رضا عباس عواضه، از نخبگان امنیت سایبری حزب‌الله لبنان و از افسران ارشد اطلاعات نظامی حزب‌الله بود که به همراه همسرش، معصومه کرباسی، در 20 اکتبر سال 2024 م، برابر با 28 مهرماه سال 1403 ش، در حملۀ پهپاد رژیم صهیونیستی در شهر جونیه به شهادت رسید.

رضا عواضه
رضا عواضة.webp
نام کاملرضا عواضه
نام‌های دیگررضا عباس عواضه
اطلاعات شخصی
محل تولدروستای برج شمالی در منطقه صور لبنان
سال درگذشت1403 ش، ۲۰۲۵ م، ۱۴۴۶ ق
روز درگذشت28 مهرماه
محل درگذشتشهرجونیه بر اثر حملۀ پهپاد رژیم صهیونیستی
دیناسلام، شیعه
فعالیت‌ها

زندگی‌نامه

رضا عباس عواضه در روستای برج شمالی در منطقه صور لبنان متولد شد.

تحصیلات

شهید رضا عواضه دارای مدرک دکتری مهندسی کامپیوتر در گرایش معماری کامپیوتر از دانشگاه تهران و از نخبگان برجسته در زمینه شبکه‌های کامپیوتری بود. او یکی از بهترین اساتید دنیا در زمینه لینوکس بود. وی در سال 2010 م، مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه علم و فناوری آمریکایی بیروت گرفت و به مدت 3 سال به عنوان نیروی اصلی در پروژه روتر ملی در دانشگاه تهران به مدت ۳ سال فعالیت کرد و بخش مهمی از این پروژه را توسعه داد و در راستای این پروژه اختراعی را به ثبت رساند[۱]

حضور در حزب‌الله لبنان

رضا عواضه از نخبگان امنیت سایبری حزب‌الله لبنان بود و به گزارش زید بنیامین، روزنامه نگار شبکه تلویزیونی عرب، او از افسران ارشد اطلاعات نظامی حزب‌الله لبنان بود[۲].

شهادت

رضا عواضه به همراه همسرش، معصومه کرباسی، و فرزندانش در روز چهارشنبه 16 اکتبر 2024 م، برابر با 28 مهرماه سال 1403 ش، در حمله پهپاد رژیم صهیونیستی در شهر جونیه به شهادت رسید. وی و همسرش با خودرو شخصی در حرکت بودند که پهپاد رژیم صهیونیستی به سمت آن موشکی پرتاب کرد اما به گوشه ماشین برخورد کرد و صدمه‌ای به سرنشینانش وارد نشد. عواضه، خودرو را متوقف کرد و کنار اتوبان ایستاد و سپس پیاده شده و دست همسرش را گرفت تا گوشه‌ای پناه بگیرند. سرنشین‌های خودروهای دیگر هم پیاده شدند اما انگار هدف‌های پهپاد مشخص بودند. موشک دوم هم شلیک شد و رضا عواضه به همرا زوجه ایرانی‌اش، معصومه کرباسی، به شهادت رسیدند[۳].

دیدار خانواده شهید با رهبر انقلاب

ظهر روز سه‌شنبه دوم آبان‌ماه، خانوادۀ رضا عواضه و همسرش شهیده معصومه کرباسی با رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند. «مادرم مهندس کامپیوتر بود و پدرم دکترای این رشته را داشت. ضمناً پدر و مادرم علاقه خاصی به هم داشتند، آقا! حتی لحظۀ شهادت هم دستشان توی دست هم بود!»

این جمله را مهدی هفده ساله در حالی که در نزدیک‌ترین فاصله با آقا ایستاده می‌گوید. مهتدی چهارده ساله و زهرای ده ساله و محمد هشت ساله کنارش ایستاده‌اند. فاطمه سه ساله هم بغل مهتدی است. همه‌شان فرزندان شهیده معصومه کرباسی و شهید رضا عواضه‌اند که چند روز پیش توسط پهپاد رژیم اسرائیل به شهادت رسیدند. چطوری‌اش را مهدی برای حضرت آقا تعریف می‌کند: پهپاد اسرائیلی در منطقۀ جونیه آنها را شناسایی کرد و سه تا راکت به سمت ماشین آنها شلیک کرد که اصابت نکرد. پدرم ماشین را پارک کرد. از ماشین پیاده شدند. دست مادرم را هم گرفتند و از ماشین پیاده کردند ولی پهپاد آنها رو دنبال کرد و الحمدلله، شکر خدا آنها رو شهید کردند!» البته منظورش این است که پیش خدا بابت شهید شدن آنها ناشکری نمی‌کنیم و شاکر هم هستیم. مفاهیم عمیقی که می‌گوید را شاید خیلی از هم سن و سال‌هایش نتوانند درک کنند:   لا یُکَلِّفُ اللهُ نَفساً اِلّا وُسعَها [بقره–286]  ؛ آقاجان! قطعاً اگه خدا این توانمندی رو در ما نمی‌دید، ما رو به این امتحان بزرگ مبتلا نمی‌کرد.

آقا تأیید و اضافه می‌کنند که اجر هم می‌دهد. مهدی به جای چفیه و انگشتر از آقا می‌خواهد که برای همه رزمنده‌های لبنان دعا کند.

... آقا سراغ پدر شهید رضا عواضه را می‌گیرند. مادرش به فارسی می‌گوید: ایشون جراح قلب هستند و توی این شرایط جنگ در لبنان به حضورشون خیلی نیاز بود و نیامدند. مادرش ۴۷ سال پیش در ایران پزشکی خوانده و حالا استاد فارسی دانشگاهی در لبنان است. حرف دیگری نمی‌زند. ولی من از دلش خبر دارم. قبل از دیدار وقتی از او پرسیدم تا حالا آقا را از نزدیک دیده‌اید یا نه، گفت: «یکی از آرزوهایم بوده ولی بیشتر از من، رضا و معصومه دوست داشتند او را ببینند. الان همه‌اش می‌گویم کاش خودشون اینجا بودند». مکثی می‌کند و می‌گوید:‌ «البته هستند!»...[۴]

جستارهای وابسته

پانویس

منابع