کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن عبدالله بن زياد بغدادي، (259 – 350ق) ابوسهل قطان. اديب، شاعر و محدث اخباري. وي در اصل ايراني و اهل «متوث»(به فتح ميم و تشديد تاء) شهركي بين قرقوب و يكي از روستاهاي اهواز است. در سال 259هجري در متوث ديده به جهان گشود و در روز شنبه هفتم شعبان 350هجري در بغداد درگذشت و فرداي آن روز به خاك سپرده شد. وي تحصيلات مقدماتي را نزد پدرش در بصره فرا گرفت و سپس وارد بغداد شد و در محله «دار القطن» واقع در غرب بغداد مسكن گرفت. از لقب «قطان» بر مي‏آيد كه وي از راه پنبه‏زني هزينه زندگي را تأمين مي‏كرد و سكونت او در «دار القطن بغداد» نيز به همين دليل بوده است. وي در بغداد درس اساتيد متعددي را درك نمود و از آنان احاديث فراواني شنيد تا اينكه خود به مقام استادي رسيد و يكي از اركان علم حديث در بغداد به شمار آمد. وي با اينكه «اخباري» بود اما به گفته «خطيب بغدادي»(م463ق) گرايش شيعي داشت. از نظر اعتقادي وي به گروه «مجبره»(كه اختياري براي انسان قائل نيستند) نزديك بود و با رأي معتزله كه انسان را تماماً مختار مي‏دانند، به شدت مخالفت مي‏ورزيده و حتي آنان را كافر مي‏دانسته است. وي در بغداد اساتيد زيادي ديده كه از جمله آنها «محمد بن عبيدالله منادي»، «حسن بن مكرم»، «يحيي بن ابي‏طالب»، «محمد بن عيسي بن حيان»، «علي بن ابراهيم واسطي» و بسياري ديگر هستند. از استادان ادبي او نيز مي‏توان «ابوالعباس احمد بن يحيي بن سيار شيباني» معروف به «ثعلب نحوي»(م291ق) و «ابوالعباس مبرد»(م285ق) را نام برد. شاگردان او «ابوالحسن بن رزقويه»، «علي بن احمد رزاز»، «ابوالحسن بن حماني مقرئ»، «ابوالحسن دارقطني» و «ابوعلي بن شاذان» هستند. اخبار و گزارش‏هاي او در منابع، قابل استناد و داراي اهميت است. گفته مي‏شود كه وي با اينكه فردي شوخ‏طبع بود و مزاح‏هاي او بعضاً باعث اجتناب شاگردانش از وي مي‏شده، اما دائماً در حال تهجد و عبادت شبانه بود. تلاوت قرآنش چندان زيبا بود كه گويا معاني قرآن از آن خارج مي‏شود. از تأليفات او هيچ گزارشي ذكر نشده است.

(تاريخ بغداد، ج5ص249 شماره 2719؛ الانساب، سمعاني، ج5ص193، ذيل متوثي؛ معجم البلدان، ج5ص53، ذيل كلمه متوث؛ طبقات اعلام الشيعه، ج1ص50)