کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین

1. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%A7%D8%A8%D9%86_%D8%B4%D9%87%D8%B1%D8%A2%D8%B4%D9%88%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%A8&
2. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%AD%D9%86%D9%81%DB%8C%D9%87&action=edit
3. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B9%D8%A8%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87_%D8%A8%D9%86_%D8%B2&action=edit
4. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B4%D8%B9%D8%A8_%D8%A7%D8%A8%DB%8C_%D8%B7%D8%A7%D9%84%D8%A8&action=edit
5. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B3%DB%8C%D8%AF_%D8%B1%D8%B6%DB%8C&action=edit
6. https://fa.wikivahdat.com/w/index.php?title=%D8%B1%D8%B6%D8%A7%D8%AE%D8%A7%D9%86&action=edit

احمد بن محمد بن سعید بن عقده
نام کامل	احمد بن محمد بن سعید بن عقده
نام‌های دیگر	ابن عقده كوفی
اطلاعات شخصی
محل تولد	کوفه
روز درگذشت	هفتم ذی‏‌القعده
محل درگذشت	کوفه
دین	اسلام، جارودی(چهار امامی)
استادان	ابوجعفر محمدبن مفضل بن ابراهیم اشعری علی بن حسن بن علی بن فضال جعفربن احمد بن یوسف اودی حمیدبن زیادبن نینوایی قاسم بن محمد بن حسین بن خازم جعفر بن عبدالله علوی حسین بن حمدان
شاگردان	كلینی ابوغالب زراری ابوعبدالله محمدبن ابراهیم نعمانی معروف به ابن ابی زینب احمدبن صلت اهوازی
آثار	الولایه و من روی عن غدیر خم فضل الكوفه اخبار ابی حنیفه من روی عن امیرالمؤمنین و مسنده من روی عن الحسن و الحسین(علیه السلام) من روی عن زیدبن علی الرجال الجهر ببسم الله اخبار یحیی بن حسین بن زید صلح الحسن (علیه السلام)

احمد بن محمد بن سعید بن عقده، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور شیعه (زیدی جارودی). در سال 249هجری در كوفه متولد شد و در هفتم ذی‏‌القعده سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. وی فردی شجاع و بی ‏پروا بود و در زمانی كه در بغداد بود، منبری در مسجد «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم شیعیان) داشت و در آن‌جا به ذكر مطاعن و مثالب سلف می‏‌پرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. وی از استادان كلینی است و كلینی در كتاب كافی بارها از او روایت كرده است. وی با اینكه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای امامیه بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه اثنا عشری می‌‏دانند.

معرفی اجمالی

احمد بن محمد بن سعید بن عقده، (249 – 332ق) ابوالعباس. معروف به «ابن عقده كوفی». از محدثان و حافظان مشهور شیعه(زیدی جارودی). وی از موالی بنی‌‏هاشم بود و جد اعلای او «عجلان» اهل همدان بوده است. پدرش «محمد عقده» معلم قرآن در كوفه و فردی خوش‏ خط بود كه در ضمن این‏ كار، به حرفه صحافی نیز اشتغال داشت. ظاهراً وی نیز از موقعیت شغلی پدرش استفاده می‏كرد و اوراق و نوشته‏‌هایش را (كه به ششصد بار شتر می‏رسید) در آنجا صحافی می‏‌كرد. فرزند او «ابونعیم محمد بن احمد بن عقده» از راویان و حافظان حدیث بوده و تلعكبری در زمان حیات پدرش، از او روایت گرفته است. به گفته ذهبی وی بعد از سال260هجری به طلب حدیث پرداخت و در شهرهای كوفه، بغداد و مكه از راویان بی‏ شماری حدیث گرفت به‏ طوری كه یادداشت‏‌های او قابل شمارش نیست. ذهبی در ادامه می‏‌گوید: «وی در حفظ حدیث به این درجه عالی رسید اما چون كینه خلفای نخستین را در دل داشت پس او معاند و زندیق است». یافعی در باره صاحب شرح حال، ضمن اینكه وی را «شیعی» معرفی كرده است می‏‌گوید: «یكی از اركان حدیث و یكی از نشانه‏‌های خداوند در حفظ بود». دارقطنی می‏‌گوید: «آنچه وی دارد مردم ندارند و آنچه دیگران دارند در وی موجود است». ابن‌‏عقده از حافظان بزرگی است كه اهل كوفه بالاجماع وی را هم‏‌طراز با «عبدالله بن مسعود صحابی»(م32ق) قرار داده‏‌اند. به گفته دارقطنی، وی 120 هزار حدیث همراه با اسانید آن‌ها را حفظ كرده بود، و در باره 300 هزار حدیث در خصوص اهل‏‌بیت (علیه السلام)، آمادگی گفتگو و مناظره داشت. وی فردی شجاع و بی ‏پروا بود و در زمانی كه در بغداد بود، منبری در مسجد «براثا»(یكی از پایگاه‌های مهم شیعیان) داشت و در آن‌جا به ذكر مطاعن و مثالب سلف می‏‌پرداخت، به همین دلیل بارها دستگیر و به زندان انداخته شد. بسیاری از علمای حدیث از عامه و خاصه از وی روایت كرده‌‏اند و جز اندكی (مانند ذهبی، یافعی و دارقطنی) كه او را صرفاً به خاطر شیعه بودنش جرح نموده‌‏اند، بقیه به ستایش از او پرداخته‏‌اند.

