حدیث سلسلة الذهب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '[[علی بن موسی (رضا) (ع)' به '[[علی بن موسی (رضا)') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
در منابع تاریخی آمده است کاروان امام رضا (ع) در روز هفتم جمادی الاول سال 201 هجری قمری مطابق با پانزدهم آذر سال 195 هجری شمسی وارد نیشابور شد<ref>مجله زائر، شماره 109، ص 17.</ref> و جمع فراوانی از راویان و محدثان که بسیاری از آنها از [[اهل سنت]] بودند نزد حضرت آمدند و از او درخواست کردند احادیثی را که از پدران خود شنیده است، برای آنها نقل کند. امام نیز چنین بیان کرد: «سَمِعتُ أبی موسَی بنَ جَعفَرٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی جَعفَرَ ابنَ مُحَمَّدٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی مُحَمَّدَ بنَ عَلِی یقولُ: سَمِعتُ أبی عَلِی بنَ الحُسَینِ یقولُ: سَمِعتُ أبِی الحُسَینَ بنَ عَلِی بنِ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی أمیرَ المُؤمِنینَ عَلِی بنَ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ (ص) یقولُ: سَمِعتُ جَبرَئیلَ یقولُ: سَمِعتُ اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ یقولُ: لا إلهَ إلَّا اللّهُ حِصنی، فَمَن دَخَلَ حِصنی أمِنَ مِن عَذابی» و سپس این جمله را اضافه کردند:«بِشُروطِها و أنَا مِن شُروطِها»ترجمه این روایت چنین است: «از پدرم موسی بن جعفر شنیدم که می‌فرمود: از پدرم جعفر بن محمّد شنیدم که می‌فرمود: از پدرم محمّد بن علی شنیدم که می‌فرمود: از پدرم علی بن الحسین شنیدم که می‌فرمود: از پدرم [[حسین بن علی (سید الشهدا) | در منابع تاریخی آمده است کاروان امام رضا (ع) در روز هفتم جمادی الاول سال 201 هجری قمری مطابق با پانزدهم آذر سال 195 هجری شمسی وارد نیشابور شد<ref>مجله زائر، شماره 109، ص 17.</ref> و جمع فراوانی از راویان و محدثان که بسیاری از آنها از [[اهل سنت]] بودند نزد حضرت آمدند و از او درخواست کردند احادیثی را که از پدران خود شنیده است، برای آنها نقل کند. امام نیز چنین بیان کرد: «سَمِعتُ أبی موسَی بنَ جَعفَرٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی جَعفَرَ ابنَ مُحَمَّدٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی مُحَمَّدَ بنَ عَلِی یقولُ: سَمِعتُ أبی عَلِی بنَ الحُسَینِ یقولُ: سَمِعتُ أبِی الحُسَینَ بنَ عَلِی بنِ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی أمیرَ المُؤمِنینَ عَلِی بنَ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ (ص) یقولُ: سَمِعتُ جَبرَئیلَ یقولُ: سَمِعتُ اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ یقولُ: لا إلهَ إلَّا اللّهُ حِصنی، فَمَن دَخَلَ حِصنی أمِنَ مِن عَذابی» و سپس این جمله را اضافه کردند:«بِشُروطِها و أنَا مِن شُروطِها»ترجمه این روایت چنین است: «از پدرم موسی بن جعفر شنیدم که می‌فرمود: از پدرم جعفر بن محمّد شنیدم که می‌فرمود: از پدرم محمّد بن علی شنیدم که می‌فرمود: از پدرم علی بن الحسین شنیدم که می‌فرمود: از پدرم [[حسین بن علی (سید الشهدا)]] بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرمود: از پدرم [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب]] شنیدم که می‌فرمود: از [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)]] شنیدم که می‌فرمود: از [[جبرئیل]] شنیدم که می‌فرمود: از خداوند جلّ جلاله شنیدم که می‌فرمود: (کلمه) لا اله الا اللّه حصار من است و هر کسی وارد حصار من شود، از عذابم در امان است ... اما این شرط‌هایی دارد و من از شرط‌های آن هستم.» | ||
]] بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرمود: از پدرم [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب]] شنیدم که می‌فرمود: از [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)]] شنیدم که می‌فرمود: از [[جبرئیل]] شنیدم که می‌فرمود: از خداوند جلّ جلاله شنیدم که می‌فرمود: (کلمه) لا اله الا اللّه حصار من است و هر کسی وارد حصار من شود، از عذابم در امان است ... اما این شرط‌هایی دارد و من از شرط‌های آن هستم.» | |||
== وجه تسمیه == | == وجه تسمیه == | ||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۲۷
حدیث سِلسِلَةُ الذَّهَب، حدیث قدسی است که علی بن موسی (رضا) زمان حرکت به سوی مرو و در جمع مردم نیشابور قرائت کردند. نقطه عطف این حدیث، توحیدگرایی و پذیرش شروط مربوط به آن است. سلسله حدیث یکایک از امامان معصوم (علیهم‌السلام) تا محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا) و از پیامبر تا خداوند ادامه می‌یابد. در برخی از منابع آمده است که همزمان با نقل حدیث از طرف امام، حدود بیست هزار نفر آن را مکتوب کردند.
