عوفیه‏ از شاخه «بیهسیه» و از خوارج بودند.

تقسیم‌بندی

عوفیه خود دارای دو گروه شدند. گروه اول معتقد بودند که هر کسی از دار هجرت و میدان جهاد بازگردد و دست از جنگ بکشد، باید از او بیزار شد. گروه دوم بر عکس گروه اول فکر می‌کردند و‎ معتقد بودند که نباید از چنین افرادی‎ بیزار شد، زیرا آنها از امر‎ی که بر آنان روا بوده است، بازگشتند.

عقاید مشترک

هر دو گروه عوفیه معتقد بودند که هرگاه رهبر یک جامعه کافر شود، رعیت نیز آشکار و پنهان کفر ورزند. همچنین گفتند که مستی کفر است، ولی شهادت به کفر فرد مست نمی‌دادند مگر اینکه گناه دیگری چون ترک نماز و غیره به آن ضمیمه شود[۱]،[۲]،[۳].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی؛ چاپ دوم؛ ص 340 با ویرایش و اصلاح عبارات.
  2. اشعری ابوالحسن؛ مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین؛ مصر؛ ج 1، ص 179- 182.
  3. نشوان الحمیری ابو سعید؛ الحور العین؛ تحقیق کمال مصطفى؛ مصر، سال 1948 میلادی؛ ص 176- 257.