کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین
| جعفر بن محمد ازدی کوفی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | جعفر بن محمد ازدی کوفی |
| نام‌های دیگر | ازدی، کوفی |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | کوفه |
| روز درگذشت | حدود 300ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان |
|
| فعالیت‌ها | محدث شیعی |
جعفر بن محمد ازدی کوفی، محدث شیعی تا اوایل قرن چهارم هجری. وی اصالتاً از قبیله «أزد» است که طائفه بزرگی در یمن بودند و بیشتر آنان در کوفه مسکن گرفتند. به همین دلیل او را «ازدی» و «کوفی» لقب داده‌اند. هم‌بحثان او علی بن احمد بن حاتم و جعفر بن مالک فزاری هستند که با هم نزد عباد بن یعقوب رواجنی در کوفه به فراگیری حدیث اشتغال داشتند. وی غیر از جعفر بن محمد کوفی دلال و غیر از جعفر بن محمد کوفی فزاری است.
معرفی اجمالی
جعفر بن محمد ازدی کوفی، محدث شیعی تا اوایل قرن چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است. در باره تاریخ ولادت و وفات او هر چند اطلاع دقیقی در دست نیست اما سابقه علمی و شناخت ما از استادان و شاگردان او حکایت از آن دارد که وی در نیمه نخست سده سوم تولد یافت و در اواخر همین سده یا اوایل سده چهارم زندگی را به سر آورده است. برخی از اساتید او در سال 250هجری و بعضی از شاگردان او در حدود 310هجری وفات یافته‌اند، و این مطلب نشان می‌دهد که زندگی و حیات علمی او در محدوده این دو تاریخ بوده است. وی اصالتاً از قبیله «أزد» است که طائفه بزرگی در یمن بودند و بیشتر آنان در کوفه مسکن گرفتند. به همین دلیل او را «ازدی» و «کوفی» لقب داده‌اند. وی خود در کوفه پرورش یافت و احتمالاً محل تولد و وفات او نیز در همین شهر بوده است.
از معاصران و هم‌بحثان او «علی بن احمد بن حاتم» و «جعفر بن مالک فزاری» هستند که با هم نزد «عباد بن یعقوب» در کوفه به فراگیری حدیث اشتغال داشتند. در منابع معتبر گزارشی از شرح‌حال او ذکر نشده و زندگی علمی او کاملاً بر ما پوشیده است. اکنون چند روایت از او در منابع شیعی باقی مانده که برخی از آنها در یاره فضیلت امام علی (علیه السلام) و عظمت روز غدیر است. وی این روایات را از استادان خود «عباد بن یعقوب رواجنی» و «محمد بن حسین صائغ» نقل کرده است. از شاگردان او «احمد بن محمد طبری خلیلی»(صاحب کتاب فضائل علی«علیه السلام») و «فرات بن ابراهیم کوفی» را می‌شناسیم که احادیث اندکی از او نقل نموده‌اند. از او اثر تألیفی معرفی نشده است. گفتنی است وی غیر از «جعفر بن محمد کوفی دلال» و غیر از «جعفر بن محمد کوفی فزاری» است.
استادان
از استادان مشهور وی میتوان عباد بن یعقوب رواجنی و محمد بن حسین صائغ را نام‌برد.
شاگردان
از میان شاگردان وی میتوان از احمد بن محمد طبری خلیلی و فرات بن ابراهیم کوفی نام‌برد.
منابع
- بحارالانوار، ج36ص142 حدیث105، وج37ص169 حدیث46، وص310حدیث40؛
- تفسیر فرات کوفی، ص117 حدیث123؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص74؛
- الغدیر، ج1ص284.
