محمدعلی امیرمعزی
| محمدعلی امیرمعزی | |
|---|---|
 | |
| نام‌های دیگر | دکتر امیرمعزی |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| فعالیت‌ها | قرآن‌پژوه |
محمدعلی امیرمعزی اسلام‌پژوه و قرآن‌پژوه ایرانی و استاد دانشگاهِ مقیم در فرانسه است. او یکی از ویراستاران اصلی در «قاموس قرآن» است که توسط انتشارات روبر لافون در ۲۰۰۷ م، منتشر شد. معزی همچنین سرویراستار و یکی از ۲۸ نویسندۀ قرآنِ مورخان است. امیرمعزی دکترای خاورشناسی و مطالعات ادیان را در سال ۱۹۹۱ م، از دانشگاه سوربن در پاریس گرفت. او همچنین فارغ‌التحصیل زبان عربی از انجمن ملی زبان‌ها و تمدن‌های شرقی است. پایان‌نامه دکترای او، «تفسیر شرعی و الهیاتی اسلام شیعی» (به فرانسوی: Exégèse et théologie de l’islam shi’ite) بوده که نخستین پایان‌نامه دانشگاهی دربارۀ شیعه در دانشگاه‌های غرب محسوب میشود.
زندگی‌نامه
محمدعلی امیرمعزی در تهران در سال 1334 ش، در خانواده‌ای فرهنگی با تمایلات و تعلقات دینی به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی و متوسطۀ خود را در این شهر و در مدرسۀ فرانسوی‌زبان رازی گذراند. خانواده او مخصوصا پدرش علاقه به مباحث دینی و الهیاتی داشت و در چنین فضایی او توجهش به فرهنگ ایران و اسلام به‌ویژه جنبه‌های عرفانی و فلسفی این دین جلب شد. در سال آخر دبیرستان با همراهی یکی از دوستان خانوادگی برای نخستین بار با هانری کُربن دیدار می‌کند و چون علاقۀ محصل جوان را به مسائل فلسفی، دینی و عرفانی می‌بیند او را تشویق به آمدن به فرانسه و ادامۀ تحصیل در رشتۀ اسلام‌شناسی در پاریس می‌کند. امیر معزی پس از گرفتن دیپلم در سال 1974 م، با موافقت خانواده برای ادامۀ تحصیل به پاریس می‌رود و مشغول تحصیل در مدرسه مطالعات عالی (سوربن) میشود. او مدت دوسال به پای درس‌های کُربن می‌رود و به تشویق او به شیعه‌پژوهی به‌ویژه بررسی متون اولیه و نخستین آن مشغول میشود. در کنار تحصیل در حوزۀ اسلام‌پژوهی شروع به یادگیری زبان عربی در انستیتوی زبان‌های شرقی کرده و زبان پهلوی، یونانی و لاتین هم کمی می‌آموزد. امیر معزی سال‌ها بعد رسالۀ پایان‌نامۀ تحصیلی خود را به بررسی سیمای امام در متون اولیه شیعه، به راهنمایی دانیل ژیماره و ژان ژولیوه به پایان می‌رساند و از قضا دفاع از پایان‌نامه تحصیلی‌اش در سالن هانری کربن انجام می‌گیرد. او در سال 1988 م، پس از بازنشستگی استادش نخست استادیار و سپس در سال 1994 م، جانشین استاد خود در همان کرسی میشود.
دیدگاه
در نگاه امیرمعزی، کلام باطنی همان کلام شیعی عصر حضور ائمه است که از آن با عنوان «تشیع و کلام امامان» یاد می‌کند. اسمی که او برای این تشیع انتخاب می‌کند «امامولوژی imamology» است ، یعنی امام‌شناسی یا به تعبیر دیگر «امامیات» به این معنا در کانون معارف دینی قرار می‌گیرد.