تاریخچه
در منابع تاریخی آمده است کاروان امام رضا (ع) در روز هفتم جمادی الاول سال 201 هجری قمری مطابق با پانزدهم آذر سال 195 هجری شمسی وارد نیشابور شد[۱] و جمع فراوانی از راویان و محدثان که بسیاری از آنها از اهل سنت بودند نزد حضرت آمدند و از او درخواست کردند احادیثی را که از پدران خود شنیده است، برای آنها نقل کند. امام نیز چنین بیان کرد: «سَمِعتُ أبی موسَی بنَ جَعفَرٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی جَعفَرَ ابنَ مُحَمَّدٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی مُحَمَّدَ بنَ عَلِی یقولُ: سَمِعتُ أبی عَلِی بنَ الحُسَینِ یقولُ: سَمِعتُ أبِی الحُسَینَ بنَ عَلِی بنِ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ أبی أمیرَ المُؤمِنینَ عَلِی بنَ أبی طالِبٍ یقولُ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ (ص) یقولُ: سَمِعتُ جَبرَئیلَ یقولُ: سَمِعتُ اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ یقولُ: لا إلهَ إلَّا اللّهُ حِصنی، فَمَن دَخَلَ حِصنی أمِنَ مِن عَذابی» و سپس این جمله را اضافه کردند:«بِشُروطِها و أنَا مِن شُروطِها»ترجمه این روایت چنین است: «از پدرم موسی بن جعفر شنیدم که می‌فرمود: از پدرم جعفر بن محمّد شنیدم که می‌فرمود: از پدرم محمّد بن علی شنیدم که می‌فرمود: از پدرم علی بن الحسین شنیدم که می‌فرمود: از پدرم حسین بن علی (سید الشهدا) بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرمود: از پدرم امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب شنیدم که می‌فرمود: از محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا) شنیدم که می‌فرمود: از جبرئیل شنیدم که می‌فرمود: از خداوند جلّ جلاله شنیدم که می‌فرمود: (کلمه) لا اله الا اللّه حصار من است و هر کسی وارد حصار من شود، از عذابم در امان است ... اما این شرط‌هایی دارد و من از شرط‌های آن هستم.»
وجه تسمیه
سلسله به معنای زنجیر و ذهب به معنای طلا می‌باشد. بنابراین، سلسلة الذهب به معنای زنجیره طلایی است وعلت نامیده شدن حدیث یاد شده به «سلسلة الذهب» این است که همه راویان آن از پاک‌ترین و شریف‌ترین مخلوقات بوده‌اند. [۲] بر اساس این حدیث، اعتقاد به توحید عامل نجات انسان از آتش جهنم است، با این قید که همراه با آن، اعقتاد به امامت امام رضا(ع)( و سایر امامان) را که شرط نجات است نیز بپذیریم.
اعتبار حدیث
حدیث سلسلة الذهب با سندهای گوناگون در منابع شیعی و سنی نقل و درباره اعتبار آن مطالبی بیان شده است که اهمیت آن را یاد‌آور می‌شود. علاوه، در برخی از آیات و روایات مضمون این حدیث بیان شده است. در این صورت اگر ادعا نکنیم که این حدیث متواتر لفظی است، اما به‌طور حتم از نظر معنوی متواتر می‌باشد. [۳]
تعداد راویان
ابن صبّاغ نقل می‌کند که:«حدود بیست هزار نفر این حدیث را کتابت کردند» [۴] حافظ ابونعیم از دانشمندان بزرگ اهل سنت آورده است که حدیث مذکور با همین سند از انسان‌های پاک و از پدران پاک‌شان به دست ما رسیده است به‌طوری که یکی از محدثان بزرگ نقل می‌کند که این حدیث چنانچه بر فردی مجنون خوانده شود، سالم می‌شود. [۵]
پانویس
- ↑ مجله زائر، شماره 109، ص 17.
- ↑ آملی محمدتقی، مصباح الهدی، ج۶، ص۲۲۱ ۲۲۲.
- ↑ رحمانی محمد، علوم حدیث، بررسی حدیث «سلسلة الذّهب»، سال ۱۳۷۵ شمسی، شماره ۲
- ↑ ابن الصبّاغ، الفصول المهمّة فی معرفة احوال الائمّة، ص۲۳۵
- ↑ حافظ ابونعیم احمدبن عبدالله اصفهانی، حلیةالأولیاء وطبقات الأصفیاء، نشر دارالکتب العلمیّة، ج۳، ص۱۹۲