| اسحاق بن رباط بجلی کوفی | |
|---|---|
| | |
| نام کامل | جعفر بن محمد بن اسحاق بن رباط بجلی کوفی |
| اطلاعات شخصی | |
| روز درگذشت | 329ق. |
| دین | اسلام، شیعه |
| شاگردان | ابوعبدالله محمد بن احمد صفوانی |
| آثار |
|
| فعالیت‌ها | فقیه، محدث |
جعفر بن محمد بن اسحاق بن رباط بجلی کوفی، فقیه و محدث سرشناس شیعی. برادران جدش همگی از اصحاب امام صادق (علیه‌السلام) بوده‌اند. آنها فرزندان و نوه‌های بسیاری داشتند که به «بنی رباط» شهرت یافتند. دارای عقیده‌ای سالم و استوار بوده و در دوره غیبت صغری(255 تا 329ق) که بسیاری عالمان شیعه در امر امامت حضرت ولی‌عصر(عج) دچار حیرت شده بودند، هیچ‌گونه انحرافی در عقیده‌اش رخ نداده است.
زندگینامه
جعفر بن محمد بن اسحاق بن رباط بجلی کوفی، فقیه و محدث سرشناس شیعی. جد او «اسحاق بن رباط» از فقها و عالمان حدیث بود و برادران جدش به نام‌های: «حسن بن رباط»، «حسین بن رباط»، «علی بن رباط» و «یونس بن رباط» هستند که همگی از اصحاب امام صادق (علیه‌السلام) بوده‌اند. آنها فرزندان و نوه‌های بسیاری داشتند که به «بنی رباط» شهرت یافتند و آخرین نفر از آنان «محمد بن محمد بن اسحاق کوفی» است که برادر صاحب شرح‌حال است و در بغداد مسکن داشت. برادرش در بغداد از دانشمندان فقه و حدیث در عصر غیبت بود و آوازه‌اش از او بیشتر بوده است. وی از معاصران شیخ کلینی است و ظاهراً عصر غیبت کبری را درک نکرده است، زیرا در منابع معتبر در باره برادرش «محمد» تصریح شده که از رجال دوره غیبت بوده است، اما در باره او چنین مطلبی گفته نشده است. بنابراین وفات او می‌بایست تقریباً در سال 329هجری یا اندکی پیش از آن اتفاق افتاده باشد. وی در کوفه پرورش یافت و احتمالاً در همان‌جا زندگی را به سر آورده است، اما چگونگی حیات علمی او بر ما معلوم نیست.
در منابع کهن با اینکه او را از چهره‌های برجسته فقه و حدیث برشمرده‌اند، ولی هیچ گزارشی از شرح‌حال او ارائه نکرده‌اند. با توجه به اینکه وی در خاندان علمی و مذهبی بنی‌رباط پرورش یافته، احتمال اینکه او به دست اعضای همین خاندان پرورش یافته باشد، قوت می‌یابد و از همین‌جا میتوان نتیجه گرفت که وی همانند دیگر اعضای این خاندان، دارای عقیده‌ای سالم و استوار بوده و در دوره غیبت صغری(255 تا 329ق) که بسیاری عالمان شیعه در امر امامت حضرت ولی‌عصر(عج) دچار حیرت شده بودند، هیچ‌گونه انحرافی در عقیده‌اش رخ نداده است. این موضوع با توجه به کتاب‌هایی که او در رد فطحیه(شش امامی) و واقفیه (هفت امامی) نوشته کاملاً روشن به نظر می‌رسد. از استادان او کسی معرفی نشده و در جوامع روایی نیز حدیثی از او باقی نمانده تا بتوان بدینوسیله اساتید او را شناسایی کرد. از شاگردان او تنها ابوعبدالله محمد بن احمد صفوانی را می‌شناسیم که نزد «شیخ کلینی» و علی بن ابراهیم قمی نیز شاگردی کرده و فردی مستجاب الدعوه و صاحب کرامت بوده است.
شاگردان
از میان شاگردان وی تنها نام ابوعبدالله محمد بن احمد صفوانی در منابع ذکر شده است.
آثار
از آثار تألیفی او کتاب النوادر، الرد علی الواقفیه و الرد علی الفطحیه معرفی شده است.
منابع
- تهذیب المقال، ج2ص72، وج4ص421؛
- جامع الرواه، ج1ص156؛
- الذریعه، ج10ص216 شماره612؛
- رجال ابن داود، ص64 شماره324؛
- رجال نجاشی، ص121 شماره 311.