محمد بن عیسی غراد

احمد بن محمد بن عیسی غراد، (حدود 230 – بعد 310ق) ابوعیسی. محدث شیعی. وی در دو شهر بصره و بغداد به سر می‏‌برده و ظاهراً از مذهب واقفیه (هفت امامی) پیروی می‌‏نموده است. از «محمد بن حسن بن شمون»(م258ق) روایت‌هایی شنیده‌‏ و ابن‌شمون کسی است که در آغاز بر امامت امام هفتم شیعیان توقف کرده و احادیثی در تأیید مذهب واقفی جعل نمود، و سپس غالی و دارای عقیده‌ه‏ای فاسد گشت. اکنون در منابع حدیثی و تاریخی اخبار و گزارش‌‏هایی از او برجای مانده که از اعتبار لازم برخوردار نیستند.

محمد بن عیسی غراد
نام کامل	احمد بن محمد بن عیسی غراد
نام‌های دیگر	غراد
اطلاعات شخصی
روز تولد	حدود 230 هجری قمری
دین	اسلام، واقفیه (هفت امامی)
استادان	محمد بن عبدالله بن سالم لاحقی صفار
شاگردان	ابوالمفضل شیبانی
فعالیت‌ها	محدث

معرفی اجمالی

احمد بن محمد بن عیسی غراد، ابوعیسی. محدث شیعی. لقب «غراد»(به فتح غین و تشدید راء) به کسی گفته می‌‏شودکه اتاقک‏‌هایی از نی و حصیر م‏ی‌سازد. بنابراین ممکن است وی خود یا یکی از پدرانش در این کار دست داشته‌‏اند. وی از استادان «ابوالمفضل شیبانی»(م387ق) است‌ که در 310هجری برخی از احادیث و گزارش‏‌های او را شنیده است، بنابراین وی تا این تاریخ زنده بوده است. در‌باره ولادت او نیز گزارش دقیقی در دست نیست اما می‏‌دانیم که وی در 250 هجری از استادش «محمد بن عبدالله بن سالم لاحقی صفار» (م.ب250ق) حدیث شنیده است، بنابراین وی در آن تاریخ از رشد کافی برخوردار بود و لااقل 20 سال داشت؛ از این‏ رو زمان تولد او را می‌‏توان حدود 230 هجری در نظر گرفت. در‌باره وضعیت خانواده و چگونگی تحصیلات او خبری در منابع گزارش نشده است. تحقیقات حاکی از آن است‌که وی در دو شهر بصره و بغداد به سر می‌‏برده و ظاهراً از مذهب «واقفیه» (هفت امامی) پیروی می‌‏نموده است. از معاصران و هم‏‌بحثان او «ابوالحسین رجاء بن یحیی بن سامان عبرتایی» است‌که مشترکاً از محمد بن حسن بن شمون (م258ق) روایت‌‏هایی شنیده‌‏اند و ابن‌شمون کسی است که در آغاز بر امامت امام هفتم شیعیان توقف کرده و احادیثی در تأیید مذهب واقفی جعل نمود، و سپس غالی و دارای عقیده‏ای فاسد گشت. اکنون در منابع حدیثی و تاریخی اخبار و گزارش ‏هایی از او برجای مانده که از اعتبار لازم برخوردار نیستند. نجاشی گزارشی که از طریق او و شاگردش ابوالمفضل شیبانی در‌باره معرفی کتاب‏‌های «ابن‌شمون» آورده است را بی‌‏اعتبار دانسته و سلسله سند آن را «تاریک و غیر روشن» معرفی نموده است. با این همه نمی‌‏توان در‌باره اصل تشیع او تردید نمود زیرا برخی از روایت‏‌های او در‌باره فضیلت علی بن ابیطالب (علیه السلام) است که نخستین بار در کتاب امالی پسر شیخ طوسی وارد شده است.

استادان

محمد بن عبدالله بن سالم لاحقی صفار از اساتید معروف ایشان است.

شاگردان

معروفترین شاگرد ایشان ابوالمفضل شیبانی می‌باشد.

آثار

از او اثر تألیفی بر جای نمانده است.

منابع

• کفایه الاثر، صص136 و332؛
• رجال نجاشی، ص366 شماره 990، وص336 زیر شماره 899؛
• تاریخ بغداد، ج5ص296 شماره 2802؛
• ایضاح الاشتباه، ص100 شماره 58؛
• بحارالانوار، ج40ص207 حدیث16؛
• طبقات اعلام الشیعه، ج1ص52.