شراة: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
شراة | '''شراة''' یکى از القاب [[خوارج]] و یا نامی دیگر برای این فرقه است. | ||
==معنای لغوی شراة== | ==معنای لغوی شراة== | ||
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شارى می باشد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253</ref> | شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شارى می باشد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253</ref> | ||
==وجه تسمیه== | ==وجه تسمیه== | ||
خوارج این نام را مأخوذ از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب | خوارج این نام را مأخوذ از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را براى پاداش اخروى فدا مى کردند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253</ref> <ref>مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135</ref> <ref>ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47</ref> <ref>حمیری نشوان، الحور العین، ص 200</ref> <ref>بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41</ref> <ref>مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار ، ج2، ص355</ref>همچنین ابوالحسن اشعری آورده است که خوارج را شراة (جمع شاری) نام نهاده اند به این جهت که می گویند خود را در طاعت خدا فروخته ایم. <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206</ref> علاوه، ملطی شافعی، این نام را یک بار بر اصل خوارج اطلاق کرده و بار دیگر می نویسد: نام فرقه دهم از خوارج، شراة است. <ref>ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53</ref> | ||
== پانویس == | ==پانویس== | ||
[[رده: کلام ]] | [[رده: کلام ]] | ||
[[رده: فرق و مذاهب کلامی ]] | [[رده: فرق و مذاهب کلامی ]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۴۷
شراة یکى از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است.
معنای لغوی شراة
شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شارى می باشد. [۱]
وجه تسمیه
خوارج این نام را مأخوذ از آیه: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ .. سوره بقره، آیه 207» می دانند و به همین دلیل آن را برای خود انتخاب کردند، زیرا که به گمان خویش جان خود را براى پاداش اخروى فدا مى کردند. [۲] [۳] [۴] [۵] [۶] [۷]همچنین ابوالحسن اشعری آورده است که خوارج را شراة (جمع شاری) نام نهاده اند به این جهت که می گویند خود را در طاعت خدا فروخته ایم. [۸] علاوه، ملطی شافعی، این نام را یک بار بر اصل خوارج اطلاق کرده و بار دیگر می نویسد: نام فرقه دهم از خوارج، شراة است. [۹]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 253
- ↑ مقدسی مطهر، البدء و التاریخ، ج5، ص 135
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد، ص47
- ↑ حمیری نشوان، الحور العین، ص 200
- ↑ بشیشی محمود، الفرق الاسلامیة، ص 41
- ↑ مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار ، ج2، ص355
- ↑ اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص206
- ↑ ملطی شافعی محمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، ص53