نتایج جستجو

الحدیثة ابن حجر هیثمی در قاهره چاپ شده است الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، این کتاب در شش جلد در قاهره چاپ شده است الدر النثیر فی تلخیص نهایة ابن الاثیر

همان، ص 44 ابن حجر عسقلانی، همان جا؛ خطیب بغدادی، همان، ج3، ص 366 ملطی شافعی، همان، ص 43 ابن المرتضی، همان، ص 44 ابن حجر عسقلانی، همان جا ابن ندیم، الفهرست،

1414 ق؛ تفسیر ابن ابی حاتم (تفسیر القرآن العظیم)، ابن ابی حاتم (م. 327 ق.)، به کوشش اسعد محمد، بیروت، المکتبة العصریة، 1419 ق؛ تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن

اصفهانی مفردات، سال ۱۴۱۲قمری، ص۸۵۸ فراهیدی، العین، سال ۱۴۰۹قمری، ج۳، ص۳۲۱ ابن منظور، لسان العرب، سال ۲۰۰۰م، ج۳، ص۳۷۹. طباطبایی سید محمد حسین، وحی یا شعور

تهران: دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۸۰ش، صص ۶۹۴-۶۹۵ ابن هشام، ج۴، ص۳۰؛ به نقل شهیدی، زندگانی فاطمه زهرا، ص۴۳-۴۲ ابن سعد، طبقات، ح۸، ص۱۱ نسایی، سنن نسایی، ح۶، ص۶۲

روایت کرده‌اند، از جمله: ابراهيم بن عبدالله؛ ابراهيم بن هاشم ؛ ابن ابي عمير؛ ابن ابي نصر؛ ابن سماعة؛ ابو محمد الانصاري؛ احمد بن ابي نصر؛ احمد بن الحسن الميثمي؛

1375. ابن ابی‌طی، یحیی بن حمید، الحاوي في رجال الشيعة الإمامية، جعفریان، رسول، 1379 ش. ابن داود، رجال ابن داوود، انتشارات حیدریه، نجف، ۱۳۹۲ق ابن شهرآشوب،

جهنّم می‌گویند. شاید به دلیل مشکوک بودن عربیت این واژه، ابن فارس آن را در مقاییس اللغة نیاورده. اما ابن‌منظور در وجه تسمیه آن می‌گوید: الجهنام: القعر البعید،

بوده است. ابن حزم اندلسی، علی‌ بن ‌احمد، جمهرة أنساب العرب‏، تحقیق، لجنة من العلماء، ص 7، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، 1403ق، 1983م؛ ابن کثیر، اسماعیل

باارزش موزه به‌چشم می‌خورند. ابن‌ بطوطه، رحلة، بیروت، ۱۳۸۴ق/۱۹۶۴م ابن جزری، محمد، حوادث الزمان و ابنائه، بیروت، ۱۴۱۹ق/۱۹۹۸م ابن ‌سباط غربی، حمزه، تاریخ، به

طوسی، الامالی، ۱۴۱۴، ص۳۶۷ـ۳۶۸ ابن عساکر، تاریخ مدینة الدمشق، ج۱۳، ص۱۷۱ ابن اثیر، اسدالغابة فی معرفة الصحابه، ج۲، ص۱۰ ابن عساکر، تاریخ مدینة الدمشق، ج۱۳،

که شیخ عازم زیارت قبر سلمان بود، او را دید و گفت: سوگند به خدا او عیسی بن مریم یا نایب خاص اوست!. سید محمدحسن جزایری از سید جعفر ثابتی نقل می‌کند: روزی

قرشی، حیاة الامام علی الهادی، ص21 ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص401 سبط ابن جوزی، تذکرة الخواص، ج2، ص492 ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص401

۳۲۸-۳۳۱ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱ ص ۳۱۷ السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب الاشراف، ج ۱ ص ۱۹۸ السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب

از آن سوره‌ها عبارت است از: سوره هود، سوره یوسف، سوره نحل، سوره کهف، سوره مریم مثانی به سوره‌هایی می‌‌گویند که تعداد آیاتش کمتر ازعدد صد باشد که شامل بیست

باقلاّنی شهرت یافته است و همه کتب تراجم نیز نام او را به این صورت نوشته‌اند بجز ابن جوزی که «باقلاّوی» آورده است که به دلیل متأخر بودن او قابل اعتنا نیست. مفصل‌ترین

سرگذشت پیامبران الهی و مریم. مریم؛ کهیعص. سوره مریم؛ نام‌گذاری آن به نام مریم از آن جهت است که در آیات 16- 35 این سوره داستان مریم دختر عمران و مادر عیسی

خداوند نذرش را پذیرفت و آن زن مومن، فرزندش مریم (سلام الله علیه) را به خدمت خانه خدا فرستاد. نذر از نظر حضرت مریم و یهودیان، امری مطلوب و معروف بوده و او

ص۳۱۰. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۵، ص۴۰۷. شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۸۳۳. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۵، ص۴۰۷. ابن اثیر، مبارک

تثلیث، نفی الوهیت عیسی، نفی الوهیت مریم، و نفی الوهیت فرشتگان است. نفی الوهیت مریم بدان معنا نیست که ضرورتاً قرآن مریم را یکی از شخصیت‌های تثلیث می‌داند؛