نتایج جستجو

منکریه‏ از شاخه‌های هفتاد و سه ملت است. گویا نام «منکریه» در این کتاب(هفتاد و سه ملت) به اشتباه آمده است و صحیح آن چنانکه در «الفرق المفترقه» آمده باید

از یاران خود پیشی گرفت و به سبب آرای مخالفش از جمع ایشان فاصله گرفت. ثمره عقاید افراطی این شخصیت معتزلی جواز قتل مخالفین بود. هشام سر انجام در سال 226 هجری

نسويه‏ از خوارج جزيره در شمال عراق بودند. این فرقه قایل به قیاس در شرع بودند و مثل بیهسیه نکاح مومنه را با مشرک جایز می‌دانستند و می‌گفتند همان‌طور که

وارديه‏ از شاخه‌های فرقه جهمیه به حساب می‌آیند. در منابع آمده است که جهمیه 12 فرقه اند که عبارت است از: معطله، مریسیه، ملتزمه، واردیه، زنادقه، حرقیه، مخلوقیه،

فضیلیه‏ از شاخه‌های فرقه «خوارج» بودند. فضیلیه معتقد بودند که تفاوتی میان گناهان کوچک و بزرگ نیست و هر گناهی چه کوچک یا بزرگ، شرک به حساب می‌آید. همچنین

عبدکیه‏ پیروان شخصی به نام عبدک بودند. عبدک معتقد بود که مال دنیا برای همه افراد به طور کل حرام است، مگر آن که فرد به اندازه ضرورت و رفع نیاز واجب از آن

کتاب‌ها و رساله‌های زیادی در زمینه‌های کلام، تفسیر، حدیث، منطق و رد بر آراء و عقاید مخالفان به جا مانده است. در این قسمت نام برخی از آثار وی فهرست می‌شود. ۱-

وهمیه‏ جزء فِرَق دوازده‌گانه جبریه می‌باشد. نام بقیه فرقه‌ها عبارت است از: احمدیه، احدیه، ثنویه، کسلیه، شیطانیه، شریکیه، رویدیه، ناکثیه، متبریه، قاسطیه،

عجزیه از فرقه‌های مربوط به «جبریه» هستند. عجزیه می‌گویند که‎ انسان مجبور به کسب است و نمی‌تواند مانع آن بشود. همچنین او مانند شتری است که زمام (افسار)

مکرميه‏ فرقه‌ای از «ثعالبه» از فرق خوارج و از پيروان ابو‌مکرم بودند. مقريزی نام او را ابی‌المکرم و شهرستانی مکرم بن عبداللّه عجلی نوشته‏‌اند. ابوالحسن

«كنانیه»‏ از فرقۀ «کیسانیه» و پیرو عامر بن واثل كنانى هستند. عامر بن واثِلَه کِنانی ملقب به ابوطفیل از اصحاب پیامبر (صلی‌الله علیه وآله وسلم) بود که در

کلازیه‏ یکی از طائفه‌های چهارگانه نصیریه و از علویان ساکن در سوریه هستند. دیگر طائفه‌های مربوط به این فرقه عبارت است از: حیدریه، شمالیه و غیبیه. بنیان‌گذار

معاذیه‏ از فرق «مرجئه» پیروان یحیی‌بن‌معاذ رازی بودند. یحیی‌بن‌معاذ از زاهدان صوفی مسلک و از روسای طریقت ایرانی در قرن سوم هجری قمری بود. او از مردم ری

محروقیه در برخی از منابع حرقیه نامیده شده است. محروقیه‏ معتقدند که آتش دوزخ به کافران مهلت بقا نمی‌دهد و آنها را به جهت گناه‌شان خواهد سوازند و خاکستر

یونسیه‏ از شاخه‌های فرق «مرجئه» و از پیروان یونس بن عون نمیرى بودند. موسس این فرقه معتقد بود که معنای ایمان آن است که از دل و زبان برآید و آن شناختن خداى

«معبدیه»‏ از شاخه‌های فرق «ثعالبه» و از خوارج بودند که پس از ثعلبة‌بن‌مشکان پیرو مردی از خوارج به نام معبد شدند. معبد درباره گرفتن زکات از موالی و بردگان

عینیه‏ از فرقۀ «غلاة» شیعه بودند. عینیه معتقد بودند که [[علی بن ابی طالب (ع)|حضرت علی (علیه‌السلام)]] در الوهیت بر حضرت محمد (صلی الله عیه وآله وسلم) مقدم

یعقوبیه‏ از فرق «زیدیه» و از پیروان یعقوب بن عدى کوفى بودند. یکی از مورخین مشهور فرقه یعقوبیه را از شاخه‌های فرق هشت‌گانه زیدیه بر‌شمرده است که نام بقیه

کنزیه‏ از فرقه‌های مربوط به خوارج هستند. این طایفه را از آن جهت کنزیه نامیدند که اموال خویش را به صورت گنج در زیر زمین پنهان مى‌کردند. در منابع مربوط به

قولیه‏ یکی دیگر از فرقه‌های اسلامی است که مجرده نیز خوانده می‌شوند. قولیه معتقد بودند که هر کسی به محض گفتن جمله لا اله الّا اللّه، مؤمن حقیقی خواهد بود،