قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


==علامت قزلباشیه==
==علامت قزلباشیه==
این فرقه كلاهها و عمامه هاى سرخ را به سر مى گذاشتند. كلاه‌هاى قرمز، نشانه و آرمى از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب مى آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.  
این فرقه كلاه‌ها و عمامه هاى سرخ را به سر مى گذاشتند. كلاه‌هاى قرمز، نشانه و آرمى از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب مى آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.  


== پراکندگی جغرافیایی ==
== پراکندگی جغرافیایی ==
آنان در آناطولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آنها مخلوطی از [[کرد]] و [[ترک]] می‌‏باشد.
آنان در آناتولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آنها مخلوطی از [[کرد]] و [[ترک]] می‌‏باشد.


== آداب و رسوم ==
== آداب و رسوم ==

نسخهٔ ‏۱ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۰:۴۳

قزلباشیه يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوى بودند.

علامت قزلباشیه

این فرقه كلاه‌ها و عمامه هاى سرخ را به سر مى گذاشتند. كلاه‌هاى قرمز، نشانه و آرمى از تاج سرخ سلطان حيدر بحساب مى آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.

پراکندگی جغرافیایی

آنان در آناتولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «نصیریه» است و نژاد آنها مخلوطی از کرد و ترک می‌‏باشد.

آداب و رسوم

قزلباشیه موی سر را نمی‌‏تراشند و ریش‌ها را بلند می‌کنند و نماز پنج‏‌گانه را به جا نمی‌آورند و ماه رمضان روزه نمی‏‌گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه می‌‏گیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین می‌‏گریند.

اعقتادات

ایشان معتقدند که خدا در علی (ع) تجسّم یافت چنان که پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون حضرت عیسی (ع) و حضرت موسی (ع) و حضرت داوود (ع) حلول کرده بود. حضرت عیسی و حضرت مریم علیهما السلام را مظهر الوهیت می‏‌دانند و از بین نمازها، نماز شب را با آواز می‏‌خوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‏‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود علیهم‌السلام را مورد تقدیس قرار می‌‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود می‌‏گریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکه‏‌ای نان و کاسه‌‏ای از شراب گرفته، نان را در آن می‌‏اندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. به روحانیون خود «دده» می‏‌گویند و معتقدند که دده‌ها، واسطه‏‌ای بین خدا و انسان‌اند. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. صراف احمد حامد، الشبک من فرق الغلاة فى العراق، بغداد، سال 1954 میلادی، ص 242- 245.