حمدون قصار
أبو صالح حمدون بن أحمد بن عمارة القصّار النيشابوري یکی از علمای برجسته تصوف و اهل سنت در قرن سوم هجری بود. موسس طریقه ملاتیه صوفیه است[۱]. ذهبی او را با عنوان شیخ صوفیه یاد کرده است[۲].او عالمی فقیه بود که بر روش سفیان ثوری معتقد بود. او در سال 271 هجری در نیشابور دیده از جهان فرو بست و در مقبره حیره به خاک سپرده شد.
اساتید
محمد بن بكار بن الريان، ابن راهويه، أبا معمر الهذلي،أبا تراب النخشبي وأبا حفص النيشابوري.
شاگردان
فرزندش الحافظ أبو حامد الأعمشي ، مكي بن عبدان ،أبو جعفر بن حمدان و...
گفتار
استعانت مخلوق از مخلوق مانند کمک زندانی به زندانی دیگر است.
هیچ کس از بلا نمی ترسد، مگر کسی که پروردگارش را متهم(بد) کرده باشد[۳].
هر که را در او دیدی صفت نیکویی است، او را رها مکن که تو را به برکتش می رساند[۴].
به حمدون بن احمد گفته شد: سخنان پیشینیان از ما سودمندتر است، گفت: زیرا آنان برای جلالت اسلام و رستگاری نفوس انسانی و رضای خدای رحمان سخن می گفتند در حالی که ما برای حفظ غرور خود، طلب دنيا و رضای خلق صحبت می کنیم[۵].