالت را «تعبد» مىگویند. | ||
ایشان در ادامه | ایشان در ادامه می‌نویسد : در قدیم راهها و جادهها این طور نبود که مانند امروز به وسیله ماشینهاى راهسازى اول راه را بسازند بعد روى آن راه بروند، بلکه راهها با رفتن ساخته مىشد و لذا در روزهاى اول به طورى بود که سنگ و خارها مانع رفت و آمد بودند ولى در اثر عبور و مرور کمکم سنگریزهها خرد و نرم مىشدند و مقاومتى در مقابل عابرین نداشتند، پاى انسانها و حیوانها را آزار نمىدادند بلکه رام و آرام بودند، در حالى که راهى که بیراهه بود سنگها زیر پا ناآرام و عاصى بودند. این طریق را، یعنى راهى که نرم و رام شده بود مىگفتند: طریق مُعَبَّد. | ||
انسان عبدو معبّد یعنى کسى که رام و تسلیم و مطیع است و هیچ گونه عصیانى ندارد. | انسان عبدو معبّد یعنى کسى که رام و تسلیم و مطیع است و هیچ گونه عصیانى ندارد. | ||
ایشان در تطبیق معنای لغوی عبادت بر معنای اصطلاحی آن | ایشان در تطبیق معنای لغوی عبادت بر معنای اصطلاحی آن می‌نویسد : | ||
اینگونه بودن یعنى رام و مطیع بودن، یک ذره عاصى نبودن، حالتى است که انسان باید فقط نسبت به خداوند داشته باشد. عبدخدا بودن یعنى این حالت را نسبت به ذات حق و فرمانهاى ذات حق داشتن.<ref>مجموعه اثار شهید مطهری ج 26ص 101 | اینگونه بودن یعنى رام و مطیع بودن، یک ذره عاصى نبودن، حالتى است که انسان باید فقط نسبت به خداوند داشته باشد. عبدخدا بودن یعنى این حالت را نسبت به ذات حق و فرمانهاى ذات حق داشتن.<ref>مجموعه اثار شهید مطهری ج 26ص 101 | ||