قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قزلباشیه''' یا صاحبان عمامه سرخ که در آغاز شعار شاه [[اسماعیل صفوى]] و لشکریان او بود و آن رمزى از تاج سرخ سلطان حیدر است که دوازده ترک به نشانه دوازده امام داشت.

آنان در آناطولى پراکنده‌‏اند و مذهب شان ترکیبى از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آن ها مخلوطى از [[کرد]] و [[ترک]] مى ‏باشد.

قزلباشیه موی سر را نمى‌‏تراشند و ریش ها را بلند می‌کنند و [[نماز]] پنج‏ گانه را به جا نمی آورند و ماه رمضان [[روزه]] نمى‏ گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه مى ‏گیرند و بر شهادت امام حسن و امام حسین مى ‏گریند.

ایشان معتقدند که خدا در [[على (ع)]] تجسّم یافت چنان که پیش از وى در بدن قدّیسان دیگر چون [[ حضرت عیسى (ع)]] و [[ حضرت موسى (ع)]] و [[حضرت داوود (ع)]] حلول کرده بود. حضرت عیسى و [[حضرت مریم]] علیهما السلام را مظهر الوهیت مى‏‌دانند و از بین نمازها، [[نماز شب]] را با آواز مى‏‌خوانند و گاهى با نواختن آلات موسیقى برگزار مى‏‌کنند و حضرت على ، حضرت عیسى، حضرت موسى و حضرت داوود علیهم السلام را مورد تقدیس قرار مى ‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ ‏کشان است که آن را به ترکى «چراغى سوندیران» گویند و در آن تاریکى بر گناهان خود مى ‏گریند و اظهار پشیمانى مى‌کنند. سپس تکه‏ اى نان و کاسه ‏اى از شراب گرفته، نان را در آن مى ‏اندازند و بین حاضران تقسیم مى‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندى را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم مى‌کنند.به روحانیون خود «دده» مى‏‌گویند و معتقدند که دده ها، واسطه‏ اى بین خدا و انسان اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 361  با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>صراف احمد حامد، الشبک من فرق الغلاة فى العراق، بغداد، سال  1954 میلادی، ص 242- 245.</ref>