الغدیر (کتاب)
الغدیر فی الکتاب و السنّة و الأدب، اثر مشهور علامه عبدالحسین امینی یکی از علمای طراز اول اسلام و تشیع پدید آمده است.
الغدیر کتابی است با موضوع اثبات امامت و خلافت بلافصل امام علی (ع) در واقعه غدیر) و اثبات مذهب شیعه. این کتاب به عربی نوشته شده‌است. . اگرچه هدف اصلى و اولیه مؤلف، اثبات حديث غدير و تواتر آن بوده، ولى در عين حال هر آن چه را كه براى امت اسلامى حائز اهميت مى‌دانسته، در اين كتاب جمع‌آورى نموده است.
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۰۷، ۵ ژانویه ۲۰۲۲؛
| نام | الغدیر |
|---|---|
| نام کامل | الغدیر فی الکتاب و السنّة و الأدب |
| نویسنده | علامه عبدالحسین امینی |
| موضوع | واقعه غدیر خم به روایت اهل تسنن |
| زبان | عربی |
| تعداد | ۱۱ جلد |
کتاب غدیر ۲۰ جلدی است که ۱۱ جلد آن به زبان عربی چاپ شده‌است و آن ۱۱ جلد، در ۲۲ جلد به زبان فارسی ترجمه شده‌است.
کتاب الغدیر نوشته علامه امینی
الغدیر فی الکتاب و السنة و الادب، نام کتابی در ۱۱ مجلد، از علامه امینی است که در دفاع از حق جانشینی بی‌واسطه امیرالمؤمنین (ع) نسبت به پیامبر(ص) نوشته شده است. هدف نگارنده در این کتاب این است که با انحرافات و تحریف‌هایی که از اوائل نشر اسلام صورت گرفته است مبارزه کند و حق را ثابت نماید.
نویسنده، حدیث غدیر را یقین‌آورترین و متواترترین حدیث منقول از پیامبر(ص) می‌داند. وی بدین منظور سند حدیث را از صحابه و تابعان تا علمای قرن ۱۴ با تکیه بر منابع اهل سنت ذکر می‌کند و تواتر آن را نشان می‌دهد. علاوه بر این تواتر، نویسنده به تفصیل اشعاری از صحابه و تابعان و نس‌لهای بعدی را در تأیید مدعای خود ذکر می‌کند و در خلال این مباحث، به تهمت‌هایی که توسط برخی از علمای اهل سنت بر شیعه وارد شده است قاطعانه و با اسناد مورد قبول نزد آنها، پاسخ می‌دهد. از دیگر مباحث این کتاب، دانش دینی خلفای سه‌گانه و حوادث و امور ناگوار انجام شده به دست آنها است.
مؤلف
عبدالحسین امینی در سال ۱۳۲۰ق. در تبریز زاده شد، و در مدارس آن شهر مقدمات علوم را بیاموخت. سپس به نجف رفت و در آنجا نزد استادان بزرگ به ادامه تحصیل پرداخت و در اوان جوانی از مراجع بزرگی چون سید ابوالحسن اصفهانی (د. 1364ق) و میرزا محمدحسین نایینی (د. 1355ق) و شیخ عبدالکریم حائری یزدی (د. 1361ق) اجازه اجتهاد دریافت داشت، و از علمای دیگر اجازه روایت، که هر یک در این اجازات، مقامات علمی، دینی و اجتماعی وی را یادآور شده و ستوده بودند.
علامه امینی، برای یافتن منابع جهت نگارش کتاب «الغدیر...»، سفرهایی را به صورتی بس ساده و اقتصادی انجام داد. وی در این سفرها در پی کتابخانه‌ها، اعم از عمومی و شخصی، بود. وی در این کتابخانه‌ها به مطالعه، استنساخ و تهیه مآخذ و ملاقات با استادان و اصلاح و ارشاد و نشر ولای صحیح و تأثیر در اهل علم و گاه نماز جماعت و منابر عمومی می پرداخت. شهرهایی که وی با این خصوصیات بدانها سفر کرده بود، از جمله اینهایند: حیدرآباد دکن، علیگره، لکهنو، کانپور، جلالی (در هند) رامپور، فوعه، معرفه، قاهره، حلب، نبل، دمشق و....