اساتید

وی در جمع‏ آوری احادیث بی‌‏شمارش نزد اساتید بسیاری روایت گرفته است كه از جمله آنها «ابوجعفر محمدبن مفضل بن ابراهیم اشعری»، «علی بن حسن بن علی بن فضال»(م290ق)، «جعفربن احمد بن یوسف اودی»، «حمیدبن زیادبن نینوایی»(م310ق)، «قاسم بن محمد بن حسین بن خازم»، «جعفر بن عبدالله علوی» و «حسین بن حمدان» هستند. از جمله شاگردان روایی او «احمدبن محمدبن موسی بن صلت اهوازی»، «محمدبن علی بن بابویه»(م381ق)، «محمدبن احمدبن داود»، «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و «جعفر بن محمدبن قولویه»(م368ق) می‏باشند. وی نویسنده‏‌ای پركار بود و آثار فراوانی از خود به یادگار گذاشته است.

شاگردان

وی از استادان كلینی است و كلینی در كتاب كافی بارها از او روایت كرده است. «ابوغالب زراری»(م368ق)، «ابوعبدالله محمدبن ابراهیم نعمانی» معروف به «ابن ابی زینب»(م360ق) و «احمدبن صلت اهوازی» نیز از وی اجازه روایت داشته‌‏اند. وی با این‌كه مذهب جارودی(چهار امامی) داشت مورد احترام علمای امامیه بود و اینان ارزش آثار وی را به اندازه تألیفات دانشمندان شیعه اثنا عشری می‌‏دانند.

آثار

معروف‏‌ترین تألیفات او: «الولایه و من روی عن غدیر خم»، «فضل الكوفه»، «اخبار ابی حنیفه»، «من روی عن امیرالمؤمنین و مسنده»، «من روی عن الحسن و الحسین(علیه السلام) »، «من روی عن زیدبن علی»، «الرجال»، «الجهر ببسم الله»، «اخبار یحیی بن حسین بن زید» و «صلح الحسن(علیه السلام)» هستند.

درگذشت

در سال 249هجری در كوفه متولد شد و در هفتم ذی‏‌القعده سال 332 هجری در كوفه دعوت حق را لبیك گفت. برخی نیز وفات او را به سال 333هجری نوشته‌‏اند.

منابع

1. رجال طوسی، ص409 شماره 5949، وص443 شماره 6317؛
2. الفهرست، شیخ طوسی، ص73 شماره 86؛
3. یافعی، مرآه الجنان، ج2ص311 وقایع سال 332ق؛
4. دائره المعارف تشیع، ج1ص350؛
5. معجم رجال الحدیث، ج3ص64 شماره 871؛
6. تاریخ بغداد، ج5ص220 شماره 2680؛
7. سیر أعلام النبلاء، ج15ص340 شماره 178؛
8. الاعلام، زركلی، ج1ص207؛
9. الانساب، سمعانی، ج4ص215؛
10. المجدی فی أنساب الطالبیین، ص322؛
11. الكنی و الالقاب، ج1ص358؛
12. الذریعه، ذیل عناوین كتاب‌ها.

احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث
نام کامل	احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث
نام‌های دیگر	ابن باغندی
اطلاعات شخصی
محل درگذشت	بغداد
دین	اسلام

احمد بن محمد بن سلیمان بن حارث، (000 - 326ق) ابوذر. معروف به «ابن باغندی». محدث و راوی. تاریخ تولد او در دست نیست اما وفات او در 326هجری در بغداد روی داد. . در بغداد روی داد. «شیخ صدوق»(م381ق) با یك واسطه از او نقل حدیث می‏كند، بنابراین وی می‏بایست در دهه‏های نخستین سده چهارم زنده بوده باشد. وی اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل میان كوفه و بصره از قبیله »أزد» است، اما نیاكان او سال‏ها در بغداد سكونت داشته‏اند. وی خود در بغداد پرورش یافت و نزد اساتید عصر خود به استماع حدیث پرداخت. جد او «محمد بن سلیمان بن حارث» معروف به «باغندی كبیر»(م283ق) از راویان حدیث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سلیمان»(م312ق) نیز از راویان حدیث است و ظاهراً در پرورش علمی او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حدیث تكذیب می‏كرده است. شاید بی‏توجهی او نسبت به احادیث پدرش، نشأت گرفته از بی‏اعتنایی پدر در باره روایات او بوده باشد زیرا پدرش نیز وی را در نقل حدیث دروغگو معرفی نموده بوده است. وی با پدرش مشتركاً از «محمد بن علی بن خلف عطار» روایت دارند. همچنین از استادان دیگر او «عبیدالله سعد زهری» و «علی بن حسین بن اشكاب» هستند. از شاگردان او «علی بن فضل بن عباس بغدادی»(استاد شیخ صدوق)، «محمد بن عبیدالله بن شخیر» و «ابوالحسن دارقطنی»(م385ق) هستند. در باره تشیع او سخن قاطعی نمی‏توان گفت اما از برخی احادیث او می‏توان گرایشات شیعی او را استفاده كرد. وی دارای روایاتی در جوامع حدیثی شیعه است كه از جمله آنها حدیث توبه حضرت آدم (علیه السلام) است كه در این حدیث، سبب قبولی توبه آدم(علیه السلام) سوگند به پنج تن آل عبا(علیه السلام) معرفی شده است. همچنین روایتی در باب عصمت امام دارد كه در این حدیث معنای «معصوم» از سوی امام صادق(علیه السلام) بیان شده است. در باره تألیفات او خبری در منابع گزارش نشده است. منابع: (تاریخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛ الخصال، شیخ صدوق، ص270 حدیث8؛ الامالی، شیخ صدوق، ص134 حدیث129؛ معانی الاخبار، ص132 حدیث2؛ العمده، ابن بطریق، ص379 حدیث745؛ خصائص الوحی المبین، ابن بطریق، ص130 حدیث72)