حسن ترابی
حسن ترابی یکی از منادیان وحدت اسلامی بود که در شهرستان شگر بلتستان پاکستان به دنیا آمد.وی بعد از فراگرفتن دورس ابتدائی در منطقه شگر، وارد شهر کراچی شد.در این شهر فعالیتهای فرهنگهای، دینی، سیاسی و اجتماعی را انجام داد. وی یکی از اعضای برجسته و مهم نهضت جعفریه پاکستان (تحریک جعفریه پاکستان) بود. او برای تبلیغ و فعالیت های سیاسی به مناطق دور افتاده ایالت سند سفر میکرد و از این طریق بسیاری از شیعیان این ایالت را به بیش از پیش به مکتب اهل بیت(علیهمالسلام) علاقه مند ساخت. وی یکی از سخنوران و خطیب برجسته این کشور بود.تکفیریها وی را در شهر کراچی به شهادت رساندند.
حسن ترابی | |
---|---|
نام کامل | حسن ترابی، شهید حسن ترابی |
نامهای دیگر | شهید راه وحدت |
اطلاعات شخصی | |
محل تولد | شگر بلتستانپاکستان |
روز درگذشت | ششم ژوئیه |
محل درگذشت | کراچی |
دین | اسلام، شیعه |
استادان | |
شاگردان |
|
فعالیتها | موسسه هیات نهضت جعفریه پاکستان |
زندگی نامه
حسن ترابی (۱۹۵۳ _ ۲۰۰۶ م) در ششم جولائی سال ۱۹۵۳م، در منطقة شگر بلتستان در یك خانوادۀ مذهبی به دنیا آمد، تحصیلات مقدماتی را در مدرسۀ امامیه مركز شگر فرا گرفت، و در سال ۱۹۶۸ م، شگر را به مقصد كراچی ترك كرد. در سال ۱۹۷۰ م، مدرك كارشناسی ارشد ادبیات عرب اخذ كرد. در سال ۱۹۷۴ م، مدرك ممتاز الواعظین دریافت كرد، در سال ۱۹۷۴ م، مدرك دیپلم را گرفت، امرار معاش ایشان حقوق معلم بود که در مدرسة حبیب پبلك سكول تدریس میكرد[۱].
فعالیتهای سیاسی و مذهبی
دبیركل هیئت ائمه مساجد امامیه پاكستان، و دبیركل ایالتی تحریك جعفریه پاكستان، ایالت سند، از سال ۱۹۸۴، تا سال ۱۹۹۰ م، رئیس ایالتی تحریك جعفریه پاكستان سند، در سال ۱۹۹۰م، مؤسس و عضو ایالتی اتحاد ملی پاكستان سند، از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۹ م، نائب رئیس ایالتی متحده مجلس عمل سند، ۲۰۰۱ م، تا شهادت. رئیس اسلامی تحریك پاكستان سند، ۲۰۰۲، تا ۲۰۰۳م،. مؤسس و عضو شیعه علماء كونسل پاكستان سند، ۲۰۰۳م، تا شهادت. اسارت: حدود شانزده بار زندانی شدند اولین مرتبه در منطقة شگر اسیر شدند.
اجازه نامه
وی طرف از مراجع عظام آیتالله خوئی، آیتالله سید علی سیستانی، آیتالله محمد رضا روحانی، آیتالله فاضل لنكرانی، آیتلله گلپایگانی، آیتالله محمد مفتی الشیعه، و آیتالله مكارم شیرازی، اجازه نامه داشت[۲].
نقش وی در ایجاد وحدت بین مسلمانان
وی یكی از رهبران دلسوز و خسته ناپذیر شیعیان پاكستان به شمار میآمد. او همواره سعی و تلاش میكرد كه وحدت و اتحاد بین مسلمانان حفظ بشود. و باتمام تلاش و كوشش توطئة دشمنان اهلبیت (علیهمالسلام) را خنثی میساخت. وی منادی وحدت بین شیعه و سنی بود به همین خاطر وقتی او به شهادت میرسد، بزرگان اهلسنت از سراسر كشور پاكستان پیام تسلیت فرستادند، و از این حادثة اندوهناك اظهار ناراحتی کردند، شهید علامه حسن ترابی، یار و مددگار فقراء و مساكین شیعه بوده و از حقوق شیعیان پاكستان دفاع میكرد، او از جان خودش دست كشیده بود به همین علت بود كه برای چندین بار مورد حمله دشمن قرار گرفت، او امام خمینی را خیلی دوست میداشت و حامی انقلاب اسلامی ایران بود، امروز جای شهید ترابی در پاكستان و خصوصاً در شهر كراچی خالی است. و شیعیان پاكستان جای خالی وی را احساس میكنند، به همین علت بود كه یكی از نویسندگان در یك مقالهای با عنوان «ایك شخص سارى شهر كو ویران كرگیا» یعنی یك شخص تمام شهر كراچی را به ویرانی كشاند[۳]. و از طرف دیگر ایشان مدافع مكتب اهلبیت بود، ایشان یك سخنران برجسته در پاكستان به حساب میآمد، و شهادت آرزویش بود.علامه حسن ترابی میدانست كه روزی به درجة شهادت نایل خواهد شد. بالآخره او به آرزویش رسیده به دست دشمن به شهادت رسید[۴]. شهید زنده است و هرگز نمیمیرد. و علامه حسن ترابی هم زنده هستند» (فرازی از سخنان سید ساجد علی نقوی در سخنرانی جنازه شهید علامه ترابی.[۵] شهید علامه ترابی: «ما شیعه هستیم، ما بر شیعه بودن خودمان نه دیروز شرمنده بودیم و نه امروز شرمنده هستیم، بلكه شیعه بودن برای ما یك افتخار است، و ما به شیعه بودن خود مان می بالیم. ما به هر مسلك و مكتب احترام میگذاریم و ما حقوق خودمان را بر اساس برابری و عدالت میخواهیم»[۶].
پانویس
- ↑ مرتضی حسن، شهید راه وحدت علامه حسن ترابی شهید، ص۴۰.
- ↑ مرتضی حسن، شهید راه وحدت علامه حسن ترابی شهید، ص۴۵.
- ↑ توقیر علی،مجله المخزن، ملتان پاكستان، ص۵۷.
- ↑ سعیدی شگری، تاریخ تشیع و عوامل گسترش آن در گلگت و بلتستان،۱۴۰۰ش،ص۱۲۶.
- ↑ رمضان علی،مجلة المخزن، ملتان پاكستان، ۲۰۰۶م، ص۲۰.
- ↑ مرتضی حسن، شهید راه وحدت علامه حسن ترابی شهید، ص۳۳.
منابع
- سعیدی شگری، فرمان علی، تاریخ تشیع و عوامل گسترش آن در گلگت و بلتستان، قم، دارالتهذیب ،چاپ اول،۱۴۰۱ ش،ق.
- مرتضی حسن، شهید راه وحدت علامه حسن ترابی، ناشر، ادارة تحفظ آثار شهدای اسلام، پاكستان۲۰۰۶م.
- رمضان علی، مجله مخزن، شماره۳، ملتان پاكستان، ۲۰۰۶م.