نجم الدین کبری

نسخهٔ تاریخ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۲۹ توسط Hadifazl (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - ' می توان' به ' می‌توان')

نجم الدین کبری (540 - 618 ه. ق.) صوفی اهل خوارزم ازبکستان و مؤسس سلسله صوفیه کبرویه است، ابن نقط درباره او گفته است: «او شافعی است، امامی در تمسک به سنت بود. ذهبی او را چنین توصیف کرده است: «شیخ امام، علامه، الگو، محدث، شهید، شیخ خراسانی»

آرامگاه نجم الدین کبری در شهر جوین
نام احمد بن عمر بن محمد آل خوارزمی خیواقی
القاب و سایر نام‌ها نجم الدین کبری
وفات 618ه
استادان ابوطاهر السلفی، ابوالعلاء الهمدانی العطار، محمد بن بنیمان و عبدالمنعم بن الفراوی
آثار «منازل السائرین»، «فواتح الجمال» و «منهاج السالكین»
دین و مذهب اسلام، تسنن

زندگی

شیخ امام، پیشوای بزرگ، محدث، شهیدشیخ خراسان، نجم الکبری بود و گویند: نجم الدین کبری، شیخ ابوالجناب احمد بن عمر بن محمد آل خوارزمی خیواقی[۱]صوفی نام کامل او بوده است. اصلش از «خيوق» از روستاهاي خوارزم است و در سال 540 هجري قمري به دنيا آمد و در طلب حديث مي گشت و از ابوطاهر السلفی، ابوالعلاء الهمدانی العطار، محمد بن بنیمان و عبدالمنعم بن الفراوی کسب دانش نمود. عبدالعزیز بن هلاله، خطیب دریا شامخ، ناصر بن منصور عریضی، سیف الدین الباخرزی و ... شاگردی او را کرده اند. او در خوارزم به دست مغولان در ماه صفر سال 618یا 619 هجری قمری وفات یافت و در حدود سال 610 هجری نیز گفته شده است.

آثار

از آثارش می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

«منازل السائرین»، «فواتح الجمال»، «منهاج السالكین»، ديوان شعر، رساله «الخائف الهائم عن لومة اللائم»[۲].

پانویس