علی کورانی

علی کورانی عالم شیعه لبنانی، پژوهشگر تاریخ اسلام و اندیشه‌های مذاهب اسلامی به‌شمار می‌آید. علامه مجاهد شیخ علی کورانی، از شاگردان و یاران شهید سید محمد باقر صدر و از اعضای فعال حزب الدعوه بودند و به همین واسطه برخی از بزرگان و فرماندهان حزب‌الله را ایشان به این حزب آورد. کتاب‌های ایشان در موضوع مهدویت مشهور است، او یکی از محققان بزرگ تاریخ ائمه به‌شمار می‌رود. ایشان از مجاهدان مقاومت در جوانی و حامیان آن بود. آیت‌الله العظمی سید محمدباقر حکیم ایشان را به عنوان نمایندۀ خود به کویت فرستاد و پس از رحلتشان، آیت‌الله العظمی خوئی هم ایشان را نمایندۀ خود انتخاب کرد. وی در زمینه‌های سیاسی و اجتماعی فعالیت زیادی داشت و از مؤسسان مسجد و بیمارستان رسول اکرم بیروت بود. علامه کورانی با تأسیس «مرکز معجم فقهی»، اولین برنامه رایانه‌ای جامع جهان اسلام را تولید کرد که ۳۰۰۰ جلد کتاب را دربرداشت و به ۴۷۰۰ جلد رسید. ایشان از جمله افراد قربانی ترور حزب بعث هم بود که از فاصله نزدیک به سر ایشان شلیک کرده بودند اما به لطف خدا گلوله در جمجمه گیر کرد و ایشان زنده ماند و گلوله به عنوان سندی از جنایات بعثی‌ها در بدن ایشان ماند.

علی کورانی
علی کورانی.jpg
نام‌های دیگرعلی الکورانی العاملی، علامه کورانی
اطلاعات شخصی
سال تولد1944 م، ۱۳۲۲ ش‌، ۱۳۶۲ ق
محل تولدلبنان
سال درگذشت2024 م، ۱۴۰۲ ش‌، ۱۴۴۵ ق
محل درگذشتلبنان
دیناسلام، شیعه

زندگی‌نامه

علی کورانی عاملی در سال ۱۹۴۴ میلادی در روستای یاطَر در نبطیه در جنوب لبنان در خانواده‌ای کشاورز به دنیا آمد. او به تشویق سید عبدالحسین شرف الدین به مدرسهٔ دینی رفت و زیر نظر شیخ ابراهیم سلیمان درس‌های مقدماتی را گذراند. در سال ۱۹۵۸ میلادی در چهارده سالگی به شهر نجف رفت و دروس مقدمات و سطح را در نزد محمد تقی فقیه، سید علاء بحرالعلوم، شیخ باقر ایروانی و سید محمدباقر حکیم خواند و در درس خارج سیدمحسن حکیم ،سید ابوالقاسم خویی و سید محمد باقر صدر شرکت کرد.

فعالیت‌ها

از اواسط دههٔ ۶۰ میلادی به عنوان نمایندهٔ چند مرجع شیعه از جمله سید ابوالقاسم خوئی، در کشورهای عراق و کویت فعالیت داشت[۱] عمدهٔ فعالیت‌های او علیه حزب بعث عراق و اندیشه‌های کمونیسم بود. او در سال ۱۹۷۴ میلادی، به لبنان بازگشت.

جستارهای وابسته

پانویس

  1. زندگی‌نامهٔ نویسنده: «الی طالب العلم»، علی الکورانی العاملی، الطبعة الاولی 2010 م، فصل السابع، الثامن و التاسع، ص 175 - 268.

منابع