ابوریحان بیرونی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">[[پرونده: ابوریحان بیرونی.jpg|جایگزین= ابوریحان بیرونی|بندانگشتی| ابوریحان بیرونی]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |نام

!ابوریحان بیرونی

|-

|ابوریحان محمد بن احمد بیرونی • بیرونی • محمد بن احمد بیرونی خوارزمی • محمد بن احمد  

|-

|۳ [[ذی‌الحجه]] ۳۶۲ • خوارزم

|-

|درگذشت

|بعد از سال ۴۴۲ ه‍.ق • غزنی

|-

|استادان

|ابونصر منصور بن علی بن عراقی

|-

|آثار

|التفهیم • قانون مسعودی • تحقیق مالِلْهِند تحقیق ما للهند • پاتانجلی • الآثار الباقیة عن القرون الخالیة • الصیدنة فی الطب • تحدید نهایات الأماکن لتصحیح مسافات المساکن  

|فعالیت‌ها

|اصول ریاضی • علوم فلسفه • ادیان و مذاهب • اعیاد فرس (عیدهای فارسیان زرتشت) در شعر و ادبیات • تاریخ و سیره • جامعه‌شناسی و...

|}

'''ابوریحان محمد بن احمد بیرونی'''، دانشمند ریاضی‌دان، ستاره‌شناس، تقویم‌شناس، انسان‌شناس، هندشناس، تاریخ‌نگار، گاه‌نگار و طبیعی‌دان ایرانی در سدهٔ چهارم و پنجم [[هجری]] است. او در میان دانشمندان دورۀ اسلامی بیش‌تر با کنیه خود و به ندرت با نسبت خوارزمی شناخته می‌شود، اما پژوهشگران اروپایی معمولاً او را بیرونی می‌نامند. بیرونی را از بزرگ‌ترین دانشمندان [[مسلمان]] و یکی از بزرگ‌ترین دانشمندانِ ایرانی در همهٔ اعصار می‌دانند. همچنین، او را پدرِ انسان‌شناسی و هندشناسی می‌دانند. او به زبان‌های خوارزمی، [[فارسی]]، [[عربی]]، و [[سانسکریت]] مسلط بود و با زبان‌های یونانی باستان، عبری توراتی و سُریانی آشنایی داشت.  

ابوریحان بیرونی از مورد شخصیت‌هایی است که با پیشرفت علوم، ابعاد شخصیت علمی‌اش برای جهانیان آشکار شد.

اینکه چرا به ابوریحان لقب بیرونی دادند، علت‌های متعددی ذکر کرده‌اند که مشهورترین آن این است که: بیرون همان معنای فارسی امروزی را دارد، لذا منظور از بیرونی یعنی خارج از شهر خوارزم. در واقع چون ابوریحان در اطراف شهر خوارزم و در یک روستا متولد شد، به او لقب بیرونی، یعنی خارج از خوارزم دادند<ref>سمعانی، الانساب، ج2، ص 392، چاپ اول، بیروت دار الجنان، سال 1408 قمری.</ref>. بعضی‌ها هم گفته‌اند چون ابوریحان به غیر از مدت كمی از عمرش، بقیه عمر خود را در خارج از خوارزم گذراند، به او لقب بیرونی داده‌اند<ref> شرح حال نابغه ایران ابوریحان، علی اكبر دهخدا؛ ص 21، چ دوم، تهران، انتشارات ظهور سال 1352.</ref>.

پس از آنكه [[سلطان محمود غزنوی]] بر آن سامان دست یافت، ابوریحان را به غزنین برد<ref>از شهرهای خراسان قدیم كه اكنون در [[افغانستان]] امروزی است.</ref>، ابوریحان از حضور در دربار سلطان محمود و برادران و پسران او حُسن استفاده كرد و در سفرهای جنگی محمود به [[هندوستان]] شركت کرده و در مسافرت‌های ممتد به آن دیار ضمن معاشرت با دانشمندان آن سامان از علوم و عقاید متداول آن سرزمین كسب اطلاع ژرف نمود<ref>سید حسن امین، مستدركات اعیان الشیعه، ج 7، ص 236، بیروت، دارالتعاریف للمطبوعات.</ref>. و همین آشنایی با فرهنگ هند است كه او را در تألیف كتاب ارزشمند «ماللهند» دربارهٔ گذشته و فرهنگ هند و ترجمه چندین كتاب از زبان سانسكریت یاری كرده است<ref> جمعی از نویسندگان بررسی‌هایی درباره ابوریحان به مناسبت هزاره و عادت او، ص 292 – 325 تهران، ناشر خرمی، سال 1351.</ref>.

بیرونی مدت زیادی از عمر خویش را، البته به صورت متناوب در [[هند]] به سر برد. او در این مدت طولانی به مطالعه و بررسی در تاریخ، عقاید، رسوم و [[فلسفه]] مردم هند پرداخت. نکته جالب این است که علمای هند در آغاز آشنایی با ابوریحان، به دیده شک در او می نگریستند و از مجالست و مصاحبت با او طفره می رفتند و حتی او را از نظر علمی در شان مباحثه نمی دانستند، اما چندی نگذشت که بیرونی توانست اعتماد دانشمندان هندی را جلب کرده و با دعوت از آنان و ترتیب دادن جلسات متعدد توانست شمه ای از تمدن اسلامی ایران را به ایشان نشان داده و در مقابل، مطالعات عمیقی در رسوم و پیشینه آنان داشته باشد .اهمیت کتاب "ماللهند" در معتبر و مستند بودن اطلاعات آن است، و امروز که هزار سال از نگارش آن می گذرد، هنوز به عنوان یک مرجع معتبر، انتخاب اول هند شناسان است.

درباره اینكه بیرونی به كدامیك از [[مذاهب اسلامی]] عقیده داشته است، ابهام وجود دارد. بسیاری از عبارت‌ها حاكی از گرایش عمیق او به [[تشیع]] است، گذشته از عبارت‌های دعایی معمول كه پی‌درپی درباره [[علی بن ابی طالب|حضرت علی علیه‌السلام]] و خاندان [[حضرت محمد (ص)|پیامبر صلی الله علیه]] به كاربرده است. این دلبستگی او بخصوص هنگام ذكر تفصیل واقعه و مراسم [[عاشورا]] و [[غدیر خم]] و واقعه [[مباهله]] آشكار می‌شود. بیرونی از [[خداوند]]، بخصوص برای شیعیان [[زیدی]] طلب حفاظت می‌كند و ضمن اشاره به چگونگی شهادت [[زیدبن علی]]، او را به عنوان امام نام می‌برد؛ اما با این حال، در جدولی كه برای ذكر حوادث [[تاریخ اسلام]]، به ترتیب زمانی از ابتدای هجرت تا روزگار خویش، تنظیم كرده از زمان رحلت [[حضرت محمد (ص)|حضرت محمد صلی الله علیه]] به بعد را با سه دوره [[خلافت]]، امارت، [[امامت]] مشخص می‌كند.

 

[[رده:دانشمندان مسلمان]]

[[رده:فیلسوفان اسلامی]]